Όταν η τέχνη είναι εκ καρδίας προερχόμενη, επενδυμένη με ψυχή και βασισμένη στην ειλικρινή αγάπη, καταφέρνει κατ’ αρχήν να αποφεύγει τις κοινοτοπίες. Και αυτή είναι η πρώτη μεγάλη νίκη της στην εποχή της δύουσας εμπνεύσεως.
Η δεύτερη έρχεται όταν τη συναντά ο σεβασμός για τη ρίζα που είναι υπεύθυνη για τα κλαδιά που πέταξε.
Η τρίτη μοιάζει με επισφράγιση και έχει υποδομές αισθητικής και παντρέματος με το συναίσθημα. Σε αυτό το σπάνιο τρίπτυχο, οι ΤΑΚΙΜ μοιάζουν να συμπληρώνουν όλα τα απαραίτητα πεδία.
Ιστορία παλιά αυτά τα αγόρια με τα πνευστά, τα κρουστά και τα έγχορδα ανά χείρας κι ας μοιάζουν πάντοτε τόσο “νέοι” στη σκηνή. Σα γιορτή σε σπίτι, σαν καθιερωμένη Κυριακάτικη συνάντηση φίλων που παίζουν όσα αγαπούν.
Που παίζουν γιατί αγαπούν.
Στη σκηνή του Σταυρού του Νότου το έκαναν για ακόμη μια φορά με αυτή την υπέροχη φόρα που σε κάνει να γίνεσαι μέρος της μουσικής τους- μιας μουσικής που, άλλωστε, υπάρχει στην προσωπική σου ρίζα. Σε μια μουσική δεκαετία που η διασκευή, βασιζόμενη σε μια προκάτ διαδικασία “αναπαλαίωσης”, βασιλεύει, οι ΤΑΚΙΜ συγκινητικά πεισματικά δημιουργούν μουσική.
Κι ας είναι το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματός τους επανεκτελέσεις παραδοσιακών κομματιών. Εκείνοι ουσιαστικά δημιουργούν, προσεγγίζοντας με τον πιο ανανεωτικό τρόπο την παράδοση, μένοντας πιστοί στις φόρμες που την απαρτίζουν και αποτελούν την υπογραφή της. Μπλέκουν τα τακίμια με τους αμανέδες, φέρνουν αρώματα καφέ ΑΜΑΝ, μιλούν μια γλώσσα υπέροχα παλιακή και παντρεύουν τις δεκαετίες και τους εμηνευτές με κοινή βάση την αισθητική. Κι έτσι κάθε φορά οδηγούνται στη δημιουργία ως αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που απαιτεί την διήθηση της ψυχής μέσα από το φίλτρο της αψεγάδιαστης τεχνικής.
Όσο αρμονικά ταίριαξε η λυρικά παραδοσιακή φωνή της Αρετής Κετιμέ και η τρυφερά αλέγκρα του Γιάννη Νιάρχου, που τους συνοδεύουν ερμηνευτικά αυτές τις δύο Κυριακές στο Σταυρό του Νότου, άλλο τόσο ταίριαξε η ευγενική φύση του βιολιού και της φωνής του Παναγιώτη Λάμπουρα και της ιέρειας της έντεχνης σκηνής με το λαϊκό υπόβαθρο, Ελευθερίας Αρβανιτάκη που οι δυο τους ήταν οι καλεσμένοι της πρώτης Κυριακής.
Με μια πηγαία σύνδεση με την παράδοση και το βιολί του ως σταθερό συνοδό, ο Παναγιώτης έγινε μέρος της μαγείας των ΤΑΚΙΜ με τρόπο φυσικό και αποδεικνύοντα της ανατολίτικης πλευράς του που τον κάνει να πατάει στη σκηνή στιβαρά.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη, μούσα της μπάντας, με προϊστορία που μετράει ένα συγκλονιστικό Ηρωδειακό βράδυ και όχι μόνο, έφερε στο τραγούδισμά της μια χώρα ολόκληρη, ένωσε με μια λεπτή γραμμή τις διαφορετικές ερμηνευτικές υφές της και έγινε μέρος ενός πολύχρωμου patchwork που είχε χρώματα βαθιά κόκκινα και αρώματα από γη και κανέλλα, με κορυφαία στιγμή εκείνη της ένωσης του “Καίγομαι και σιγολιώνω” με το “Θέλω να σε δω”. Μια ένωση που ήρθε να δείξει το ενιαίο πάτημα της μουσικής στα είδη και τα ύφη, όταν η βάση είναι η ουσία.
ΤΑΚΙΜ που θα πει τακίμι που θα πει φίλοι και συνεργάτες στις γραμμές του λεξικού και στις γραμμές της καρδιάς μας.
Video με αποσπάσματα από τη βραδιά:
info
Οι ΤΑΚΙΜ για μία ακόμα εμφάνιση την Κυριακή 21 Απριλίου στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου.
Καλεσμένοι:
21/4 Παντελής Θαλασσινός
Ιφιγένεια Ιωάννου
Περισσότερες πληροφορίες και διαγωνισμός για προσκλήσεις… κλικ εδώ
