Ήχος πειραματικός και ιδιαίτερος. Μια μουσική συνύπαρξη γενναία που ξεκίνησε ως μέσο προσωπικής δημιουργίας, για να καταλήξει μέσο συλλογικής έκφρασης. Οι Usurum, ξεκίνησαν ως μαθητές του μουσικού σχολείου Αλίμου και κατάφεραν να βρουν έναν δικό τους προσωπικό χώρο στην ελληνική μουσική. Γράφουν συχνά, θέλουν να γράφουν συχνότερα, αλλά επιτέλους θα βρεθούν στην σκηνή του αγαπημένου τους συναυλικακού χώρου, του Fuzz για να κάνουν το κοινό τους να νιώσει λιγότερο μόνο.
Στις 5 Μαΐου θα ανέβετε και πάλι στη σκηνή, αυτή τη φορά σε αυτή του Fuzz για πρώτη φορά, για μια μεγάλη συναυλία. Πώς αποφασίζετε πότε είναι μια κατάλληλη στιγμή να δώσετε συναυλία και να συναντήσετε το κοινό σας;
Όταν νιώθουμε έτοιμοι να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας. Και ειδικά όταν θεωρούμε ότι έχουμε κάτι καινούριο να δείξουμε, είτε σε επίπεδο τραγουδιών, είτε σε αυτό του ήχου, η αγωνία και η προσμονή μας είναι ακόμα μεγαλύτερες.
Από το 2008 που δημιουργήθηκαν οι Usurum μέχρι σήμερα, τι έχει αλλάξει στην ιδιοσυγκρασία σας; Περιμένετε ότι θα κρατήσει η συνεργασία σας τόσα χρόνια;
Ξεκινήσαμε πολύ νέοι. Ακόμα πριν το 2008, ήδη από όταν ήμασταν 14 χρονών, αρχίσαμε να ψάχνουμε την πιθανότητα δημιουργίας δικών μας τραγουδιών. Οπότε καταλαβαίνετε ότι από τότε έχουν αλλάξει πολλά πράγματα καθώς έχουμε μεγαλώσει και έχουμε περάσει εφηβεία, ενηλικίωση και ξανά μανά από την αρχή. Θεωρούμε ότι κάπως ανοίγουν οι ορίζοντες μας σε σχέση με την Τέχνη και είμαστε πιο ανοιχτοί να βρούμε και να αντλήσουμε ευχαρίστηση και συγκίνηση από είδη τέχνης και είδη μουσικής που παλιότερα ίσως να σνομπάραμε.
Ξεκινώντας να φτιάχνετε τις πρώτες σας μελωδίες τι ήταν εκείνο που θέλατε να κάνετε με τη μουσική σας και πώς το διαμορφώσατε τεχνικά;
Να εκφραστούμε μέσα από αυτό που αγαπάμε. Να βρούμε ένα μέσο έκφρασης να πούμε κάτι, γιατί αλλιώς θα σκάγαμε. Το αισθητικό πλαίσιο στη συνέχεια, οι επιρροές μας, οι ανησυχίες μας, λειτούργησαν σαν ψηφιδωτό πάνω στο οποίο δημιουργούμε τα τραγούδια μας.
Επειδή ο ήχος, οι ενορχηστρώσεις και τα παντρέματά σας είναι ιδιαίτερα, σκεφτήκατε στην αρχή ότι πρέπει να βρείτε ένα κοινό να απευθύνεστε;
Σχεδόν ό, τι και να κάνεις χρειάζεσαι ένα κοινό να απευθύνεις αυτό που κάνεις. Αλλιώς θα παίζαμε μουσική μεταξύ μας. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι το εκάστοτε κοινό διαμορφώνει την τέχνη ή ότι εμείς ως καλλιτέχνες ψάχνουμε το κατάλληλο κοινό. Εμείς θα κάνουμε ότι είναι να κάνουμε και το κοινό θα κάνει ότι είναι να κάνει. Και εμείς αντίστοιχα έτσι λειτουργούμε όταν μπαίνουμε στη θέση του κοινού.
Την άνοιξη του 2021 κυκλοφορήσατε το «Ασανσέρ» ένα άλμπουμ με στίχους και μελωδίες πόλης που αγαπήθηκε πολύ. Τι feedback είχατε από το «Ασανσέρ»;
Μέχρι τώρα νιώθουμε πολύ όμορφα με αυτή την κυκλοφορία. Χαιρόμαστε να παίζουμε τα τραγούδια στις συναυλίες και φαίνεται και ο κόσμος να συνδέεται με κάποιο τρόπο με τα τραγούδια αυτά.
Γράφετε συνέχεια μουσική και στίχους ή υπάρχουν στιγμές που το αφήνετε και μπορεί να το ξαναπιάσετε με κάποια αφορμή;
Και οι δυο μας που γράφουμε τα τραγούδια (Σταύρος, Κοσμάς) έχουμε μεγάλα διαστήματα παύσης και αποχής. Δεν λειτουργούμε κάτω από αυτό το καθεστώς της “δημιουργικής πίεσης” που βέβαια για πολύ κόσμο δουλεύει. Η αλήθεια είναι ότι εγώ (Σταύρος), όσο περνούν τα χρόνια, κάπως αρχίζω και το ζηλεύω όλο αυτό. Δηλαδή το “μεροδούλι, μεροφάι στιχουργική” που έλεγε ο Σαββόπουλος.
Θα ήθελα να αρχίσω να δουλεύω έτσι καθώς οι πραγματικές στιγμές έμπνευσης, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, είναι ελάχιστες. Θα ήθελα να θεωρήσω τον εαυτό μου τεχνίτη και να καθίσω πάνω από ένα κενό χαρτί και να σβήνω να γράφω μέχρι να βγει κάτι. Χάρηκα που άκουσα τον Δημήτρη Παπαϊωάννου μετά από την παράσταση του “εγκάρσιος προσανατολισμός” να συμμερίζεται αυτή την άποψη και να εμμένει στη συνεχή δουλειά και να καταλήγει ότι αυτή είναι κιόλας που σε οδηγεί στην πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία. Όταν δηλαδή δεν είσαι δέσμιος της όποιας “έμπνευσης”.
Φεύγοντας από το live στο Fuzz τι θέλετε να νιώθουν οι ακροατές και ποια πλευρά σας θέλετε να τους μεταδώσετε;
Α! Να νιώσουν ότι θέλουν. Αν καταφέρουμε να υπάρξουμε αφορμή να νιώσουν έστω κάτι, ότι κι αν είναι αυτό, για μας είναι το ζητούμενο. Μακάρι να καταφέρουμε μέσα στα χρόνια να καταλήξουμε να κάνουμε μια Τέχνη τόσο ανοιχτή που θα αφήνει τα περιθώρια να νιώθει ο καθένας και η καθεμία διαφορετικά πράγματα και να στέκονται αφορμές για τη δική τους διερεύνηση και αυτοανάλυση. Ή και έστω για να νιώθουν λιγότερο μόνοι ή μόνες. Όπως λειτουργούν δηλαδή και για μας τα έργα που θαυμάζουμε.
Info:
Οι Usurum
Στο Fuzz
Πέμπτη 5 Μαΐου 2022
