Ο Σπύρος Γραμμένος στον Σταυρό του Νότου Club για τα τα τα τέσσερα Σάββατα του Απριλίου (6, 13, 20 και 27).

Ο Παναγιώτης Λάμπουρας επιστρέφει στις προσωπικές του εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου την Κυριακή 8 Μαΐου και αυτό ήταν μια καλή ευκαιρία να τον ρωτήσουμε όσα όσα θέλαμε να μάθουμε για εκείνον.

Φωνή βελούδινη και ρομαντική, η Μυρτώ Βασιλείου έχει καταφέρει να ξεχωρίσει από τη γενιά της και να μεταφέρει το δικό της προσωπικό ύφος στη σκηνή και το ρεπερτόριο. Με αφορμή την εμφάνισή της στον Σταυρό του Νότου την Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου, μας μιλάει για τις μουσικές τις επιρροές, τα όνειρά της και το πώς είναι να τραγουδάς Νίκο Γκάτσο σε πρώτη εκτέλεση.

Ο Νίκος και ο Αντώνης Ξυλούρης, δυο μοναδικοί και ταλαντούχοι νέοι καλλιτέχνες, με μια μεγάλη οικογενειακή ιστορία να τους ακολουθεί, πορεύονται στη σημερινή μουσική πραγματικότητα με σεβασμό στο παρελθόν και μουσικές ανησυχίες για το μέλλον.

Εδώ συγκεντρώσαμε και σας παρουσιάζουμε κάποια από τα προγράμματα που μπορείτε να απολαύσετε τις επόμενες εβδομάδες.

Με τρυφερή μελωδική φωνή, με απαραίτητο συστατικό το βιολί του, με αγάπη για την παράδοση και την απλότητα των πραγμάτων ο Παναγιώτης Λάμπουρας λίγους μήνες πριν την κυκλοφορία του πρώτου του προσωπικού album μας προσκαλεί στο Σταυρό του Νότου, σε ένα πρόγραμμα μέσα από το οποίο πρόκειται να μας συστηθεί και να μας παρουσιάσει κάποια από τα νέα του τραγούδια, αλλά και διασκευές και πειράγματα ετερόκλητων μουσικών και στίχων. Τον συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί του για τη μέχρι τώρα πορεία του, το αγαπημένο του βιολί, την τραγουδοποιΐα και για το τι σημαίνει να είσαι νεός τραγουδοποιός στην Ελλάδα του 2018.

Η Παυλίνα κέρδισε ένα πολύ μεγάλο στοίχημα, να αποδείξει σε όλους πως το δρόμο τον φτιάχνει η καρδιά και όταν εκείνη είναι πραγματικά έτοιμη, βρίσκει τρόπους να τον περπατήσει και να χαράξει και δικά της μονοπάτια.

Ο έρωτας και μια διαρκής κίνηση και αλλαγή των ανθρώπων αλλά και του «σκηνικού» τους, του χώρου μέσα στον οποίο δρουν, ερωτεύονται και αποχωρίζονται. Συναισθήματα πιο συχνά η θλίψη, ο φόβος, η κλειστοφοβία και η αβεβαιότητα, ντυμένα ευχάριστους ρυθμούς και στολισμένα αναπόφευκτα στην περίπτωση του Rous με αγάπη.

Ένας ιδιόρρυθμος τύπος με μακριά μαλλιά και μούσια, και ρούχα χίπικα, με κουδούνες, ξεκινά να μιλά «ακαταλαβίστικα» μέσα στο πλήθος. Δύσκολο να διακρίνεις τη διάθεση του. Είναι θυμωμένος ; Είναι τρελός; Είναι προσηλωμένος σε κάποια ιδέα; Είναι ρομαντικός; Είναι αλούτερος; Είναι γνωστός ή άσημος; Όχι άσημος, όπως ο επιθετικός προσδιορισμός, αλλά Άσιμος, του εαυτού του ο μόνος προσδιορισμός. Νικόλας Άσιμος.

Μαζί με τους εξαιρετικούς μουσικούς ο Λεωνίδας Μπαλάφας σμίγει την Ελλάδα με την Αφρική και παρασέρνει σε χορό ταιριάζοντας το κλαρίνο και τα χάλκινα με αφρικανικούς ρυθμούς.

Η Σούλη Ανατολή λοιπόν, πριν περίπου δύο χρόνια κυκλοφόρησε τον πρώτο της ομώνυμο δίσκο σε παραγωγή των Imam Baildi, με διασκευές, αλλά κυρίως με πρωτότυπα κομμάτια, σε μουσική και στίχους, κυρίως, των Φοίβου Δεληβοριά, Δημήτρη Μπαλογιάννη και Λάμπη Κουντουρόγιαννη.

Από τη μαγική συμπρωτεύουσα, στο χάος της Αθήνας οι ΕΚΜΕΚ σε αποσκευές ρετρό- εναλλακτικές κουβάλησαν τη δική τους μοναδική ταυτότητα και μας συνεπήραν σε ένα βράδυ με φωνές, τραγούδια, «Hey amigos!», κρουστά, τύμπανα και τρομπέτες. Πάντα τόσο προσιτοί, καλλιτεχνικά ανήσυχοι και ιδιαίτερα επικοινωνιακοί μοιράστηκαν μαζί μας αγαπημένες επιτυχίες άλλων καλλιτεχνών –τραγούδια σταθμούς- αλλά και δικές τους δουλειές,

Η Μαρία Παπαγεωργίου έτσι όπως ενώνει τους χρόνους, τους τόπους και τις αισθήσεις πάνω στη σκηνή του Σταυρού του Νότου Club, τις Δευτέρες, νομίζεις ότι σταματάει για λίγο η ροή αυτού του κόσμου και τα δευτερόλεπτα αλλάζουν μόνο κάθε φορά που χτυπά το νταούλι της.

Πάνος Μουζουράκης ευρηματικός με χιούμορ και ένταση ξέρει να χειρίζεται τον λόγο και να δένει το κάθε τραγούδι με το επόμενο, την οποιαδήποτε περίσταση να την εντάσσει στο πρόγραμμα του, να σχολιάζει κοινωνικά θέματα, να εξομολογείται αλλά και να φιλοσοφεί με αφορμή τον αφορισμό του Ηράκλειτου «τα πάντα ρει»

Ο χαρισματικός τραγουδιστής Πάνος Παπαϊωάννου, ο εμπνευσμένος συνθέτης Χρυσόστομος Καραντωνίου και ο νέος τραγουδοποιός με τη θερμή φωνή Χρήστος Νινιός, χαράζουν την διαδρομή. «Μια βόλτα στα βαθιά» μονοπάτια μιας άλλης Κυριακάτικης ζωής μας και η πορεία να συνεχίζεται με το φίλο να κάθεται «Δίπλα μου».

Ο Απόστολος Ρίζος φανερά ανανεωμένος με ολοκαίνουριο υλικό, αλλά και με τραγούδια σταθμούς που όλοι αγαπήσαμε έκανε το Σάββατό μας να μοιάζει μαγεία, σε έναν από τους πιο αγαπημένους μας μουσικούς χώρους, ο οποίος ήταν γεμάτος από ψυχές έτοιμες να ταξιδέψουν με τη θέρμη της χροιάς και το μοβ της μελωδίας του.

Η Μαρία Παπαγεωργίου και η μπάντα της μας έκαναν μετόχους ενός πολύ ιδιαίτερου συναισθήματος της ανθρώπινης ψυχής που λέγεται ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ. Παιδικότητα, ανεμελιά, χιούμορ που πλαισιώνουν την σκηνική παρουσία της Μαρίας Παπαγεωργίου, συνυπήρχαν με τα βαθυστόχαστα στη μελωδία και πολύ εσωτερικά τραγούδια της

Έλλη Πασπαλά και Vassilikos άλλη μια φορά μαζί, να ζήσουν και να μεταδώσουν στο κοινό αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις πως κατακτάς το πιο δύσκολο πράγμα, την ευτυχία.

Μια βραδιά, που όπως τα χέρια τους στα μικρόφωνα, έτσι και οι λέξεις, έγιναν ζευγάρια και έφτιαξαν κάτι δίπολα ονειρεμένα: ομορφιά και συναίσθημα, φως και σκοτάδι, ψυχή και ψυχή!

Ο Χρήστος Θηβαίος ανήκει χρονικά σε μία παρέα, που γνώρισε μουσικές σκηνές και συναυλίες σε πέτρινα θέατρα αλλά πάντα κρατάει ένα άλλο ζεστό χρώμα, φερμένο απ' έξω.

Με σβησμένους ενισχυτές, με άδειο το πάλκο, με την φίλη του Μιρέλλα στο ακορντεόν - και στα πλήκτρα - και σταθερή συντροφιά την ακουστική του κιθάρα, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ανοίγει ξανά την αυλαία στο Σταυρό του Νότου.

Με αυτό τον τίτλο, χρόνια τώρα, χαρακτηρίζω την βαθιά ποιητική και καλλιτεχνική προσφορά του Νικόλα Άσιμου, στα ελληνικά πράγματα, που άγγιξε πέρα από τα συναισθήματα και την εικόνα της πραγματικότητας για πολλούς ανθρώπους, έχοντας, προσωπικά, ενστάσεις πάνω στην πολιτική στάση αλλά και το αποτέλεσμα της ανυπομονησίας του, μιας ροπής πολλών καλλιτεχνών, για πιο γρήγορες ανατροπές στην ζωή, στην κοινωνία και στον άνθρωπο.

Σε μια συντροφιά γεμάτη συναίσθημα και μια ορχήστρα αισθαντικής νιότης, νιώθεις να σε διαπερνά μια τρυφερή αδυναμία σαν την λαχτάρα του έρωτα που σε κάθε βήμα η αύρα της απλώνει ειλικρίνεια. Ο Κώστας Λειβαδάς συναντά φωνές, μνήμες, φιλίες, επιστήμη, γεγονότα , συγκινήσεις και προκαλεί πάθη γραμμένα με κόκκινο.

Και να, που ξαναγράφω για την καλλιτεχνική τούτη «ομάδα» από την Κρήτη, τρείς μήνες και κάτι μετά την εμφάνιση τους στο Passport, τον περασμένο Οκτώβρη.

Ερμηνεία, ευαισθησία, ξεχωριστή φωνή… τι να πει κανείς για την Μαρία Παπαγεωργίου, αυτό το χαρισματικό και ταλαντούχο πλάσμα. Την γνωρίσαμε από τις ακροάσεις του Παρασκευά Καρασούλου, και ερμηνευτικά περίπου πριν από τέσσερα χρόνια στη δισκογραφική δουλειά του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη «Όμορφοι Και Ηττημένοι».

Νομίζω πως θέλω να τον αποκαλέσω «παιδί». Ναι, σίγουρα παιδί. Εκείνο το παιδί με την κοτσίδα και τα μαύρα, δειλά κάθεται στο πιάνο και με συστολή, σχεδόν αμηχανία, ακουμπά στα πλήκτρα του. Αρχίζει να τραγουδά την πρώτη φράση, με ενθουσιασμό μαθητικό, λες και είναι η πρώτη του επαφή με το μικρόφωνο. Μετά σηκώνει το βλέμμα, υψώνει την παρουσία του και την εδραιώνει.

Για άλλη μια χρονιά ο Σταυρός του Νότου θα γίνει ο προορισμός μας για κάθε βράδυ της εβδομάδας.

Ένας πανικός εδώ και καιρό γύρω απ'το όνομά του... Αφίσες, διαφημίσεις, προσκλήσεις σε σταθμούς για τα 33 χρόνια live...
Tι να πω; Δεν τον ξέρω, δεν τον έχω ακουστά και δεν τον έχω δει ποτέ μου!

Μια βραδιά με πιάνο, κιθάρα, ακορντεόν και δύο φωνές...
Πώς σου φαίνεται;
Ιδέα ενδιαφέρουσα και άκρως ελκυστική...; 
Κάπως έτσι σκέφτηκα κι εγώ κι εκείνο το βράδυ της Παρασκευής με βρήκε στο club του Σταυρού του Νότου, παρέα με κόσμο έτοιμο να ξεχειλίσει από τις πόρτες.

Ίσως να έχεις ξανακούσει αυτή τη φράση, ίσως να τη θεωρείς κατάλοιπο ενός ένδοξου παρελθόντος, ίσως να είναι το μέσο νομιμοποίησης της μοναδικότητας των μελών της ομάδας αυτής, που ονομάζεται Low bap, ίσως, πάλι, χωρίς να σκέφτεσαι πολλά, να την ασπάζεσαι, γιατί «απλά σ’ αρέσει». 
Ίσως αυτό, ίσως εκείνο… 

Έχεις ακούσει για κάποιες νύχτες, που είναι κάτι σα διάλειμμα χαρούμενο και αναζωογονητικό;
Για βραδιές, που σε κάνουν να θυμηθείς ευφάνταστες χορευτικές φιγούρες, να συσπειρωθείς με την παρέα και να επιδοθείς σε πόζες, που, αν και την επομένη τις θυμάσαι και γελάς, σε καθιστούν την καλτ βασίλισσα του μαγαζιού;

Θες να γυρίσεις λίγα χρόνια πίσω και να νοιώσεις μια γλυκιά νοσταλγία για τα περασμένα; Τότε το βράδυ θα σε βρει στο club του Σταυρού του Νότου να ακούς τα Υπόγεια Ρεύματα παρέα με όμορφες αναμνήσεις...

Οι Χαΐνηδες έκλεισαν τη σειρά των εμφανίσεών τους στο Σταυρό του Νότου +(plus) την περασμένη Παρασκευή (23/11), αφήνοντας αρκετό κόσμο γεμάτο προσμονή για την επόμενη. Είτε τους είδαν, είτε όχι. Οι μεν διότι θα ήθελαν άλλο λίγο, οι δε γιατί ξέρουν τί έχασαν.

Διάλογος βασισμένος σε εμπειρία του υπογράφοντος:
   - Πώς τους είπες;
   - Ποιους;
   - Αυτούς τους Saloτέτοιους Klimaνταρίν...
   - Sa-lo-nu-muz... Kli-ma-li-dir…
   - Ναι, αυτούς...

Ματούλα Ζαμάνη... μια περσόνα ιδιαίτερη, που είναι αλήθεια, πως, εάν δεν την ακούσεις live, είναι αδύνατον να πεισθείς απλώς από τις περιγραφές. 

Ματούλα Ζαμάνη... μια περσόνα ιδιαίτερη, που είναι αλήθεια, πως, εάν δεν την ακούσεις live, είναι αδύνατον να πεισθείς απλώς από τις περιγραφές.

Στον όνομα Λεωνίδας Μπαλάφας ήξερα ότι θα ακολουθήσει μία rock βραδιά που θα τελείωνε το πρωί και μ’ ένα κοινό που ακολουθούσε σε κάθε κομμάτι.

Είναι αλήθεια πως αυτό το report είναι αδικημένο ήδη από τη γέννησή του, μιας και είκοσι σειρές είναι πραγματικά αμελητέας ποσότητας δείγμα, για να καταφέρουν να περιγράψουν τη live εμπειρία.

Μας συστήθηκε με τη διασκευή της «μπόσα νόβα του Ησαΐα» και από την πρώτη στιγμή που την ακούσαμε ενθουσιαστήκαμε κι αποφασίσαμε να την «ανακρίνουμε» μουσικά!Με τέτοια φωνή, τέτοιο στυλ και τέτοιο χαμόγελο πώς να μη λάμψει; (αφού είναι αστέρι!)