Το νέο cd της Κατερίνας Μακαβού, της τραγουδοποιού με την βελούδινη φωνή έχει κυκλοφορήσει εδώ και λίγες εβδομάδες. Περιέχει δέκα ανθρώπινες ιστορίες τρυφερές, ζωντανές, παραμυθένιες, αλλά και ρεαλιστικές και ισορροπεί ανάμεσα στην δύναμη και την ευαισθησία της ζωής. Η ίδια εξομολογείται πως λατρεύει την αλήθεια των ανθρώπων, όπως αυτή μπορεί να προκύψει μέσα από τις αδυναμίες και τις αποτυχίες τους, αλλά και μέσα από την ρομαντικότητα και την τόλμη. Η Κατερίνα Μακαβού μίλησε στο musicity.gr για το νέο της cd, τα τραγούδια που περιέχει, τις σκέψεις της στη νέα συνθήκη της πανδημίας, ενώ μοιράστηκε μαζί μας την αγαπημένη της ανθρώπινη ιστορία.
Έχοντας στο ενεργητικό σου δύο δισκογραφικές δουλειές, τι είναι αυτό που σε κάνει να επανέρχεσαι δισκογραφικά με το νέο σου album «Άνθρωποι»;
Τα καινούργια τραγούδια και η ανάγκη να τα μοιραστώ με άλλους ανθρώπους.
Στο νέο σου album επικεντρώνεσαι ιδιαίτερα στους ανθρώπους και τις ιστορίες τους. Τι είναι εκείνο που σε συγκινεί στις ανθρώπινες ιστορίες; Τι είναι αυτό σε εμπνέει για να γίνει μια ιστορία τραγούδι;
Με συγκινούν οι άνθρωποι που χωρίς να τους έχει δοθεί τίποτα απλόχερα, το παλεύουν και προχωρούν. Λατρεύω τους ρομαντικούς και αυτούς που πιστεύουν στον άνθρωπο και στο τι μπορεί να καταφέρει. Όταν δεν φοβούνται τα πάθη και τις αδυναμίες τους, όταν είναι και απαισιόδοξοι. Όταν τους πιάνουν οι μαύρες τους και τολμούν να το δείχνουν. Ζούμε σε μία εποχή που η χαρά και ο μόνιμος ενθουσιασμός είναι κάπως σαν δικτατορία ενώ αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση στο να είναι κάποιος αρεστός και αγαπητός. Σε αυτό έχουν παίξει μεγάλο ρόλο τα social media και η ψεύτικη εικόνα που θέλουν συνεχώς να προβάλουν. Βαριέμαι αφόρητα τους μόνιμα ενθουσιασμένους και αισιόδοξους ανθρώπους, νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτούς, ή απλά είναι ψεύτες. Η ζωή τα εμπεριέχει όλα μέσα της εξάλλου, αλλιώς θα ήμασταν μηχανάκια ρυθμισμένα μονίμως σε μία ευτυχία.
Κυκλοφόρησαν δύο single σου. Η «Βόλτα» και «Τα χέρια του σφιχτά» είναι δύο τραγούδια τρυφερά και ευαίσθητα. Σε ενδιαφέρει πάντα να υπάρχει η τρυφερότητα και η ευαισθησία στα τραγούδια σου;
Τίποτα δεν με ενδιαφέρει σαν προϋπόθεση. Το ότι γράφω τέτοιου είδους τραγούδια ή τα επιλέγω, μάλλον δείχνει ότι ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου. Άλλα σίγουρα δεν αποτελεί προϋπόθεση. Και στους δίσκους μου άλλα και στα live τα συναισθηματικά όρια των τραγουδιών που επιλέγω να τραγουδήσω, νομίζω πως ποικίλουν.
Στο νέο σου cd υπάρχουν και δικές σου συνθέσεις. Δυσκολεύεσαι να επιλέξεις ανάμεσα στα τραγούδια που γράφεις και τελικά ποια θα μπουν στο cd;
Νομίζω γίνεται πολύ φυσικά και αβίαστα. Στους δίσκους επιλέγω να βάλω τραγούδια που έχω ανάγκη να τραγουδάω περισσότερο. Αυτά που πιάνω την κιθάρα μου και τα ξανά παίζω γιατί μου αρέσουν. Πολλά από αυτά τα έχω παίξει ήδη σε κάποιο live.
Το album «Άνθρωποι» ανοίγει με ένα τραγούδι διασκευή του Γιώργου Μουζάκη, «Το κορίτσι π’ αγαπώ (Δεν είναι πλούσια δεν είναι Μαρκησία)», γιατί το επέλεξες να βρίσκεται ανάμεσα στα τραγούδια του album;
Το συγκεκριμένο τραγούδι για παράδειγμα, είναι αυτό που σας είπα πριν. Ένα τραγούδι που πάντα με συγκινεί να το τραγουδάω, πάντα κλείνω τα live με αυτό και επιπλέον πάντα μου έρχεται στο μυαλό μου το πρώτο του άκουσμα. Όταν το τραγουδούσε η μαμά μου και μου το μάθαινε. Κάποια στιγμή λοιπόν όταν ανέβηκα να την δώ στην Θεσσαλονίκη, άρχισε πάλι να το λέει και την ηχογράφησα στο κινητό μου λιγάκι στα κρυφά. Δεν θα μπορούσε το κομμάτι στον δίσκο να μην ξεκινάει με αυτό το ηχητικό απόσπασμα με τη φωνή της μαμάς μου, αφού για μένα αυτή είναι η Μαρκησία!
Είναι γνωστές οι συνεργασίες σου από τον Λουδοβίκο των Ανωγείων μέχρι το Διονύση Σαββόπουλο. Το πέρασμα από τις συνεργασίες σε μια πιο μοναχική μουσική πορεία ήταν κάτι που προέκυψε φυσικά ή ήταν ένα προσωπικό σου άλμα;
Εκτός από την πρώτη περίπτωση με τον Λουδοβίκο, σε όλες τις άλλες συνεργασίες παράλληλα έκανα τις δικές μου ζωντανές εμφανίσεις αλλά και τους δίσκους μου. Το άλμα δηλαδή είχε ήδη γίνει ανεξαρτήτως συνεργασιών. Ήθελα να γράφω, να δημιουργώ και αυτή η ανάγκη υπήρχε έντονα μέσα μου ακόμα και πριν το επιχειρήσω. Η διαδικασία αυτή λειτουργεί σαν βάλσαμο για εμένα. Είχα και έχω την ανάγκη να κάνω μία συνολική επιμέλεια αυτού που παρουσιάζω, από τους δίσκους μου, τα εξώφυλλα, τις ζωντανές μου εμφανίσεις και γενικά όλη την αισθητική του project. Με ενδιαφέρει να υπάρχει μία κοινή συνισταμένη σε όλα και οι συναυλίες να είναι το τελικό αποτέλεσμα αυτού που παρουσιάζω στο κοινό.
Όλοι οι καλλιτέχνες βιώνετε μία πρωτόγνωρη συνθήκη σε ότι αφορά τους περιορισμούς από τα μέτρα για τη μη μετάδοση της πανδημίας. Πώς το βιώνεις προσωπικά και πώς βλέπεις το μέλλον;
Το βιώνω όπως όλοι μας. Με πολύ μεγάλη δυσκολία. Πάντα τα πράγματα για τους περισσότερους καλλιτέχνες ήταν δύσκολα, ειδικά μετά την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών. Τώρα με την πανδημία ισοπεδώθηκαν οι περισσότεροι. Και δεν αναφέρομαι τόσο στα ονόματα της πρώτης γραμμής, αλλά κυρίως στους ανθρώπους που είναι πιο κάτω στην κλίμακα της αναγνωσιμότητας και της οικονομικής άνεσης, στους μουσικούς, στους τεχνικούς κ.α.. Είναι πολύ καλλιτέχνες που λόγω συνθηκών στρέφονται προς άλλη εργασία πια και το βρίσκω λογικό. Το θέμα είναι τι γίνεται με την τέχνη που χάνει τους εργάτες και τους δημιουργούς της. Η τέχνη και ο πολιτισμός μας είναι και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που όλον αυτόν τον καιρό απαξιώνονται επανειλημμένα.
Το νέο σου album κυκλοφορεί μέσα σε μία τέτοια συγκυρία, παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποια σχέδια να κάνεις ζωντανές εμφανίσεις ή κάποια παρουσίασή του;
Ναι υπάρχουν μέσα στα σχέδια εμφανίσεις και παρουσίαση του νέου δίσκου. Όλα αυτά βέβαια θα εξαρτηθούν από τις εξελίξεις που θα υπάρξουν.
Κλείνοντας θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας την ανθρώπινη ιστορία που φιλοξενείται στο cd και σε συγκινεί περισσότερο;
Αφού με θέλεις στα σκοτάδια, μέρα να γίνουνε τα βράδια, να μπαίνω βγαίνω
Σ’ αυτόν τον άθλιο χορό σα να’ μαι ξένος, σα να’ μαι ξένος
Και αφού με θες να ζητιανεύω για ένα κέρμα κάτσε να δεις ποιο είναι το τέρμα
Κι αφού το θέλεις να γίνω ληστής, να γίνω
Και αφού με θέλεις να γίνω ληστής, θα γίνω.
Κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το album “Άνθρωποι”
