Λαϊκό τραγούδι. Λαϊκό αίσθημα. Δεν ξέρω εάν ο Θέμης Καραμουρατίδης μπορεί να συγκαταλέξει στις ιδιότητές του και αυτή του “λαϊκού δημιουργού”, ίσως γιατί ο επιθετικός προσδιορισμός θέλει έρεισμα σε ρίζα, ξέρω όμως με σιγουριά πως μπορεί να υπερηφανεύεται για εκείνη του “δημιουργού του λαϊκού τραγουδιού”. Και με αυτή τη γενική πτώση που προσδιορίζει το αντικείμενο, εκείνος ορθώνει ανάστημα σε μια σκηνή που το λαϊκό ως έννοια αγαπιέται αλλά και μισιέται εξίσου βαθέως.
Ο Θέμης, από τα πρώτα δείγματα που φανέρωσαν αυτή την πλευρά του μέχρι την μετέπειτα και έως σήμερα εξέλιξή του, στάθηκε όπως στέκεται σε κάθε ιδιότητα που αποκαλύπτει. Αυτόφωτος. Και η παραδοχή αυτής της ακτινοβολίας είναι το μεγαλύτερο παράσημο για έναν δημιουργό που επιλέγει να διασπάσει την καλλιτεχνική του ολότητα σε μέρη, για να διατηρήσει με αυτόν τον τρόπο την ακεραιότητά του. Αυτόφωτος με μια έννοια ουσιαστική και όχι ελιτίστικη, που του επιτρέπει να αφομοιώνει την επιρροή, να την εξηγεί εντός του και να την εξελίσσει με τρόπο καθαρά προσωπικό, που όμως βρίσκει απήχηση ξεκάθαρα γενικότερη του προσωπικού. Και έτσι χτίζει το μέγεθος που συνοδεύει το όνομά του. Με μια οικοδομική μέθοδο αξιοζήλευτη, ακριβώς γιατί έχει βάση την ψυχή που συμπλέει με το ταλέντο. Κι έτσι, ο μικρός Θέμης που αγαπούσε το Ζαμπέτα και τον Τσιτσάνη, τη Μοσχολιού και τον Μητροπάνο, έγινε ένας μεγάλος δημιουργός, τιμώντας τους με τον πιο σπουδαίο τρόπο: μπαίνοντας στον κόσμο του λαϊκού τραγουδιού με βήμα που αντιστοιχεί στο πέλμα του, με παπούτσια δικά του και όχι δανεικά. Και αυτή η είσοδος, για να πραγματοποιηθεί με τόση καθαρότητα απαιτεί αυτογνωσία, μεράκι και αιτία.
Αυτό έκανε και ως “επισκέπτης της Δευτέρας” στην αστικά ρομαντική “Ταράτσα του Φοίβου”. Διάλεξε τα λαϊκά τραγούδια του ρεπερτορίου του, κάλεσε δύο διαφορετικής προσέγγισης λαϊκές ερμηνεύτριες, τη Μελίνα Κανά και την Κατερίνα Κούκα και τα παρουσίασε ως σύνολο, δίνοντας μια ενιαία εικόνα της λαϊκής του πλευράς. Από τα “Τραγούδια που λες” μέχρι το “λαϊκοποιημένο” “Έτσι είν’΄αυτά”, τραγούδια της δισκογραφίας του με τη Γιώτα Νέγκα, τη Νατάσα Μποφίλιου, το Σωκράτη Μάλαμα, την Ελεωνόρα Ζουγανέλη αλλά και οι δύο νέες συνεργασίες του με τις ερμηνεύτριες της βραδιάς μπήκαν στο κέντρο της σκηνής και έχτισαν έναν κόσμο ολόκληρο. Ένας κόσμος που σε κάθε νότα είχε τη δυναμική να αποδεικνύει την ανάγκη παρουσίας του σε αυτό το σύχγρονο μουσικό τοπίο. Συγκινητικός και γεμάτος εκπλήξεις, με υπέροχες ενορχηστρώσεις που επισφράγισαν για ακόμη μια φορά τη δημιουργική του δεινότητα και υπέροχες ατμόσφαιρες που επισφράγισαν με τη σειρά τους το βάθος των συναισθηματικών αποχρώσεων και της αλήθειας που εμπεριέχεται στις μελωδίες του.
Τα τραγούδια ιδωμένα με μια διαφορετική ματιά από την πρωτότυπη, που όμως, τόσο σπουδαία που είναι, φέρουν τη σημαντικότητά τους σε κάθε διαφορετική τους παρουσίαση, αφήνοντας κάθε φορά να αναδυθούν κρυφές πτυχές τους και επιτρέποντας αυτό το πολύπλευρο της ανάγνωσης που είναι προσόν μόνο της ειλικρινούς τέχνης.
Είναι ωραίο οι άνθρωποι να ακολουθούν το φως χωρίς να δειλιάζουν.
Είναι ωραίο να κοιτούν κατάματα το “μετά” τους και να λένε “θέλω να βγω στο καλοκαίρι”.
Είναι ωραίο να μετρούν τα “θέλω” τους με σεβασμό.
Είναι ωραίο να μετρούν χιλιάδες εμφανίσεις κι όμως να τρέμουν τα πόδια τους σε εκείνο το πρώτο βήμα στη σκηνή.
Είναι ωραίο να έχουν τόσο καθαρό βλέμμα…
