Συνέντευξη: Ελένη Τσαλιγοπούλου «Η θέση του τραγουδιστή δεν είναι θέση εξουσίας αλλά θέση πομπού μιας ουσιαστικής επικοινωνίας»!

Ελένη Τσαλιγοπούλου

Η θέση του τραγουδιστή δεν είναι θέση εξουσίας αλλά θέση πομπού μιας ουσιαστικής επικοινωνίας. Όταν αντιληφθείς αυτή τη βασική διαφορά, τότε ξεκινά η μεγάλη τέχνη!

Έχω την εικόνα της να περπατά σε έναν πεζόδρομο του κέντρου και να μου φωνάζει «Η ζωή είναι ωραία!». Όμορφη, σχεδόν ξέγνοιαστη, απόλυτα ελεύθερη. Έτσι είναι η Ελένη Τσαλιγοπούλου. Αδιανόητα παθιασμένη με ό, τι δίνει νόημα στη φωτεινή πλευρά της ζωής, στο ευ ζην. Τόσο παθιασμένη που, αν τη δεις στη σκηνή, δε θα σου αφήσει περιθώρια να σκεφτείς πως υπάρχει κάποια άλλη αλήθεια από αυτή που σου δίνει τόσο απλόχερα και εκστατικά. Αυτή την αλήθεια την έχτισε με κόπο, αλλά βήμα σταθερό, με τρικυμίες αλλά συνείδηση. Με ανθρώπινες σχέσεις που έμειναν στο χρόνο και της απέδειξαν πως η τύχη σημαίνει «τυχερό» και όχι «τυχαίο» και την έκαναν να βρει μία από τις πιο βαθιά ριζωμένες σταθερές της, αυτή της αξίας της παρέας. «Οι νέοι καλλιτέχνες πρέπει να βρουν την παρέα τους», μου λέει, «να βρουν εκείνους με τους οποίους θα ενώσουν την αλήθεια τους και θα την κάνουν να συμπλέει». Εκείνη το κάνει εδώ και τριάντα χρόνια και έτσι έχει να μετράει μόνο όμορφες συνθήκες, «Ίσως και κάποια μέτρια τραγούδια μετά από 18 δίσκους, αλλά μόνο λίγα και μόνο μέτρια, ποτέ κακά».

Πιστεύει στο όραμα, σε αυτό που την κάνει να έχει ανάγκη να σηκώνεται από την καρέκλα και να ψάχνει για να βρει τις αφορμές της με ειλικρίνεια. Συνεχώς και αδιαλείπτως.  Έτσι, μαζί με τους μουσικούς της θα φτιάξει τους Bogaz Musique, θα διευρύνει τον ήχο της, θα βάλει πλώρη για καινούρια που έχουν ρίζα στα «παλιά», θα συνεχίσει να δίνει ραντεβού με τα ουσιώδη αυτής της ζωής και να θυμίζει εκείνο το στίχο του Διονύση Καρατζά που λέει «με τα χρόνια παίρνεις πρόσωπα πεδιάδων κι’ άλλοτε γίνεσαι όνομα αλμυρό, ας πούμε Ελένη»…

M.C: Καλοκαιρινές συναυλίες με κεντρική αυτή στις 29 Ιουνίου στην Τεχνόπολη, ως Bogaz Musique πια. Νέος ήχος, νέα ματιά. Τι κρατάει από το «παλιό» και τι συστήνει ως «καινούριο»;

Ε.Τ.: Μα τι χαρά που έχω κάθε φορά που λέω «Bogazmusique»…! Το μυστικό βρίσκεται στο μεσόγειο στοιχείο που ενυπάρχει στον ήχο μας, έναν ήχο που μαζί με αυτούς τους εκπληκτικούς μουσικούς φέραμε εκεί ακριβώς που θέλαμε, αποτυπώνοντας αυτή την αίσθηση. Η παράδοση, το λαϊκό, το ρεμπέτικο, το σύγχρονο, το ξένο τραγούδι, που χρόνια ακούω, βρίσκουν μία κοινή γραμμή αισθητικής και ενώνονται με το μεσόγειο ελληνικό μας χρώμα. Ξέρεις, είναι μαγικός ο τρόπος με τον οποίο αυτό το φως της Μεσογείου καθρεφτίζεται στα τραγούδια! Αυτό θέλουμε να κλειδώσουμε κι εμείς στις μουσικές μας και με αυτό να γεννήσουμε και νέες, καινούριο υλικό που κουβαλά αυτά τα χρώματα.

M.C: Ποια είναι η αισθητική βάση αυτής της μουσικής φιλοσοφίας, που πρεσβεύουν οι Bogazmusique;

Ε.Τ.: Όλα ξεκινούν και καταλήγουν στην ανάγκη «εύρεσης» ενός ήχου που καλύπτει όλο αυτό το ρεπερτοριακό φάσμα, που ξεκινά από τη δύση και φθάνει μέχρι τη μαγική ανατολή. Ακούγοντας μουσικές από όλο τον κόσμο, από τους Άγγλους MassiveAttack, Πορτογάλους ορχηστρικούς και παραδοσιακούς Ισπανούς μέχρι τα blues της Αμερικής, εντόπισα τη δύναμη που έχει η ανατολή, η οποία κρύβεται μέσα σε όλες αυτές τις μουσικές, να δίνει ένα εκπληκτικό χρώμα, ακόμη και με ένα μόνο όργανο. Καλλιτεχνικά, σε παγκόσμιο επίπεδο, βρισκόμαστε στο σημείο της απόλυτης μετάβασης. Γι’ αυτό πιάνουμε ξανά το νήμα από την αρχή. Θα είναι μεγάλη μαγκιά, εάν καταφέρουμε να χρησιμοποιήσουμε την παράδοση ως πηγή για να φτιάξουμε το δικό μας «καινούριο» στη συνέχεια.

M.C: Αυτή η επιστροφή στη ρίζα, όμως, πολλές φορές γίνεται καταχρηστικά, με μια δόση καλλιτεχνικού αυτισμού ή ακόμη και «ιεροσυλίας», όταν το τελικό αποτέλεσμα δεν αποτελεί πρόταση αλλά μια επανάληψη…

Ε.Τ.: Καλώς ή κακώς, σήμερα που η δισκογραφία απουσιάζει και μαζί της απουσιάζει και η προωθητική δύναμη που κουβαλούσε, μια πρόταση, για να εδραιωθεί, πρέπει να γίνει «μόδα», να πάρει, δηλαδή, τη μορφή ενός ρεύματος. Σαφώς στα πλαίσια ενός ρεύματος δε μπορεί όλα τα προϊόντα να είναι επιτυχημένα. Γίνεται  η «διαλογή» και φαίνεται τι είναι εκείνο που θα μείνει και τι εκείνο που θα περάσει και  απλά θα προσπεράσει. Σε αυτή τη διαλογή παίζουν ρόλο πολλά· ο λόγος για τον οποίο επιλέγει ο εκάστοτε καλλιτέχνης να ασχοληθεί με αυτό το είδος, οι προθέσεις του και κυρίως η αισθητική του. Η αισθητική είναι το παν! Για να αποκτήσει νόημα, λοιπόν, μια τέτοια τάση όπως αυτή της διασκευής, που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα ίδια τραγούδια ως πηγή και να πάρουμε ώθηση για να φτιάξουμε νέο ρεπερτόριο. Έχουμε ανάγκη από τραγούδια που θα περιγράφουν το σήμερα και σ’ αυτό το νέο χτίσιμο η νέα γενιά έχει μεγάλη ευθύνη. Πρέπει οι νέοι άνθρωποι να τολμήσουν και να οραματιστούν!

M.C: Βέβαια, από τη νέα γενιά λείπει η ασφάλεια της ύπαρξης ενός σίγουρου κοινού, την οποία εσείς έχετε…

Ε.Τ.: Μα φυσικά! Και εκεί προκύπτει η μεγάλη αναζήτηση για το πού βρίσκεται αυτή η νέα γενιά των σημερινών εικοσιπεντάχρονων και το πού αναζητούν τη μιλιά και τον ήχο τους. Όμως, όπως η ζωή, έτσι και η τέχνη δεν έχει μόνο σιγουριά, έχει και αμηχανία και ανασφάλεια και φόβο. Όπως λέει και εκείνο το παλιό, λαϊκό τραγουδάκι «Δε μας συγχωρώ, από φόβο χάσαμε»…! Εάν θέλεις να κάνεις το επόμενο βήμα, πρέπει να λύσεις μόνος σου τα πόδια σου!

M.C: Όλα αυτά τα τραγούδια, όταν τα φέρνουμε στο νου, σχεδόν αυτόματα τα αποκαλούμε «σπουδαία». Αναρωτιέμαι, μπορεί να υπάρξει «σπουδαίο» τραγούδι χωρίς «σπουδαία» ερμηνεία;

Ε.Τ.: Την εποχή του νέου κύματος υπήρξαν τραγουδιστές- «στυλίστες», οι οποίοι ωστόσο κατάφεραν να βγάλουν τραγούδια που έμειναν. Όμως, ας μη γελιόμαστε, για να βρει τη θέση του ένα τραγούδι, πρέπει να στηρίζεται σε μια ουσιαστική ερμηνεία. Το τι σημαίνει «ουσιαστική» είναι πολυδιάστατο. Έχει να κάνει με στοιχεία καθαρά τεχνικά, όπως είναι η φωνή, η χροιά, η άρθρωση, το είδος του λόγου που καλείται να ερμηνευθεί, μέχρι βαθιά υποκειμενικά, όπως η σχέση του τραγουδιστή με το βαθύτερο νόημα. Για παράδειγμα, σπουδαία ερμηνεία είναι αυτή του Γρηγόρη Μπιθικώτση στο «Άξιον εστί», ενός λαϊκού τραγουδιστή που έβαλε στο στόμα του ένα σπουδαίο ποιητικό λόγο και ακόμη και εάν δεν καταλάβαινε απόλυτα τι τραγουδά, όπως έχει παραδεχτεί και ο ίδιος, απέδωσε μια μοναδική ερμηνεία. Είναι κι αυτό μέρος της μαγείας, να μη γνωρίζει ο τραγουδιστής απόλυτα τη δύναμή του…

M.C: Υπάρχει το κριτήριο του κόσμου που ξεχωρίζει το ουσιαστικό από το απλά «εντυπωσιακό»;

Ε.Τ.: Τα τελευταία χρόνια κυλούν πολύ γρήγορα και δεν υπάρχει ο χρόνος να «διαβάσεις» λίγο πιο βαθιά το καινούριο ρεπερτόριο. Σε αυτή την πληθώρα πληροφοριών, ο κόσμος προσπαθεί να βρει την αισθητική του και τους δρόμους του και χάνεται, επομένως το κριτήριό του αποπροσανατολίζεται. Φοβάμαι πως σε αυτή την εποχή της μετάβασης, θα χάσουμε πολλά καλά τραγούδια περιμένοντας απλά τα επόμενα. Εύχομαι, έστω, να τα βρουν οι «αρχαιολόγοι» των επόμενων γενεών, αυτοί οι άνθρωποι που θα γυρίσουν πίσω, θα βρουν αυτά τα αριστουργήματα και θα τα επαναφέρουν.

M.C: Προσωπικά, έχετε πέσει ποτέ στην παγίδα της εντυπωσιοθηρίας;

Ε.Τ.: Ποτέ δε με βρήκα σε αυτή την παγίδα της αναζήτησης του εντυπωσιακού. Ποτέ δε με ενδιέφερε η λάμψη ή η επιτυχία, το εφήμερο. Ό, τι έχω κάνει στα τριάντα χρόνια που πορεύομαι στο τραγούδι, το έχω επιλέξει με απόλυτη συνείδηση. Εάν δε μιλάει στη δική μου καρδιά, δε θα γίνει επιλογή μου. Γι’ αυτό, άλλωστε, έχω αφήσει εκτός πολλά τραγούδια στην πορεία, είτε γιατί δε συμβάδιζαν με το σκοπό μου είτε γιατί δεν έβρισκαν τη θέση τους εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Βέβαια, στη δημιουργία αυτής της συνθήκης έχουν συμβάλει και οι άνθρωποι που έχω την τεράστια τύχη να έχω δίπλα μου, όλοι αυτοί οι δημιουργοί που έχουν γίνει πια η παρέα μου, ο Γ. Ανδρέου, ο Κ. Λειβαδάς, ο Ν. Ζούδιαρης , ο Ν. Πορτοκάλογλου και που μαζί ενώνουμε τις αλήθειες μας και πορευόμαστε. Και που να, που τώρα ήρθαν έτσι οι ανάγκες μας και με κάποιους από αυτούς, με τον Κώστα Λειβαδά, με το Νίκο Ζούδιαρη, με το Γιώργο Ανδρέου ήρθε και μια άλλη σύνδεση να μας ενώσει, αυτή της δημιουργίας, μιας και γράψαμε μαζί μουσικές. Είναι σπουδαίο να ανακαλύπτεις με τα χρόνια πως οι σχέσεις αλλάζουν μορφές και εφευρίσκουν και άλλους τρόπους ουσιαστικής επικοινωνίας.

M.C: Το λεγόμενο καλλιτεχνικό ένστικτο έχει λόγο; Ή είναι απλά ένα άλλοθι για τις λάθος επιλογές;

Ε.Τ.: Αναμφισβήτητα υπάρχει! Μπορεί να κάνουμε καιρό για να αναγνωρίσουμε την ύπαρξή του, αλλά υπάρχει και είναι βαθιά ριζωμένο. Το ένστικτο είναι που ωθεί τον άνθρωπο να εντοπίσει την αξία που έχει η τέχνη στη ζωή του, εκείνο που τον κάνει να αντιληφθεί ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι υπάρχει κάτι ελαττωματικό χωρίς αυτή. Ότι υπάρχει μια βίδα ξεβιδωμένη και πρέπει να χρησιμοποιήσεις την τέχνη για να τη φέρεις στη θέση της… Με τα χρόνια, βέβαια, το ένστικτο «γεμίζει» και συμπορεύεται, πια, με την εμπειρία που σου προσφέρει η πορεία σου.

M.C: Βέβαια, σε μια πορεία τριάντα χρόνων, το λάθος είναι αναπόφευκτο. Η ψυχολογία ενός ανθρώπου, που κάθε τέσσερα λεπτά χειροκροτείται, του αφήνει περιθώρια να αποδεχτεί τη λάθος επιλογή;

Ε.Τ.: Ξέρεις, κάποτε έχασα κι εγώ την ισορροπία μου. Ζούσα μόνο για τη μουσική και μετατράπηκα σε έναν άνθρωπο, ο οποίος ανέπτυσσε μόνο την καλλιτεχνική του πλευρά, αφήνοντας κενή μια άλλη, εξίσου σημαντική, την ανθρώπινη. Είναι μεγάλο ζήτημα και μεγάλη παγίδα, λοιπόν, αυτό το χειροκρότημα! Σε κάνει να αισθάνεσαι πως ασκείς εξουσία και αυτό είναι το μεγάλο λάθος! Η θέση του τραγουδιστή δεν είναι θέση εξουσίας αλλά θέση πομπού μιας ουσιαστικής επικοινωνίας. Όταν αντιληφθείς αυτή τη βασική διαφορά, όταν συνειδητοποιήσεις πως πάνω στη σκηνή καλείσαι να εκφράσεις την ανάγκη σου, τη βαθιά σου αγάπη και την πειστικότητά σου στο τρίλεπτο συναίσθημα ενός τραγουδιού, τότε ξεκινά η μεγάλη τέχνη! Τότε είναι που βλέπεις τα πραγματικά μεγέθη και συνειδητοποιείς πως δεν πρόκειται παρά για μια αγνή και βαθιά μορφή ανθρώπινης επικοινωνίας, που για να είναι αληθινή, εκτός από σωστά, δε μπορεί παρά να έχει και λάθη. Γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια κατεβαίνω κάτω από τη σκηνή. Θέλω να γινόμαστε «ένα» όπως παλιά, να δημιουργείται αυτή η αίσθηση του κύκλου που ξεκινάει από το αρχαίο δράμα και φθάνει μέχρι την πιο πρόσφατη παράδοση και ενώνει τους ανθρώπους με δεσμούς ψυχής, μυαλού και αίματος. Όταν το καταφέρνω αυτό, για εκείνη τη δεδομένη στιγμή, αισθάνομαι πως πραγματοποιείται μια διορθωτική κίνηση σε αυτή την ιστορία.

M.C: Πάνω στη σκηνή πραγματοποιείτε μία καθ’ όλα ψυχική απογύμνωση. Με ποιο τρόπο πραγματοποιείται η ανατροφοδότηση, πώς σας επιστρέφεται πίσω αυτό το καύσιμο;

Ε.Τ.: Μέσω της αγάπης, αυτή της αγάπης που μου προσφέρεται γενναιόδωρα και με διαφορετικό τρόπο κάθε φόρα. Κάθε live, ακόμη και εάν έχει τους ίδιους μουσικούς, τον ίδιο τραγουδιστή, τα ίδια τραγούδια, είναι εντελώς διαφορετικό! Έχει υπόσταση μοναδικού. Όπως και οι ίδιοι οι άνθρωποι, που μπορεί να διαφέρουμε τόσο μεταξύ μας, αλλά για εκείνες τις δύο ώρες του live αποκτούμε έναν κοινό πυρήνα, κάτι μας ενώνει και μας οδηγεί στο «μαζί».

M.C: Τα τραγούδια έχουν υπόσταση μικρών ρόλων και ο ερμηνευτής καλείται να πλάσει την ιστορία και να δώσει λόγο στους πρωταγωνιστές. Η ηρωίδα που χτίζετε εσείς πώς μοιάζει;

Ε.Τ.: Μέσα μου στοιβάζονται όλες αυτές οι μούσες που έχουν υπάρξει η έμπνευσή μου και έχουν διαμορφώσει την τελική μορφή της καλλιτεχνικής μου υπόστασης. Άλλωστε, στη μουσική δεν υπάρχει η έννοια της παρθενογένεσης, υπάρχει όμως η έμπνευση και η αφορμή, που εάν τις χρησιμοποιήσεις σωστά, θα δημιουργήσεις κάτι δικό σου.
Είναι πολλές διαφορετικές, λοιπόν, οι ηρωΐδες που ζουν μαζί μου πάνω στη σκηνή και πολλές διαφορετικές οι πηγές που με έχουν κάνει να σκιαγραφώ αυτές τις ηρωΐδες με αυτό τον τρόπο. Από τη Σοφία Βέμπο και τη Μαρίκα Νίνου, μέχρι τη Bjorkκαι τους χορευτές πατινάδας της Νάουσας… Ανάσες, καταλήξεις, επιφωνήματα, που γεννιούνται ξανά από μένα και χτίζουν μια νέα προσωπικότητα. Είναι τόσο σημαντικό πάνω στη σκηνή να έχεις τη δική σου προσωπικότητα…!

M.C:  Η Ελένη της σκηνής με αυτή της ζωής τα βρίσκουν;

Ε.Τ.: Τα τελευταία χρόνια περπατάνε χέρι- χέρι, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Υπήρξαν δύσκολες στιγμές, στιγμές έλλειψης ισορροπίας, όπως είπα και πριν. Δε θα ξεχάσω την πρώτη μεγάλη περιοδεία του 1988 με το Γιώργο Νταλάρα και τους αδερφούς Κατσιμίχα. Βρέθηκα να τραγουδάω σε ολόκληρα γήπεδα και αδυνατούσα να σηκώσω το βλέμμα μου ή να απευθύνω το λόγο σε οποιονδήποτε βρισκόταν εκτός σκηνής. Αισθανόμουν τόσο έντονα πως η υπόσταση της τέχνης μου ξεπερνούσε εμένα την ίδια και την αξία μου, που δε μπορούσα να το διαχειριστώ. Πέρασαν τουλάχιστον τέσσερα χρόνια για να καταφέρω να είμαι ο εαυτός μου, να αποβάλλω τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες του κοριτσιού που ήρθε από την επαρχία. Το ξεκλείδωμα άρχισε να πραγματοποιείται με την αρχή της επαφής μου με το Γιώργο Ανδρέου, έναν άνθρωπο της γενιάς μου που με έκανε να αντιληφθώ πόσο σημαντικό είναι να φτιάξουμε τη δική μας γλώσσα για τη δική μας εποχή.

M.C:  Απολογισμούς κάνετε;

Ε.Τ.: Δεν ανήκω στους παρελθοντολάγνους, αλλά πολύ συχνά μπαίνω αυτόματα σε μια διαδικασία απολογισμού, τόσο καλλιτεχνικού όσο και προσωπικού. Είναι παραγωγική διαδικασία. Πρόκειται για εκείνη τη στιγμή που παρουσιάζεται μία νέα συνθήκη και αυτόματα το βίωμα τη συγκρίνει με μία που έχει προηγηθεί, όχι όμως αναγκαστικά για να τις βάλουν σε μια διαδικασία αναμέτρησης αλλά για να διαπιστώσεις πού βρίσκεσαι. Είναι σημαντικό να μένουμε στα καλά αυτής της ζωής! Κι ας έρχονται και τα άσχημα -τη δουλειά τους κάνουν άλλωστε- εμείς να μένουμε στα καλά, σε αυτά που μας δίνουν δύναμη!

M.C:  Εάν κάνατε έναν που θα έφθανε μέχρι τη στιγμή που μιλάμε…;

Ε.Τ.: Η γεύση είναι μόνο γλυκιά. Για μένα, οι μεγαλύτεροί μου ήρωες είναι εκείνοι οι άνθρωποι, που αν και δεν ασχολούνται με καμία μορφή τέχνης, αν και δεν αναζητούν αυτό το γλυκό φευγιό, μπορούν και υπάρχουν. Εγώ δε μπορώ! Σκέφτομαι πως εάν δεν είχα ασχοληθεί με τη μουσική, ίσως να είχα εφεύρει κάτι άλλο, κάτι που θα μου εξασφάλιζε αυτό το ψυχικό και πνευματικό ευ ζην, που μου προσφέρει εκείνη. Είναι αστείο, αλλά σε περιόδους μικρών διαλειμμάτων, πέφτω σε βαθιά θλίψη και εκεί έρχεται να επιβεβαιωθεί μέσα μου το πόσο «είμαι» η ίδια μου η τέχνη.

M.C:  Και η συνέχεια τι έχει;

Ε.Τ.: Η συνέχεια έχει πολλές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα με τους BogazMusique, δηλαδή το  Σπύρο Χατζηκωνσταντίνου στις κιθάρες και το μπαγλαμά, το  Βαγγέλη  Καλαμάρα στα τύμπανα, τον Αριστείδη Χατζησταύρου στις κιθάρες, τον Απόστολο Τσαρδάκα στο κανονάκι και το βιολί, το Χάρη Κελλάρη στο κοντραμπάσο και τον Αργύρη Διαμαντής στα κρουστά. Για δύο συναυλίες θα βρεθώ και στο πλευρό του Γιώργου Ανδρέου, της Τάνιας Τσανακλίδου, της Ρίτας Αντωνοπούλου και της Κορίνας Λεγάκη και έχω μεγάλη χαρά που θα βρεθώ με την Τάνια μου μετά από πολλά χρόνια ξανά επί σκηνής, ενώ θα είμαι και στη μεγάλη συναυλία για τα 18 χρόνια του Κώστα Λειβαδά στη μουσική, στη Μονή Λαζαριστών, μαζί με τη Μελίνα Ασλανίδου, την Ανδριάνα Μπάμπαλη, τη Ζωή Παπαδοπούλου και το Μπάμπη Στόκα.

M.C:  Και ένα δίσκο που έρχεται τον Οκτώβριο.

Ε.Τ.: Ο δίσκος βρίσκεται στην τελική ευθεία, αλλά ακόμη ταξιδεύει. Ακούμε μουσικές, διαβάζουμε στίχους, έρχονται και ενώνονται οι αλήθειες των δημιουργών  με τρόπο φυσικό, πηγαίο, άλλωστε δε μπορεί να προκύψει με βία αυτή η ένωση. Η απουσία της πίεσης του δισκογραφικού συμβολαίου άφησε τα πράγματα να κυλήσουν με μεγαλύτερη άνεση και να βρω ακριβώς εκείνο το υλικό που έχω ανάγκη να ερμηνεύσω αυτή τη στιγμή. Οι άνθρωποί μου βρίσκονται και πάλι στις υπογραφές των δημιουργών, η παρέα μου, η οποία εύχομαι να ανοίξει κι άλλο, ο Ν. Ζούδιαρης, ο Γ. Ανδρέου, η Μ. Μυτιληνέου, ο  Αριστείδης Χατζησταύρου, ο βασικός μου συνεργάτης Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου με τον οποίο γράφουμε μαζί μουσική και άλλοι που θα έρθουν στην πορεία.