Συνέντευξη: Γιάννα Βασιλείου «Η μουσική είναι η αρχή μου, το τέλος και ό, τι υπάρχει ενδιάμεσα»!

Γιάννα Βασιλείου

Η μουσική είναι η αρχή μου, το τέλος και ό, τι υπάρχει ενδιάμεσα

Το ονειρευόταν από μικρό κοριτσάκι. Όχι να ανεβαίνει στη σκηνή με όμορφα φορέματα και να κάνει εξώφυλλα, αλλά να τραγουδά. Να τραγουδά με την ψυχή και την ουσία της ελεύθερη. Μέχρι να φθάσει εκεί, φρόντισε να οχυρωθεί μέσα στη βαθιά γνώση της τέχνης της. Σπούδασε πιάνο και φωνητική, έψαξε, δοκίμασε, έμαθε και κατέληξε εκεί όπου χτυπάει πραγματικά η καρδιά της, σε αυτό που προκύπτει ως απόλυτα φυσικό για εκείνη: τη μουσική που θέλει να λέει μόνο αλήθεια! Αυτός θα γίνει ο βασικός της γνώμονας πάνω στον οποίο θα πατήσει και θα αρχίσει να οικοδομεί το δρόμο της.

Θα βρείτε το όνομα της στη φωνητική διδασκαλία των ηθοποιών του Rocky Horror Show και της Φρουτοπίας του Κωνσταντίνου Ρήγου στο θέατρο Rex, ενώ στο πρώτο θα κάνει και την απόδοση των στίχων στα ελληνικά, αλλά αυτό θα είναι μια μικρή παρένθεση. Η Γιάννα είναι τραγουδίστρια, με την καρδιά της να χτυπά ακριβώς σε αυτή την ιδιότητα. Με την ξεχωριστή της χροιά να γίνεται χαρακτηριστικό της, περπατά στην αρχή της με πίστη και μια βαθιά οχυρωμένη φιλοσοφία, την οποία φροντίζει να κουβαλά πάνω και κάτω από τη σκηνή. Πρόκειται για εκείνη τη φιλοσοφία που θα την κάνει να κλείσει «Όλα όσα αγαπά» σε ένα δίσκο και να τα φωνάξει δυνατά σε δύο live στη σκηνή του Σταυρού του Νότου Plus, στις 19 και 26 Μαρτίου.

M.C: Η σημασία της αρχής… Η δική σου τι γεύση έχει;

Γ.Β: Είναι τόσο γλυκιά η γεύση που νιώθεις όταν το όνειρό σου αρχίζει να πραγματοποιείται και να βαδίζει στην οδό που έχεις επιλέξει… Από την άλλη, αυτή η γλύκα πάντα συμβιώνει με μια πίκρα, όταν παράλληλα με το όνειρο έρχεται και η έμπρακτη επαλήθευση φόβων και καταστάσεων, για τις οποίες σε «είχαν προειδοποιήσει», αλλά δε φανταζόσουν ή δεν ήθελες να φανταστείς. Καταστάσεις, οι οποίες, φυσικά, δεν έχουν να κάνουν με την τέχνη σου, αλλά με ό, τι την περιτριγυρίζει. Παρ’ όλα αυτά, εγώ μένω πεισματικά αισιόδοξη και ερωτευμένη με τη μουσική και ελπίζω να μη χάσω πότε αυτή τη διάθεση.

M.C: Πόσο εύκολο είναι, παρά την ύπαρξη αυτών των «παράσιτων» που αναφέρεις, τα οποία έρχονται γύρω από την ουσία της τέχνης, να μείνει αλώβητη η προσοχή σου σε αυτή και να μη σε «αποσπάσουν»;

Γ.Β: Δεν είναι εύκολη υπόθεση αυτή η προσήλωση. Καλείσαι να παλεύεις συνέχεια για να την κατακτάς κάθε μέρα. Η ειλικρινής αγάπη, ο σαφής στόχος, η επιδίωξη για συνεχή εκπαίδευση αλλά και η οχύρωση των γνώσεών σου, είναι κάποια στοιχεία που μπορούν να διατηρήσουν το κέντρο σου εστιασμένο σε αυτό το στόχο. Παρ’ όλα αυτά, η απάντηση δεν είναι ποτέ σίγουρη. Το «θα δείξει» είναι ό, τι πιο ειλικρινές μπορώ να πω…

M.C: Κατά τον Αριστοτέλη, η αρχή και το «τέλος» είναι συναφή, μιας και ως τέλος ορίζεται ο αυτοσκοπός του ανθρώπου. Θα ήταν μεγαλόστομο εάν λέγαμε πως το δικό σου ορίζεται από τη μουσική;

Γ.Β: Είναι ακριβώς αυτό. Η μουσική με ορίζει. Είναι η αρχή, το τέλος και ό, τι υπάρχει ενδιάμεσα. Φυσικά, ο άνθρωπος πρέπει να καλύπτει όλα τα πεδία του, είτε αυτά ονομάζονται προσωπική είτε κοινωνική ζωή, για να είναι ολοκληρωμένος. Μόνο έτσι επιτυγχάνεται η υγεία της προσωπικότητας αλλά και η ουσιαστική αυτοδιάθεση στον ίδιο τον ορισμό της ζωής σου.

M.C: Η δημιουργία και το τραγούδι είναι οι δύο όψεις της καλλιτεχνικής σου έκφρασης. Ποιο κομμάτι του θυμικού σου ξεκλειδώνουν;

Γ.Β: Η δημιουργία είναι η συνθήκη της απόλυτης έκθεσης. Πρόσφατα ανακάλυψα την ακριβή σημασία αυτής της έκθεσης και με αυτήν ένιωσα ολοκληρωμένη. Το τραγούδι είναι άλλου είδους ηδονή. Μια αυθόρμητη ανάγκη, μια λειτουργία του οργανισμού τόσο φυσική όσο η ανάσα μου. Το καθένα έρχεται από διαφορετική κατεύθυνση αλλά καταλήγουν στον ίδιο σκοπό, την απελευθέρωσή μου. Πάντα πιστή στην ιδέα πως θέλω να είμαι ειλικρινής και να δείχνω ό, τι βαθύτερο έχω, αφήνω τη στιγμή και την εκάστοτε συνθήκη να ξυπνήσει εκείνο το κομμάτι του θυμικού μου, που άλλοτε με κάνει να νοσταλγώ, άλλοτε να ανησυχώ, να φοβάμαι, να ελπίζω, να χαίρομαι…

M.C: Ποια δοσοληψία πραγματοποιείς με την τέχνη σου;

Γ.Β: Ξέρεις, πριν καν ακόμη περάσω στην επαγγελματική οδό, η τέχνη λειτουργούσε πάντα σαν ένα «καβούκι». Όταν άλλοι είχαν άλλου είδους επιθυμίες και αναζητήσεις, εγώ «κλεινόμουν» εκεί, στο δωμάτιο μου, με το πιάνο και την κιθάρα μου και ξαφνικά αυτό γινόταν η διασκέδασή μου, η χαρά μου, ακόμη και η ασπίδα μου. Τα χρόνια περνούν και εγώ βρίσκομαι πια εδώ με τα δώρα της τέχνης να πολλαπλασιάζονται και να επαληθεύουν πως αυτό που τότε θεωρούσα καβούκι, συνεχίζει μέχρι σήμερα να έχει αυτό το ρόλο. Επομένως, εγώ με τη σειρά μου είμαι διατεθειμένη να δώσω όλο τον εαυτό μου. Την απόλυτη αλήθεια μου. Έχω ανάγκη, ακόμη και ως κοινό, από εκείνη την ειλικρίνεια, την απαλλαγμένη από το φτιαχτό και το ψεύτικο, η οποία ακολουθεί τον καλλιτέχνη τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή.

M.C: Τι περιθώριο έχει σήμερα, ένας νέος καλλιτέχνης, να στήσει την τέχνη του με βάση τη δική του ηθική;

Γ.Β: Όταν το τοπίο των προσωπικών αξιών είναι ξεκάθαρο, δε νοείται η ύπαρξη εμποδίου. Αυτός ο άνθρωπος που ψάχνει την ουσία και όχι κάτι επιφανειακό, που αυτόματα συνδέεται με το εφήμερο, έχει την απόλυτη ελευθερία να ακολουθήσει τα «πιστεύω» του.

M.C: Ο συμβιβασμός είναι αναγκαίο κακό σε ένα οριζόμενο μέτρο;

Γ.Β: Στα λίγα βήματα που έχω κάνει μέχρι τώρα, δεν έχω συμβιβαστεί. Δε θέλω να το κάνω σε τίποτα και σε κανένα βαθμό κι αυτό γιατί δε θέλω φανώ ανακόλουθη στη βαθιά αξία περί ειλικρίνειας, την οποία ακολουθώ πιστά.

M.C: Τι μπορεί να λειτουργήσει ως πρότυπο για σένα;

Γ.Β: Από κάθε τι, είτε πρόκειται για δασκάλους και τεχνικές είτε για καλλιτέχνες και είδη μουσικής, «κλέβω» αυθόρμητα εκείνο το στοιχείο που μου ταιριάζει και έρχεται να ενσωματωθεί με απόλυτη φυσικότητα στην δική μου καλλιτεχνική προσωπικότητα. Χωρίς τάσεις μίμησης- άλλωστε αποστρέφομαι την έννοια του «ρόλου»- μόνο με φυσικότητα και αυθορμητισμό.

M.C: Η φιλοδοξία και η ματαιοδοξία συνορεύουν επικίνδυνα. Τι σε κρατάει στην πρώτη, απομακρύνοντας σε από τη δεύτερη;

Γ.Β: Η φιλοδοξία είναι απαραίτητη και η ύπαρξή της άκρως ενδιαφέρουσα. Φυσικά η γραμμή που τη χωρίζει από τη ματαιοδοξία είναι πολύ λεπτή. Μόνο η σαφήνεια στο στόχο σου μπορεί να σε «σώσει». Για μένα αυτή επήλθε μέσα από τη δημιουργία. Όταν αισθάνθηκα για πρώτη φορά πως ένα κομμάτι που είχα γράψει, βγαλμένο από την καρδιά μου, κατάφερε να συνδεθεί και με άλλους ανθρώπους, να τους συντροφεύσει και να μιλήσει μέσα τους, συνειδητοποίησα πως το ενδιαφέρον μου επικεντρώνεται εκεί και μόνο εκεί: στην ουσιαστική επικοινωνία, σε εκείνη την επαφή που πραγματοποιείται μαγικά και συνδέει τις καρδιές. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά και ανούσια.

Μ.C: Είναι «εγκλωβιστικό» να ορίζεις τη μουσική σου πατρίδα;

Γ.Β: Δεν είναι εγκλωβιστικό, είναι όμως ενοχλητικό όταν καλείσαι απαραιτήτως να το κάνεις. Χάνεται πολλές φορές η ουσία επιμένοντας να ονομάσουμε με μία και μόνο συγκεκριμένη ονομασία αυτό που κάνουμε, ενώ υπάρχουν τόσα άλλα σημαντικά στοιχεία στην πορεία ενός καλλιτέχνη, που καταδεικνύουν το ποιος είναι. Άλλωστε, υπάρχει τέτοια ανακολουθία μεταξύ ταμπέλας και είδους, που είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει. Για μένα η διαφορά εντοπίζεται μεταξύ μουσικής και θορύβου. Όταν μιλάμε για μουσική, σημασία έχει η καθαρότητα της βάσης στην οποία κινείσαι και η συνέπεια στην ποιότητα που έχεις ορίσει.

M.C: «Όλα όσα αγαπώ», ο πρώτος σου δίσκος. Τα οχτώ του τραγούδια μοιάζουν με οχτώ στιγμές εξομολόγησης. Ποια προσωπικά σου σημεία εκμυστηρεύεσαι;

Γ.Β: Είναι ακριβώς αυτό, μικρές δικές μου στιγμές, ιστορίες της ζωής μου που εξιστορούνται ακόμη και από τα κομμάτια που δεν είναι δικά μου ή τις δύο διασκευές το δίσκου. Ακόμη και η σειρά των κομματιών ακολουθεί μια πορεία μέσα στο χρόνο. Μέσα στα τραγούδια μου θα βρείτε την πρώτη φορά που βίωσα απώλεια δικού μου ανθρώπου, τη φοβία μου για τις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις, εικόνες της παιδικής μου ηλικίας…

M.C: Ποιοι είναι οι κανόνες της προσωπικής αισθητικής σου που εντάσσονται στο δίσκο;

Γ.Β: Το κύριο μέλημά μου ήταν να φτιάξουμε ωραία μουσική, να μη χαθεί η αλήθεια! Γι’ αυτό τα περισσότερα κομμάτια είναι γραμμένα live. Θα ακούσετε σε κάποια σημεία τις ανάσες των μουσικών, τον ήχο από το σκαμπό του πιάνο ή το πεντάλ, στοιχεία που επέλεξα να κρατήσω για να διατηρηθεί η ομορφιά της φυσικότητας. Με αυτό το γνώμονα κινήθηκα από την αρχή μέχρι το τέλος, από το πείσμα μου να φτιάξω ένα δίσκο στον οποίο θα καταθέτω την προσωπική μου αλήθεια, όσο απλή κι αν είναι και δε θα κάνω μια προσπάθεια να κυνηγήσω το λεγόμενο «καινούριο», μέχρι την επιλογή διατήρησης του φυσικού ήχου και την αποφυγή της επιπρόσθετης επεξεργασίας.

M.C: Ποια συναισθηματική διαδρομή πραγματοποιείται;

Γ.Β: Είναι αυτή του κύματος. Όπως και ως άνθρωπος έχω συναισθηματικές μεταπτώσεις και ενώ βρίσκομαι σε μια στιγμή έξαρσης διάθεσης, με μια αφορμή μπορεί να συγκινηθώ και να αρχίζω να δακρύζω, έτσι και στο δίσκο επέλεξα να υπάρχει αυτή η διαδοχή. Το συναίσθημα κυλά από το ένα τοπίο στο άλλο και ρέει φυσικά, με την αίσθηση της νοσταλγίας να υπάρχει έντονη, όπως και στην ίδια μου τη ζωή.

M.C: Στο δίσκο υπάρχουν δύο διασκευές, το «Κάθε φορά που θα ‘ρθεις βρέχει» και το «Where or when». Στην εποχή της διασκευής, η γραμμή μεταξύ της ουσιαστικής επαναφοράς ενός τραγουδιού στο σήμερα και της παρελθοντολαγνείας είναι τόσο λεπτή…

Γ.Β: Μια διασκευή έχει πάντα δύο όψεις. Η θετική είναι πως επαναφέρεις ένα τραγούδι, συνήθως κάπως ξεχασμένο και το επανασυστήνεις δίνοντας την ευκαιρία να το μάθει κόσμος που δεν το ήξερε. Πρόκειται μια πολύ ενδιαφέρουσα και γοητευτική διαδικασία, ειδικά για τους μουσικούς. Η αρνητική πλευρά εντοπίζεται εκεί που αναφέρεις, σε μια στείρα παρελθοντολαγνεία, η οποία έρχεται ως κάλυψη της έλλειψης δημιουργικότητας και πρότασης κάτι καινούριου. Αυτό, σε συνδυασμό με την επιτυχία που έχει γνωρίσει αυτή η τάση, έχει προκαλέσει ένα κύμα διασκευών και μια λογική δημιουργίας ολόκληρων καριέρων, βασισμένων σε αυτές. Όταν κάτι γίνεται με αγάπη και σε ένα λογικό μέτρο, είναι καλοδεχούμενο. Το πρόβλημα ξεκινά με την υπερβολή και τη λάθος πρόθεση.

Μ.C: Η μουσική του υφή ποια είναι;

Γ.Β: Στο δίσκο υπάρχουν διάφορα μουσικά χρώματα, που ντύνονται με ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις, από στοιχεία pop, jazzκαι musical, μέχρι στοιχεία κλασικής μουσικής ή και λεπτομέρειες βαλκανικών ήχων.

M.C: Έρχονται δύο live στο Σταυρό του Νότου, στις 19 και 26 Μαρτίου. Ένα πρόγραμμα στο οποίο…

Γ.Β: Θα δείτε τις περισσότερες πτυχές μου! Θέλω να δείξω «Όλα όσα αγαπώ». Θα καθίσω στο πιάνο, θα παίξω κιθάρα, θα πω αγαπημένα τραγούδια που αγαπώ και δεν έχω πει ποτέ, θα πω τα τραγούδια του δίσκου. Θα τραγουδήσουμε παρέα, αυτό που τόσο θέλω! Μαζί θα είναι μια ομάδα υπέροχων μουσικών αλλά και ο Χρήστος Νικολάου, ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης και ηθοποιός, ο οποίος με το σχεδιασμό των φώτων, τη σκηνογραφία αλλά και τη σκηνοθετική του καθοδήγηση θα με βοηθήσει και θα με ελευθερώσει για να μπορέσω να το απολαύσω και να αποβάλλω τα άγχη και τις ανασφάλειές μου.

info: Πέμπτες 19 & 26 Μαρτίου στο Σταυρό του Νότου Plus ( Αμβροσίου Φραντζή & Θαρύπου 37, Νέος Κόσμος, Τηλέφωνο: 210 9226975) Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ με μπύρα ή κρασί, ώρα έναρξης: 22.00

* ευχαριστούμε Το Μικιό (Αγίου Αλεξάνδρου 58 Παλαιό Φάληρο,Τηλέφωνο: 6946 995740) για την ζεστή φιλοξενία.

Ο Πέτρος κι η Ελίζα, ιδιοκτήτες του Μικιού, με γνώμονα τη μαγειρική της Χανιώτισσας γιαγιάς Ελισάβετ, δημιουργούν πρωτότυπα γευστικά πιάτα που σε συνδυασμό με την ποιότητα των υλικών και των προϊόντων που προέρχονται αποκλειστικά από την Κρήτη, τη φιλοξενία, το γουστόζικο και παρεΐστικο περιβάλλον και τις προσιτές τιμές κατάφεραν σύντομα να ανεβάσουν το Μικιό ψηλά στην προτίμηση του κόσμου.