Όταν μπορείς να έχεις τις λέξεις σου στα χέρια τότε μπορείς να τις γεμίζεις με νότες και μ΄ αστέρια. Έτσι είναι ο δημιουργός. Δεν κρίνει. Απλώνει τη σκέψη και αφήνει κάθε λέξη να βρει τη θέση της σε μια μελωδία και το ανάποδο. Μετά θα βγάλει τα γυαλιά και θα τα καθαρίσει και ενώ εσύ θα περιμένεις, εκείνος θα βρεθεί με μια του σκέψη σ’ ένα ταξίδι μαγικό. Μην πικραθείς. Θα έρθει πάλι να σε ταξιδέψει. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ξέρει πότε είσαι έτοιμος, αλλά ξέρει και να περιμένει. Ένας άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποιήσει τις πιο απλές συλλαβές για κλωστές και να σε βγάλει από τον λαβύρινθο στης περιπλάνησης γύρω από τον εαυτό, τον κόσμο, το σύμπαν. Και εσύ θα γυρνάς ατέλειωτα σε μελωδικές τροχιές αναμένοντας για ένα ακόμα ταξίδι στην «Ματέρα».
Τίτλος: Ματέρα
Ερμηνεία: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Σκάβω με χέρια βρώμικα από τ’ αλάτι της ζωής και προσπαθώ να γίνω πάλι ο κόκκος της σκόνης που με γέννησε. Ξέρω όταν θα φτάσω στο κέντρο αυτής της γης θα αράξω σ’ ένα βράχο και με την λάμψη των ματιών και τις τροχιές των πλανητών θα προσπαθήσω να δω ό,τι αυτός μου κρύβει.
Στο τέλος κάποιου αιώνα και στην αρχή του όλου, λιώνουν τα δάχτυλα καθώς βουτώ στην τρύπα του Καιάδα και στους αστραγάλους κάποια ζωή δένει παραφυάδα. Πάνω σ’ αυτήν μια μάγισσα περνά τις τύψεις χάντρες. Έτσι στα χέρια το κρατά και κάθε ανάσα μου χτυπά στο μέτρημα. Άραγε πόσο απ΄τον καιρό θα πρέπει να ξοδέψω να γίνει σύννεφο η ψυχή καθώς μιλώ μ΄ένα πουλί κάποιας Εδέμ τον κήπο.
Έτσι ανοίγω όσο μπορώ τα χέρια τεντωμένα και τα πόδια κλειδωμένα σε χορό δερβίση, γίνομαι ήχος δυνατός και αμμοβολής αέρας. Χτυπούν τα κόκκαλα σωρό και εγώ δεν έχω δέρμα. Πρέπει να έφυγε κι αυτό μες την στροφή της σφαίρας.
Μοιάζει να σκάβω στων ματιών τις τρύπες για ιερά και μες το στόμα μου παρθένος να γεννά ένα ακόμα σώο. Έχω παντού ένα κενό που ψάχνω να γεμίσω με ό,τι δεν μπόρεσα ποτέ ν’ αποστηθίσω. Μα όλα χύνονται στη γη και από εκεί στο σύμπαν. Γίνονται σκόνη αστρική που χάνεται στο μαύρο. Ίσως με βρουν κάποτε στην άκρη ενός κομήτη και θα ζητούν όλοι μαζί να ευλογήσω ένα παιδί που λένε ερημίτη. Μα είμαι ανίερος και εσύ το ξέρεις. Μες των μαλλιών μου την κορφή τρεις είναι κλέφτες που κρεμώ και αφήνω μόνο τον καιρό καθώς φυσά να μου ξεκλέβει ακοή κι όλο ζητά απαλλαγή μιας και κανείς δεν ξέρει, πότε θα έρθει στη ζωή μία ακόμα παρουσία. Και εσύ πιστεύεις.
Μα στις παλάμες μου θα βρεις να έχω δυο σημάδια, για να μπορούν να συγχωρούν όσους δεν σε πιστέψουν. Μέσα σε βράχους του κενού θα είμαι πια κρυμμένος κι όταν με βρεις τότε και μόνο θα πειστείς πως κάποτε υπήρχαν εκείνοι που κι αν έζησαν σαν κόκκαλα θαφτήκαν. Σπρώξε το βράχο και θα νιώσεις όλη μου την ανάσα. Ρούφηξε ακόμα μια πνοή και βούτα. Τον κόσμο κάνε ανάστα.
Στίχοι:
