Underground@ Underground
Ready Set Dance
Η σκηνή του Underground φιλοξενεί αυτή τη φορά ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα της αμερικανικής ιστορίας: το Κραχ. Εδώ όμως δεν ακούς λέξεις όπως Ύφεση ή Κεφάλαιο, όχι άμεσα τουλάχιστον. Εδώ χορεύεις. Μέχρι εξαντλήσεως.
Οι τελειόφοιτοι της ομάδας θεάτρου «δήλος» πιάνουν τη θεματική των χορευτικών μαραθωνίων που διεξάγονταν στην «όμορφη» Αμερική του ’30, όπου ζευγάρια άνω των 18 ετών καλούνταν να χορεύουν διαρκώς για δύο μήνες. Όποιος κατάφερνε να μην εξαντληθεί (εντελώς) από την βίαιη σωματική καταπόνηση και την ψυχολογική φθορά, κέρδιζε χρηματικό έπαθλο κάμποσων δολαρίων, ικανών(;) να τους βγάλουν από τη μιζέρια. Ακόμα περισσότερα όμως χαρίζονταν σε εκείνους που θα υποτάσσονταν περισσότερο στις απαιτήσεις του Μεγάλου Χορηγού. Συνεπώς, μέσα στην προσπάθεια επιβίωσης, ο άνεργος και προς τέρψη του «φιλοθεάμονος» κοινού, μετατρέπεται σε εκμεταλλεύσιμο προϊόν, λαμβάνοντας μέρος σε έναν -ίσως πιο εκλεπτυσμένο, ίσως!- αρκουδιάρικο χορό.
Με κάποιες δόσεις χιούμορ, ακουμπώντας ισχνά στοιχεία ρατσισμού και κοινωνικής/ οικονομικής ψαλίδας, η θεματική εξαντλείται παράλληλα με τα σώματα, χωρίς ωστόσο να διαδραματίζεται κάποια ιδιαίτερη εναλλαγή στην πλοκή. Παρατηρώντας τη ροή να κυλά, ίσως ο θεατής να αδημονεί για μια έκρηξη, μια κτηνωδία που επιφέρει η οριακή κατάσταση. Η οποία όμως δεν έρχεται ποτέ. Παρ’ όλο που διαφαίνονται κάποιες στιγμές εμπρόθετης κορύφωσης, με τα φώτα να χαμηλώνουν και η οποιαδήποτε άλλη κίνηση να διακόπτεται ακαριαία για μια δραματική παρένθεση, οι έκδηλες αυτές οδηγίες δεν μοιάζουν ικανές να παρασύρουν τον θεατή. Ίσως ακόμα, μετά την υπόκλιση, να σηκωθεί από τη θέση του με την πεποίθηση ότι, εκτός από την πρωτότυπη περιγραφή αυτών των ιστορικών συγκυριών, σχεδόν άγνωστων για τον μέσο θεατή, η πλοκή δεν του προσέφερε σε κουραστικό βαθμό τίποτε άλλο.
Ωστόσο, όσο κι αν η πλοκή μοιάζει να χωλαίνει, η υποκριτική ικανότητα φαίνεται ικανή να σε παρασύρει στην σωματική και ψυχολογική εξάντληση του ρόλου. Εκφραστικοί, ζωντανοί και συντονισμένοι, «διαγωνιζόμενοι», «χορηγοί» και ο κλασσικός, διαρκώς θεατρικός και ενθουσιώδης αμερικανός «κονφερασιέ», αποδίδουν επιτυχώς τους στερεοτυπικούς χαρακτήρες της εποχής. Με ανεπιτήδευτη φυσικότητα και παράλληλα με μια απαιτούμενη υπερβολή (την οποία ενισχύει η επιλογή των κοστουμιών), καταφέρουν να τους μετατρέψουν σε χιουμοριστικές φιγούρες, σε σχεδόν σαρκαστικές καρικατούρες (με τον Μεγάλο Χορηγό να κερδίζει επάξια την πρώτη θέση σε αυτό!). Είκοσι καρικατούρες λοιπόν κινούνται έξυπνα για 90 λεπτά πάνω, κάτω από τη σκηνή/ρινγκ, πίσω από αυτή, σε κρυφά σημεία εκατέρωθέν της, μπροστά από το κοινό, πίσω από αυτό, ακόμα και μαζί με αυτό, όπως απαιτεί το παιχνίδι διάδρασης.
Μέσα σε όλη αυτή την κινησιολογική έξαρση, το μόνο σίγουρο τελικά είναι ότι ο θεατής, ακόμα κι αν δεν έχει μυηθεί εξ’ ολοκλήρου στο σατιρικό περιεχόμενο του έργου, παίρνει μαζί του αποχωρώντας αυτή την χορευτική διάθεση. Ίσως τόσο πολύ που η πλατεία Κοραή να αρχίσει να φαντάζει σαν μια πελώρια σκηνή, όπου πιάνεις τον εαυτό σου σε ετοιμότητα, να περιμένεις να ακούσεις ένα Ready Set Dance για να αρχίσεις κι εσύ τον χορό.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
