Συνέντευξη: Κωνσταντίνος Ασπιώτης «Δοκιμαζόμενος σε νέες συνθήκες, γεννιέται κάθε φορά από την αρχή ο έρωτάς μου για αυτό που κάνω»!

Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Δοκιμαζόμενος σε νέες συνθήκες, γεννιέται κάθε φορά από την αρχή ο έρωτάς μου για αυτό που κάνω

Η οξυδέρκειά του πάνω στη σκηνή, η ικανότητά του να ακροβατεί στα ψηλά τακούνια και τις υψηλές απαιτήσεις του φύσει ακραίου ρόλου του, η συνολική θεατρική του παρουσία που σπάει περήφανα το μύθο της έλλειψης παιδείας μιούζικαλ στα ελληνικά δεδομένα είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά, που μέσα από τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Frank N. Furter  στο Rocky Horror Show, κατατάσσουν τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη στην κατηγορία «θεατρική αποκάλυψη της χρονιάς».

Με τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Κωνσταντίνου Ρήγου να δίνει παλμό, ο Ασπιώτης έρχεται να υποδυθεί εκείνο το καρτουνίστικης υπόστασης εξωγήινο τραβεστί, το οποίο, εθισμένο στις σεξουαλικές απολαύσεις, κάνει τα πάντα προκειμένου να ικανοποιηθεί αλλά και να παρασύρει στην προσωπική του διαστροφή όποιον βρεθεί στο δρόμο του. Σε ένα έργο γραμμένο με έκδηλο σκοπό την πρόκληση, ο ίδιος δοκιμάζεται σε νέα δεδομένα μετατρεπόμενος από εκείνο το παιδί που ξεκίνησε από το ΚΒΘΕ σε έναν άνθρωπο του θεάτρου, που από επιλογή δε μένει εφησυχασμένος σε καλλιτεχνικούς αυτισμούς. 

Από το Rocky Horror Show μέχρι το Αρμαντέιλ στο οποίο πρωταγωνιστεί και υπογράφει τη σκηνοθεσία για δεύτερη χρονιά, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης είναι ο ίδιος άνθρωπος, «το ίδιο θησαυροφυλάκιο εμπειριών και παρατηρήσεων, που επιλέγει να δείξει μια διαφορετική πλευρά του»…

M.C: Καλλιτεχνική ταυτότητα, έννοια δεχόμενη πολλαπλές αναγνώσεις και ενστάσεις. Πώς θα όριζες τη δική σου;

Κ.Α: Η ταυτότητα, το ID, το δακτυλικό αποτύπωμα είναι κάτι πολύ προσωπικό και φυσικά εντελώς διαφορετικό από άνθρωπο σε άνθρωπο. Δε θα μπορούσα να δηλώσω ρητά, όπως κάνω στην αστυνομική μου ταυτότητα, τα στοιχεία της καλλιτεχνικής μου ταυτότητας και ίσως δε θα ήθελα, γιατί δε μου αρέσει να είμαι τόσο συγκεκριμένος. Μ’ αρέσει να δοκιμάζομαι σε διαφορετικά πράγματα, σε νέες συνθήκες. Αυτό είναι που γεννάει κάθε φορά από την αρχή τον έρωτά μου για αυτό που κάνω.

M.C: Και ηθοποιός και σκηνοθέτης…  

Κ.Α: Σκηνοθέτης σημαίνει μεγαλύτερη ευθύνη και μια ευκαιρία να πεις ολόκληρο το παραμύθι όπως θέλεις, όχι μόνο τα λόγια του κακού λύκου και της κοκκινοσκουφίτσας! Ο ηθοποιός έχει επίσης μια τεράστια ευθύνη, διαφορετικής μορφής από εκείνη του σκηνοθέτη, η οποία όμως βαραίνει μόνο τον ίδιο.

M.C: Αυτή τη φορά θα σε βρούμε με τη μία από τις δύο ιδιότητες, σε μια παράσταση που έχει ήδη συζητηθεί πολύ, «Rocky Horror Show». Μιούζικαλ στην Ελλάδα… μεγάλη υπόθεση! Με την έλλειψη παιδείας στο συγκεκριμένο είδος να εντοπίζεται τόσο στην πλευρά του κοινού, όσο και σε αυτή των καλλιτεχνών, ποιες φιλοδοξίες έχει να αποκτήσει ουσιαστικό χώρο ένα τέτοιο ανέβασμα;

Κ.Α: Γενικότερα, ποια φιλοδοξία έχουν τα μιούζικαλ να βρουν το χώρο τους στην Ελλάδα…; Απαιτείται να υπάρξει παιδεία στο κοινό και εκπαίδευση- παιδεία στους ηθοποιούς. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κοινό που ενδιαφέρεται να ανακαλύψει τον κόσμο τους και κοινό που διδάσκεται. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ηθοποιούς. Ακόμη κι εγώ, μέχρι να έρθει η πρόταση για τη συγκεκριμένη παράσταση, ήμουν απαίδευτος σε αυτό το καλλιτεχνικό είδος.  Έτσι και ο κόσμος, ερχόμενος σε επαφή με μια όμορφη παράσταση μιούζικαλ, είναι πολύ πιθανό να αρχίσει να ψάχνει και να ψάχνεται . Όλα χτίζονται με τον καιρό και την «τριβή» που αποκτάς.

M.C: Το έργο παίζει με όλες τις σημασίες του ρήματος «προκαλώ»… Εντύπωση, ενδιαφέρον, αντίδραση, γέλιο ή ακόμη και αποστροφή. Ποια διαφορά έχουν τα κίνητρα από το τελικό αποτέλεσμα;

Κ.Α: Ένας από τους λόγους για τους οποίους γράφτηκε ήταν και για να προκαλέσει σε όλα αυτά τα επίπεδα. Να φέρει το γέλιο, το ενδιαφέρον, μέχρι και μια ειρωνεία στο Grease, μια ροκ απάντηση απέναντι σε ροζ φούσκες…

M.C: Γραμμένο σε μια εποχή που η σεξουαλική ελευθερία ήταν έννοια από μόνη της προκλητική, η υπερβολή του λειτουργούσε ως χέρι που τραβούσε τα όρια. Σήμερα, τι μπορεί να πετύχει;

Κ.Α: Σήμερα το κοινό είναι ακόμη πιο συντηρητικό από το κοινό εκείνης της εποχής. Όταν υπάρχουν άνθρωποι που λούζουν με σαμπουάν τους ομοφυλόφιλους, θέλοντας να τους «καθαρίσουν» από την αμαρτία που κουβαλούν, όταν δέχονται επιθέσεις βίας για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, όταν οι ακροδεξίες οργανώσεις βρίσκουν τέτοια απήχηση, τότε μιλάμε για μια βαθιά αποστειρωμένη κοινωνία, με το συντηρητισμό της να εντοπίζεται σε πολλά επίπεδα, πέραν αυτού της σεξουαλικής ελευθεριότητας.

M.C: Το Rocky Horror Show ως σύνολο χαρακτηρίζεται από την υπερβολή, μια υπερβολή που ξεκινά από την ίδια τη θεματολογία και φθάνει μέχρι και την σκηνογραφία. Ένας ηθοποιός που έχει συνηθίσει σε ένα πιο ήσυχο προφίλ, πώς ξαφνικά ζει μέσα στην «κραυγή»;

Κ.Α: Είναι σημαντικό να μη συνηθίζεις το κοινό σε μια συγκεκριμένη εικόνα. Ένας ζωντανός καλλιτέχνης, με οποιαδήποτε μορφή τέχνης κι αν καταπιάνεται, δεν πρέπει να μένει ίδιος επαναλαμβάνοντας μια φόρμα, απλά και μόνο επειδή αυτή είναι επιτυχής. Φυσικά και υπάρχουν «εμμονές», συναισθήματα, καταστάσεις, ζητήματα που δεν έχουν κλείσει τον κύκλο τους μέσα σε μία παράσταση. Ωστόσο, ειδικά ο άνθρωπος του θεάτρου οφείλει να αλλάζει τελείως. Άλλωστε σε κάθε περίπτωση είναι ο ίδιος άνθρωπος, το ίδιο θησαυροφυλάκιο εμπειριών και παρατηρήσεων, που επιλέγει να δείξει μια διαφορετική πλευρά του.

M.C: Μια θεατρική παράσταση, με τους ηθοποιούς ως βασικά εργαλεία, καλείται να κλείσει το θεατή για τις δύο ώρες της εξέλιξής της, στο μικρόκοσμο που παρουσιάζει. Το μέσο μπορεί να κατορθώσει μια τέτοια καθήλωση ή απαιτείται το άκρο;

Κ.Α: Στο θέατρο ενδιαφέρουν οι ακραίες καταστάσεις. Δεν παρατηρούμε στιγμές καθημερινότητας. Πόσω μάλλον στη συγκεκριμένη παράσταση, που τα πάντα είναι ακραία. Βέβαια, είναι στημένα με έναν πολύ ωραίο και ενδιαφέροντα τρόπο και αυτό δεν το δηλώνω ως συμμετέχων, αλλά ως μεγάλος θαυμαστής της σκηνοθετικής προσέγγισης που έχει γίνει από τον Κωνσταντίνο Ρήγο.

M.C: Βέβαια, η υπερβολή επιλέγεται πολλές φορές από τον άνθρωπο και ως στάση ζωής. Προσωπικά, ποια είναι η σχέση σου με την έννοια του «άκρου»; 

Κ.Α: Στη ζωή μου δεν είμαι ακραίος τύπος. Πλησιάζω πιο πολύ προς το μέσο.

M.C: Μα το πάθος που σε τροφοδοτεί για να ανέβεις στη σκηνή δεν είναι ένα άκρο;

Κ.Α: Η υποκριτική δεν έχει να κάνει μόνο με την προσωπικότητα και τα βιώματά σου. Είναι και όλα εκείνα που προσπαθείς να φανταστείς πώς θα τα ένιωθες, εάν τα είχες ζήσει. Προσπαθείς να τα βρεις με χίλιους τρόπους. Είτε παρατηρώντας τα σε κάποιον άλλον, είτε παίρνοντας αφορμή από  κάτι φαινομενικά άσχετο, που σε βοηθά να καταλάβεις την εκάστοτε αίσθηση. Δε μεταφέρεις τη ζωή σου πάνω στο θέατρο. Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον εαυτό σου που βρίσκεται πάνω στη σκηνή, με τον εαυτό σου που βρίσκεται κάτω από αυτή…

M.C: Ο DrFrank, ο ρόλος που υποδύεσαι, ζει την απόλυτη προσωπική ελευθερία. Είναι τόσο απενοχοποιημένος ή αντίθετα βαθιά ενοχικός;

Κ.Α: Είναι απόλυτα απενοχοποιημένος!

M.C: Αν μη τι άλλο, πρόκειται για μια περσόνα έντονα αλαζονική. Ποια εργαλεία στρατολογείς ώστε να αγγίξεις τα όριά του;

Κ.Α: Έχω όλα αυτά τα στοιχεία. Έχω έπαρση, αλαζονεία, είμαι απενοχοποιημένος. Δεν τραβάω ζόρια! Απλά, όταν είμαι πάνω στη σκηνή τα μεγεθύνω, γιατί φυσικά δεν τα διαθέτω στο βαθμό που τα διαθέτει ο ρόλος, τον οποίο υποδύομαι. Άλλωστε, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ποιος δεν τα έχει; Άλλοι τα αφήνουν να φανούν περισσότερο, άλλοι λιγότερο…

M.C: Στην αρχική εκτέλεση του έργου, το διαδραστικό στοιχείο είναι πολύ βασικό. Μάλιστα ο δικός σου ρόλος είναι εκείνος που επωμίζεται όλο το βάρος του να επιτύχει αυτό το πέρασμα του κοινού από την καρέκλα του θεατή στη σκηνή. Με ποιους τρόπους το πραγματοποιείς και τι ανταπόκριση έχει;

Κ.Α: Σε οποιοδήποτε θεατρικό είδος ο θεατής είναι εκείνος που πρέπει να ανέβει στη σκηνή και όχι ο ηθοποιός να κατέβει κάτω. Στη συγκεκριμένη παράσταση το interactiveστοιχείο πραγματοποιείται  με τον πιο απλό τρόπο. Απευθύνομαι στο κοινό!

M.C: Τα μελλοντικά σχέδια τι επιφυλάσσουν;

Κ.Α: Είμαι πολύ χαρούμενος που, μετά από προτροπή του Κωνσταντίνου Ρήγου –και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό- θα δοκιμάσουμε μια δεύτερη απόπειρα του «Αρμαντέιλ» του Wilkie Collins. Αυτή τη φορά θα ανέβει στο θέατρο Rex. Ήδη δουλεύουμε με πολύ κέφι και σε συνδυασμό με την αλλαγή χώρου, αλλά και χάρη στην ωρίμανση που έχει επέλθει σε όλους μας, πρόκειται να δείτε κάτι διαφορετικό από πέρυσι! Είμαι ευτυχισμένος που δουλεύω με αυτούς τους υπέροχους συνεργάτες αυτό το αριστούργημα, γι’ αυτό νιώθω την ανάγκη να τους αναφέρω όλους. Η μετάφραση είναι της Σάντυ Παπαϊωάννου, ο Δημήτρης Καμαρωτός υπογράφει τη μουσική, η Ηλένια Δουλαδίρη και ο Πάνος Λαμπριανίδης σχεδίασαν τα κοστούμια, τα οποία έραψε η καλύτερη μοδίστρα της Ελλάδος, Δάφνη Τσακότα, η διασκευή έγινε από τη Μαρία Κίτσου, το Λάζαρο Βαρτάνη και εμένα και παίζουν οι Χάρης Αττώνης, Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μαρία Κίτσου, Μάριος Μακρόπουλος, Σύνθια Μπατσή, Φάνης Παυλόπουλος και εγώ.