Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης στο Θέατρο Βράχων
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης ένας από τους πιο εμπνευσμένους και επιτυχημένους συνθέτες – ερμηνευτές του σήμερα, έρχεται αυτό το καλοκαίρι να γεμίσει με ρυθμούς και μελωδίες όλη την Ελλάδα
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης ένας από τους πιο εμπνευσμένους και επιτυχημένους συνθέτες – ερμηνευτές του σήμερα, έρχεται αυτό το καλοκαίρι να γεμίσει με ρυθμούς και μελωδίες όλη την Ελλάδα
Τραγουδώντας παρέα, χώρια ή ο ένας τα τραγούδια του άλλου, καθώς και επιτυχίες άλλων μεγάλων ελλήνων καλλιτεχνών γέμισαν πάλι το Θέατρο Βράχων με πιστούς στη μουσική τους ακροατές, που δεν σταμάτησαν το τραγούδι και το χορό.
Την Τρίτη το θέατρο κάτω από τον βράχο του Βύρωνα για δεύτερη σερί ημέρα γέμισε με κόσμο που, παρά τον απρόβλεπτο, συννεφιασμένο ουρανό, ένιωσε την ανάγκη να ακούσει ζωντανά μια ερμηνεύτρια που συχνά έχει μιλήσει, μέσα από τα τραγούδια της, στην καρδιά του.
Την έναρξη της καλοκαιρινής τους περιοδείας σήμαναν ο Νίκος Πορτοκάλογλου και η Ρένα Μόρφη τη Δευτέρα 19/6 στο εμβληματικό Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» με διάθεση δροσερή και ταξιδιάρα, δημιουργώντας την ανάμνηση μιας πραγματικά δυνατής συναυλίας που θα έχουμε να θυμόμαστε για καιρό…
Η Ματούλα Ζαμάνη μας χάρισε με τον δικό της μοναδικό τρόπο μια καλοκαιρινή βραδιά γεμάτη ελευθερία, αγνά συναισθήματα, χορό, πείσμα και ελπίδα στο Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη.
Ο Γιάννης Αγγελάκας και οι «100°C» μας χάρισαν λίγες στιγμές καλοκαιριού ακόμα, μας ξεσήκωσαν και όπως συνηθίζουν μίλησαν στη ψυχή μας! Η μουσική του Αγγελάκα εδώ και δεκαετίες μας παρηγορεί και μας δίνει κουράγιο στις δύσκολες στιγμές – «Κι ακόμα περπατάω» , όπως λέει στον δίσκο «Έχω κέφια» με τους «100°C» . Η εξελικτική πορεία του δίσκου αυτού μας εντάσσει σταδιακά, σε μια ψυχεδέλεια, ένα ταξίδι καθώς οι στίχοι αφορούν κυρίως τη ζωή και το συναίσθημα που βιώνουμε στις πόλεις.
Με νέες μουσικές προσθήκες στην παρέα της και δεκάδες πολύ καλά δουλεμένες διασκευές, η Μαρίζα «στα καλύτερά της», έκανε αυτό που ξέρει να κάνει πάντα πολύ καλά: Ξεσήκωσε τους βράχους και οριακά τους έκανε να τρίζουν στους ρυθμούς της!
Ήταν συναυλία καθολική, απόλυτη, βαθιά και έντονη. Συναυλία ανατροπής και αναδρομής. Μέσα από τους δίσκους, τα τραγούδια και την πορεία της, μας έδωσε την ευκαιρία να ανατρέξουμε και στη δική μας παράλληλη πορεία, που πολλές φορές στιγματίστηκε από τις συναυλίες της, τα τραγούδια της και τους στίχους του «εν Λευκώ».
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου επανέρχεται στα καλοκαιρινά μουσικά δρώμενα με τη λαχτάρα
Παρακολουθήσαμε την αφιερωματική συναυλία προς τιμήν του σπουδαίου ποιητή, από τους Γιώργο Νταλάρα, Μίλτο Πασχαλίδη και Ασπασία Στρατηγού, στο Θέατρο Βράχων και ακόμη... σιγοτραγουδάμε.
Κι ας γνωρίζεις από πριν περίπου τι θα συμβεί, θέλεις ξανά και ξανά να το ζεις αυτό το γλέντι, αυτή τη διονυσιακή γιορτή που στήνεται κάθε φορά, κάτω από τη σκηνή του Μάλαμα και των επίλεκτων μουσικών του.
Η Ελευθερία και ο Γιάννης, με αυτή την κατάχρηση της μη αναφοράς του επιθέτου, συνεχίζουν και το καλοκαίρι αυτό που ξεκίνησαν το χειμώνα που έφυγε: να συνενώνονται υπό τη σκέπη της μαγείας των ρεπερτορίων τους κι έτσι να χαρίζουν ο ένας στον άλλον δυο ζωές κι άλλη μια.
Τα πυροτεχνήματα που στόλισαν στον ουρανό του Βύρωνα, εκτοξεύονταν για να γιορτάσουν κάποια μοναδικά γενέθλια. Στις 21 Ιουνίου του 2019 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο legend της ελληνικής μουσικής σκηνής γινόταν εξήντα εννέα ετών. Εξήντα εννέα χρόνια έφηβος. Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη που λάμπει πάντα στο φως του φεγγαριού, η ανεξίτηλη, μοναδικής υφής και ποιότητας φωνή του, επιμένει να ηχεί σαν σάλπισμα μαχητικότητας και γιορτής.
Τα σύννεφα είχαν πια αραιώσει και ο κόσμος είχε μαζευτεί στο Θέατρο Βράχων. Η μεγάλη καλοκαιρινή γιορτή της Γιώτας Νέγκα, που θα σηματοδοτήσει την έναρξη του καλοκαιριού έχει προγραμματιστεί από καιρό. Έτσι όπως προγραμματίζεται καθε χρόνο. Αυθόρμητα, αληθινά, ανθρώπινα και με μεγάλη προσμονή.
Σα σε γλέντι που δίνει σταθερό ραντεβού με το χρόνο, σα σε συνάντηση με σιωπηρή δέσμευση για επανάληψη μοιάζει κάθε φορά η γιορτή που ετοιμάζει ο Γιάννης Χαρούλης τα καλοκαίρια. Αυτή τη φορά είδαμε τη δεύτερη συναυλία που λόγω της καλοκαιρινής βροχής μεταφέρθηκε.
Για τον Μίλτο γνωρίζεις πριν ακόμη βρεθείς, ότι θα περάσεις καλά, ότι θα διασκεδάσεις, θα τραγουδήσεις. Με άλλα λόγια γνωρίζεις ότι θα χορτάσει η ψυχή σου.
Οι «Θεσμοφοριάζουσες» λοιπόν, έργο γραμμένο αριστοτεχνικά από τον Αριστοφάνη, ισορροπεί ανάμεσα στη φάρσα και την υψηλή ποίηση, την ίδια στιγμή που θέτει μια σειρά από ζητήματα που ακόμα και σήμερα ζητούν την λύση τους.
Κάθε φορά που ακούς την αγγελικά πλασμένη φωνή του Γιάννη Κότσιρα, διαπιστώνεις ότι σύντομα θα το επαναλάβεις. Με μία γκάμα πάνω από 30 τραγούδια, χωρισμένα σε δύο μέρη, στο όλο πρόγραμμα που παρουσίασε ο καλλιτέχνης, συμπεριέλαβε μελωδίες που υπό τους ήχους της καλοκουρδισμένης ορχήστρας και των παιδιών της συνοδευτικής χορωδίας, συνέθεσαν ένα σκηνικό ονειρικό στο θέατρο Βράχων. Διότι μετά το εναρκτήριο Βαλς της Πηνελόπης, ακολούθησε η Αλεξάνδρεια, με το κοινό να αρχίζει να σιγοντάρει, παρασυρόμενο στον ρυθμό της μουσικής.
Ο Μίλτος Πασχαλίδης ή απλά Μίλτος ή Μιλτάρας, όπως τον φωνάζει η αρένα των συναυλιακών χώρων, έδωσε την καθιερωμένη του καλοκαιρινή συναυλία στο Θέατρο Βράχων την Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου και για ακόμα μια φορά χάθηκε και χαθήκαμε μέσα σε καπνούς, σπίθες από φωτιές, ψηλά βράχια, προπανσέληνα φεγγάρια, αλλά κυρίως σε τραγούδια. Τραγούδια που ζούνε χρόνια τώρα στις καρδιές μας και που αναβιώνουν ξανά και ξανά μέσα από τις λιτές, αυθεντικές, μοναδικές ερμηνείες του.
Μια παθιασμένη γιορτή μας ετοίμαζε ο Νίκος Πορτοκάλογλου στο Θέατρο Βράχων. Μια γιορτή καλοκαιριού σε μία εφ όλη της ύλης συναυλία που όσοι την παρακολουθήσαμε σίγουρα θα την θυμόμαστε για καιρό. Γιορτάζοντας μια σειρά πραγμάτων όπως τα εξήντα του χρόνια, την κυκλοφορία το χειμώνα που μας πέρασε του νέου του δίσκου «Εισιτήριο», αλλά και τις συνεργασίες του με τα Μουσικά Σχολεία, ο Νίκος Πορτοκάλογλου κάλεσε φίλους και οπαδούς σε μια μουσική εκδρομή με προορισμό... «πάνω απ’ τα σύννεφα».
Ο ρομαντικός τίτλος των δύο συναυλιών του Θάνου Μικρούτσικου αποκαθιστά στα μάτια των άπιστων την υπαρκτή ρομαντική πλευρά του. Όσοι περπάτησαν μαζί του, δίπλα του, «μέσα» του ήταν παρόντες ακόμη και δια της απουσίας τους. Πάνω και κάτω από τη σκηνή, μέσα στην καρδιά και ανάμεσα στις θύμησες. Δύο συναυλίες όμοιες με λαϊκό προσκύνημα στο πιο βαθιά ειλικρινές λαϊκό αίσθημα.
Ο Σωκράτης ο «λαϊκός», ο «του λαού» για την ακρίβεια, είναι εκείνος ο τύπος που εδώ και χρόνια χαιρετίζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, κάνει αποφώνηση με τις ίδιες λέξεις και βάζει τα τραγούδια του σχεδόν στην ίδια σειρά. Ξέρεις πως δεν έχεις να περιμένεις κάτι ιδιαιτέρως διαφορετικό από τις προηγούμενες, αλλά αυτό ακριβώς το γνώριμο τοπίο είναι που σε κάνει να περιμένεις το πρώτο κούρδισμα της κιθάρας κάθε φορά με την ίδια ανυπομονησία. Ένας φίλος και μια μεγάλη μουσική παρέα, σταθερή στα χρόνια, μιλάει σε μια γλώσσα ευθεία, παρηγορεί, παροτρύνει και λέει κομπλιμέντα μόνο στα κορίτσια που αγάπησε.
Πόσες φουρτουνιασμένες θάλασσες και πόσες ήρεμες ακρογιαλιές μπορεί να χωρέσει στο μέταλλό της η φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου. Αυτή η πρωτόλεια ερμηνεύτρια, που ήρθε στις ζωές μας για μας θυμίσει την αξία του απλού. Αυτή η απέριττη παρουσία, που με μόνο εφόδιο τη φωνή της, που εκβάλλει γάργαρη από τα βάθη της, κατάφερε να πάρει μαζί της ένα κοινό διψασμένο για λίγη μουσική αλήθεια.
Ο Οιδίποδας, γέρος πια, εκδιωγμένος από την ίδια του την πόλη και εξουθενωμένος από τις δυστυχίες μιας ολόκληρης ζωής, αναζητά την τελευταία του κατοικία στην πόλη της Αθήνας και συγκεκριμένα στον Κολωνό. Με συμπαραστάτες τις κόρες και αδερφές του Αντιγόνη και Ισμήνη, και συνομιλώντας με πολίτες και βασιλείς, κάνει έναν τελικό απολογισμό της πολυτάραχης ζωής του, μέχρι να φτάσει στο λυτρωτικό τέλος του.
Θα ξεπετάγεται πάντα μέσα από καπνούς και θα κλείνει το μάτι στους στίχους του Άλκη Αλκαίου. Θα μας ωθεί συνέχεια να κυνηγάμε το ανεκπλήρωτο. Θα μας θυμίζει πάντα πως «Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο» και θα φωνάζει δυνατά και με θράσος στο διηνεκές πως «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη». Αυτή είναι και η μαγεία στις συναυλίες του Παπακωνσταντίνου, όσο διαρκούν, λίγο πριν και λίγο μετά, νιώθεις να πασπαλίζεσαι με σκόνη αθανασίας. Να φτάνεις πιο κοντά στα όνειρά σου. «Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε», λοιπόν.
Εκείνο που προκαλεί εντύπωση ακόμα και σήμερα στους Άγαμους Θύτες, είναι η ζωντάνια του θεάματος που παρουσιάζουν. Είναι ό,τι πιο σύγχρονο μπορεί να παρακολουθήσει κανείς σε αυτού του είδους την διασκέδαση. Οι παραστάσεις τους έχουν ροή, χιούμορ σουρεαλιστικό και ταυτόχρονα τόσο ενταγμένο στην πραγματικότητα, τραγούδια από όλα τα είδη, με κοινό γνώμονα να είναι καλοτραγουδισμένα και καλοπαρουσιασμένα και ηθοποιούς, τραγουδιστές και δημιουργούς ταγμένους και παθιασμένους με αυτό που κάνουν.
Γνωρίζει πως η αγάπη μοιράζεται και φέτος το αποδεικνύει με δυναμική και αποφασιστικότητα. Τα νέα της τραγούδια αγκαλιάζονται από τα παλαιά και όσοι γνωρίζουν την πραγματική αγάπη ξέρουν πως το να μοιράζεσαι μια «Δύσκολη σιωπή» με τους ανθρώπους σου είναι ο πιο δυνατός διάλογος, όπως ακριβώς έγινε με τον Σταυρό Σιόλα στη σκηνή.
Ένα θέατρο γεμάτο ασφυκτικά από καθήμενους και όρθιους. Ένα θέατρο που από νωρίς ο αέρας του είχε αρχίσει να μυρίζει τσικουδιά και ρακόμελο, στοιχεία ενός καλού, αυθεντικού κρητικού γλεντιού. Ανά διαστήματα το κοινό ξεσπούσε σε χειροκροτήματα, δείγμα ανυπομονησίας για την ολιγόλεπτη καθυστέρηση. Η αρχή λοιπόν μας προϊδέαζε πως η συνέχεια θα ήταν εκρηκτική και δεν πέσαμε έξω.
Είναι όμορφο να μετράς την ουσία της αγάπης παρέα με αγαπημένους φίλους και μουσικές που αναμοχλεύουν συναισθήματα και προκαλούν ανατριχίλα. Της αγάπης την ουσία, τη μετρήσαμε στην ηχηρή παρουσία του κοινού που γέμισε την Τετάρτη 7 Ιουνίου το επιβλητικό Θέατρο βράχων στο Βύρωνα, στην καθιερωμένη αποχαιρετιστήρια συναυλία του Μίλτου Πασχαλίδη στους φίλους του στην Αθήνα. Στη συνέχεια ο τραγουδοποιός αναχωρεί για επαρχία, όπου θα δώσει συναυλίες όλο το καλοκαίρι.
Φέτος το καλοκαίρι εκείνη η παράσταση που είχα παρακολουθήσει τότε αναδιαμορφώνεται για τα καλοκαιρινά θέατρα της χώρας μας και δίνει ραντεβού με τους θεατές της περιφέρειας, υποσχόμενη να τους μεταδώσει το υπέροχο πνεύμα του έργου του Ροστάν. Η πρεμιέρα δόθηκε στις 21 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων και για ακόμα μια φορά διαπίστωσα το μεγαλείο αυτού του κειμένου, το οποίο εντυπωσιακά έχει σκηνοθετηθεί από τον Γιάννη Κακλέα και έχει ερμηνευτεί πρώτα απ' όλα από τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, που μάλλον θεωρεί την ερμηνεία του στο Συρανό ως ερμηνεία καριέρας, χωρίς να έχει εντελώς άδικο, με συμπρωταγωνίστριά του αυτήν την φορά την όμορφή και παραμυθένια Δήμητρα Ματσούκα.
Αρώματα ανατολής, μυσταγωγικές μελωδίες, αμανέδες γεμάτοι ψυχή και όμορφοι άνθρωποι ήταν τα συστατικά που συνέθεσαν το μουσικό δροσερό βράδυ της Τετάρτης 8 Ιουνίου στο επιβλητικό Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη.
Το καλοκαίρι ξεκινά στο Θέατρο Βράχων με τις πιο αισιόδοξες προδιαγραφές και μια διπλή συναυλία από τον αγαπημένο μας Θανάση Παπακωνσταντίνου –μιας και προστέθηκε και δεύτερη ημέρα- σε ρόλο πάντοτε τραγουδοποιού, πατέρα, αδερφού και φίλου να κόβει την κορδέλα για ένα δροσερά μουσικό, γεμάτο χρώματα καλοκαίρι, νότες σε δίεση και νοήματα υπόγεια, βαθιά.
Ο Γιάννης Χαρούλης μετά από ένα καλοκαιρινό ταξίδι σε ολόκληρη την Ελλάδα έρχεται ξανά στο Θέατρο Βράχων τη Δευτέρα 3 και την Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2018.
Θανάσης Παπακωνσταντίνου για τρεις κοντά ώρες αλλιώτικές, ώρες ανθρώπινες, ώρες ξεχωριστές που μας χάρισε και μια επιθυμία βαθιά, να τον απολαύσουμε ξανά σύντομα και να γίνουμε πάλι ένα σώμα, μια ψυχή μαζί του.Ένα κοινό τρελαμένο, ανάβει φωτιές, ουρλιάζει, χειροκροτεί, θεωρεί ένα Θανάση «φίλο» και «αδερφό» που πάντοτε με τις ιστορίες του έχει κάτι να πει και να διδάξει.
Ο Σωκράτης Μάλαμας με μια φωνή τόσο ιδιαίτερα αισθαντική, σαν μια καρδιά που χτυπάει με έναν κοφτό και αβέβαιο ψίθυρο, μας συνεπήρε εκείνο το βράδυ. Αυθόρμητος και αυθεντικός, όπως κάθε φορά. Ανατριχιάζεις από τη μουσική παρουσία του στο χώρο.
Με μια βαλίτσα στο χέρι γεμάτη αράδες από στιχάκια της στιγμής και μιας ζωής ολόκληρης, η Ελεωνόρα της καρδιάς μας κάνει επόμενη στάση σε ένα κατάμεστο Θέατρο Βράχων. Πιο ντόμπρα και συνάμα πιο γλυκιά από ποτέ, μας καλωσορίζει θερμά, όπως μόνο εκείνη ξέρει και μας ταξιδεύει μέσα από μελωδίες του χτες και του τώρα σε ένα μέλλον που γράφεται διαρκώς.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, κρατώντας τη «Μικρή Βαλίτσα» του την πιο πρόσφατη προσωπική του δουλειά: «Ο δίσκος αφιερώνεται σε όσους αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και σε όσους εγκαταλείπονται από αυτόν».Η φωνή του αναλλοίωτη, ένας ώριμα – έφηβος που ξέρει καλά πώς να ξυπνά τις θύμησες. Τα τραγούδια που έχει γράψει στο παρελθόν είναι πλέον διαχρονικά, σαν να ξυπνούν το ίδιο συναίσθημα ξανά και ξανά, όσα χρόνια κι αν περνούν.
Ο Γιάννης Χαρούλης τραγουδάει όλο πάθος και αισθαντικότητα και να μας ρίχνει σε μια λήθη ερωτική, λίγο πιο βαθιά και εσωτερική, μια να μας ξεσηκώνει παίζοντας μυημένος σε μια απόλυτη μουσική μανία το λαούτο του, πάντα φυσικά σε απόλυτη αρμονία με τους υπόλοιπους εξαίρετους μουσικούς που το συνόδευαν. Ρίγη, ζεστασιά και πάναστρος ουρανός. Νότες, λύρα και λίγο ο έρωτας συνθέτουν ένα σκηνικό μαγείας, ένα κοντά τρίωρο ανεξίτηλο και τόσο ποθητό το «ξανά» του, επιβεβαιώνει το «Χίλια καλώς εσμίξαμε» και το επιθυμεί... ξανά.
«Το πάθος για- τη λευτεριά- είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά» και πάλι και ξανά και ξανά. Ένα κοινό γνήσιο, οργισμένο και αλαφιασμένο αναφωνεί συνθηματικά και περιμένει.
«Μόνο αγάπη, μόνο αγάπη θέλουμε. Μόνο συναίσθημα. Δώστε αγάπη, δώστε συναίσθημα! Σ' ένα μπλέντερ τοποθετούν το κλειδί του σολ και μπόλικη νοσταλγία, χρώματα και αρώματα των δεκαετιών του '40, του '50, του '60, πορτοκαλί και μοβ- ροζ ηλιοβασιλέματα, άνθη εξωτικά και πασατέμπο. Στη συνέχεια προσθέτουν λίγο νάζι και λάμψη ακαταμάχητη από jazz και swing ηχοχρώματα και τα μπερδεύουν με βαθιά ελληνικές πενιές.
Ο Χρήστος Θηβαίος μαζί με τον Μίλτο Πασχαλίδη κατάφεραν να μας δείξουν πως όλοι μαζί, με πυξίδα την μουσική μπορούμε να νιώσουμε σαν να μπαίνουμε στο παράδεισο, με το «να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί».
Το καλοκαίρι είναι κοντά και όλοι οι φίλοι των συναυλιών αναμένουμε με αγωνία την ανακοίνωση του πρόγραμματος συναυλιών και παραστάσεων στο θέατρο Βράχων.
Στη μνήμη του Παύλου. Ένας άνθρωπος δολοφονήθηκε από τις νεοναζί συμμορίες των Χρυσαυγιτών. Ενάντια στους υποκριτές και τους αυτουργούς, τους πραγματικούς δράστες αυτού του πολιτικού εγκλήματος, η παλιοπαρέα ανεβαίνει στη σκηνή που έχει διώξει από πάνω της κάθε τι το περιττό, και το πάλκο είναι έτοιμο και λιτό, με τις τρεις ξύλινες καρέκλες, το λιγοστό φως και την προσμονή των χιλιάδων θεατών.
Το μόνο πράγμα, που μπορείς να δώσεις χωρίς να έχεις, είναι η ευτυχία... Η Χάρις Αλεξίου στο δίνει απλόχερα, χρόνια τώρα, με κάθε της εμφάνιση.
«Δε γουστάρω τα στημένα, έρχομαι ξανά σε σένα»... η εξέδρα πλημμυρίζει, γίνεται χαμός! «ΕΛΛΑΣ» και πώς αλλιώς να ξεκινήσει, ρε φίλε, η συναυλία για τα 40 χρόνια του Βασίλη; Αμέτρητα τραγούδια, περίπου 800, έχει ήδη ηχογραφήσει και μας υποσχέθηκε να τα κάνει 1.000...
«Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί, απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα...» ξεκινά με το «Μονόγραμμα» χωρίς τίποτα περιττό να τη συνοδεύει, η φωνή της αρκεί.
Ανηφορίζεις προς το Βύρωνα και αναρωτιέσαι τι διαφορετικό μπορεί να δεις αυτή τη φορά. Αφού όλα στα έχει δείξει αυτός ο άνθρωπος, τι παραπάνω να κρύβει για κάθε επόμενη αντάμωση;
Περιμένεις και επιφυλάσσεσαι.
Όμορφη βραδιά, γεμάτη αποδοχή γλύκας χωρίς τίποτα περιττό... Γεμίζει το θέατρο Βράχων και ήδη αισθάνεσαι ότι θα πλημμυρίσει συναίσθημα. Κάνεις υπομονή μέχρι να βγουν στη σκηνή οι μουσικοί για να υποδεχθούν μαζί σου: την Ελένη Βιτάλη, το Νίκο Ξύδη και τη Βαλέρια Κουρούπη.
Με τη συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα ξεκίνησε το φετινό φεστιβάλ «Στη σκιά των Βράχων» στο Βύρωνα, τη Δευτέρα 10 Ιουνίου. Η επιλογή αποδείχτηκε ιδανική, αφού το θέατρο των Βράχων γέμισε με τους πιστούς ακολούθους του τραγουδοποιού
Υπάρχει τίποτε ωραιότερο από την ανανέωση; Από τη φρεσκάδα, που μπορεί να φέρει μια απόφαση της στιγμής; Από μια μετακόμιση, που εξελίσσεται σε ταξίδι και κουβαλάει μαζί αποσκευές γεμάτες από «καινούριο πράγμα»;