Θέατρο/Είδαμε:Rocky Horror Show «Το μυαλό σου θα διακτινιστεί…η καρδιά σου θα ανατιναχθεί» | Rex Theater

Rocky Horror Show @ Rex

του Κωνσταντίνου Ρήγου

Το μυαλό σου θα διακτινιστεί…η καρδιά σου θα ανατιναχθεί

Ήταν η τρίτη φορά που θα έβλεπα στην σκηνή έργο του Κωνσταντίνου Ρήγου και σκέφτηκα πως, αν κι αυτή τη φορά έφευγα μαγεμένη, δεν θα ήταν σύμπτωση, αλλά συνομωσία… και ήταν!

«Rocky Horror Show» στο διαμορφωμένο κατάλληλα χώρο, στο REX, με είσοδο σε μπαρ και δυνατή μουσική. Αυτό κι αν ήταν έκπληξη και μάλιστα ευχάριστη, γιατί όλα τα παιδιά στην είσοδο και στο μπαρ, εκτός από εξυπηρέτηση, σου προσφέρουν και τέτοια διάθεση, που αμέσως νιώθεις τόσο οικεία, τόσο χαλαρός, τόσο έτοιμος να μπεις σε ένα ταξίδι μυστηρίου και αισθήσεων, στο ίδιο μονοπάτι που έχει βαδίσει πριν από σένα για σένα, εδώ και δεκαετίες, το πιο cult rock ‘n’ roll μιούζικαλ.

Ένα έργο γραμμένο στις αρχές του ’70 από τον Richard o’ Brien, ο οποίος τόλμησε και συνέθεσε μια παρωδία παίρνοντας στοιχεία κλασικών και β’ διαλογής ταινιών τρόμου και μετέτρεψε σε μιούζικαλ όλη του την έμπνευση, φαντασία, δημιουργικότητα, ταλέντο ή οτιδήποτε άλλο που τόσα χρόνια μετά, ακόμη και σήμερα, ξεπερνά το ”τίποτα δεν μαθαίνεται, δεν αγοράζεται… απλά κερδίζεται”.

Όταν την διαφορετικότητα την περιπλέκεις με τέτοιο τρόπο και την κάνεις να φαντάζει στα μάτια του κοινού σου απλοϊκή, για μένα λέγεται κατάκτηση. Δεν θα μπω στην διαδικασία σύγκρισης ούτε της ταινίας ούτε άλλης παράστασης, γιατί ένιωσα τόσο γεμάτη μ’ αυτό που είδα- άκουσα- αισθάνθηκα και πραγματικά δεν βρίσκω το λόγο να το κάνω. Η ιστορία είναι γνωστή πάνω κάτω σε όλους μας, για ένα συνηθισμένο αδιάφορο ζευγάρι που λόγω κακοκαιρίας βρίσκεται σε ένα πύργο παρανοϊκού εξωγήινου τραβεστί επιστήμονα, του Φραν-ε-Φέρτερ, που το συγκεκριμένο βράδυ θα κάνει επίδειξη το τελευταίο του επίτευγμα, το οποίο δημιούργησε με μόνο στόχο να τον εξυπηρετεί σεξουαλικά. Διάφορα εξωπραγματικά, εξωφρενικά και συγχρόνως σεξουαλικά γεγονότα -αυτό άλλωστε εισπράττουμε απ’ την αρχή ως το τέλος της παράστασης- γίνονται με τέτοιο σασπένς, τέτοιες εναλλαγές σκηνικών, χορού, τραγουδιού, κίνησης, κοστουμιών και φυσικά σε κάνει να καταλήγεις, ως συνήθως, πως Ο σκηνοθέτης είναι το άλφα και το ωμέγα σε ένα έργο. Σε συνδυασμό με ένα τέτοιο ”εργαλείο” στα χέρια του και τις ικανότητες του ηθοποιού μπορεί να μεγαλουργήσει, όπως και έκανε.

Ο Ρήγος έχει ένα μαγικό τρόπο να μεταδίδει τόσο έντονα, ξεχωριστά και γεμάτα αξίες και συναισθήματα σ’ αυτό που αντικρίζεις. Ενώ νιώθεις μέρος της υψηλής νοημοσύνης του, αφού υποτίθεται απευθύνεται σε σένα που το παρακολουθείς, ταυτόχρονα είναι επιεικής μαζί σου, αναλύοντας το καθετί με τέτοιο τρόπο, σαν να σου επιβάλλει την τάξη λατρεύοντας το χάος. Σε προσελκύει με το δικό του ύφος, που δεν αντιγράφει, δεν μιμείται, απλά προσαρμόζει ιδέες και σε αναγκάζει να ανταποκριθείς σε ένα ερωτικό κάλεσμα άνευ προηγουμένου με αποτέλεσμα να αντλείς μέσα από ‘κείνον σκέψεις και προβληματισμό και να νιώθεις πως η μοναδικότητα που τον διακρίνει, τελικά είναι συνοδοιπόρος της πνευματικής σου ανύψωσης.

Ο ίδιος έχει αναλάβει εκτός από την σκηνοθεσία, την χορογραφία και την σκηνογραφία με βοηθούς σκηνοθέτη τον Άγγελο Παναγόπουλο και την Έλενα Σκουλά, βοηθό χορογράφου την Μαρκέλα Μανωλιάδη, συνεργάτη σκηνογράφο τον Ζήση Παπαμίχο και κοστούμια του Γιώργου Σεγρεδάκη. Θα χαρακτηρίσω εντυπωσιακό τον φωτισμό των Σάκη Μπιρμπίλη και Γιώργου Φωκιανού γιατί, παρά το νταρκ ύφος της παράστασης, σε συνδυασμό με την ενορχήστρωση του Δήμου Αναστασιάδη και την διεύθυνση ορχήστρας του Κώστα Γκαγκαστάθη, σου άφηνε την αίσθηση πως όλο αυτό είχε απίστευτη λάμψη και μια μυστηριώδη ισχυρή δύναμη. Μαζί του στο πιάνο και στα keyboards ο Μιχαήλ Ασίκης, στο σαξόφωνο ο Ιωάννης Ανδακάκος, στην ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα ο Φώτης Παπαθεοδώρου και στα τύμπανα ο Εμμανουήλ Τόμπρος.

Σίγουρα βοήθησε και το χέρι της Γιάννας Βασιλείου και της Σήλιας Γεωργιάδη, που ανέλαβαν την -εξαιρετική- μεταφορά των στίχων στην ελληνική γλώσσα, χωρίς αυτοί να στερηθούν ουσίας κι έτσι μας έβαλαν σε όλο αυτό χωρίς να μπούμε στον κόπο να μεταφράσουμε αυτά που δυσκολεύονται να εκφραστούν. Άλλωστε, η Γιάννα Βασιλείου τελεί και χρέη υπερήφανης δασκάλας, μιας και αναλαμβάνει και τη φωνητική διδασκαλία. Αφού αναφέρω τον καθένα ξεχωριστά, θα ήταν άδικο να αφήσω τον Γιάννη Βενιό στον σχεδιασμό και την εξαιρετική απόδοση ήχου στη σκηνή με το αλυσοπρίονο εκτός από όλα τα άλλα.

Σε ρόλο αφηγητή ο Γιώργος Μαζωνάκης. Έκπληξη θα έλεγα, με απόλυτη σοβαρότητα, άψογο στυλ, υπέροχο στήσιμο, καθισμένος ή εν κινήσει, επικοινωνία με το κοινό και εκτός κειμένου, με μορφασμούς, αναστεναγμούς, ειρωνικούς ήχους αποδοκιμασίας και παιχνίδισμα με τους ηθοποιούς στην σκηνή. Δύσκολο να τον βλέπεις στη σκηνή να κάνει κάτι κόντρα, χωρίς την δική του ταυτότητα, που τον χαρακτηρίζει χρόνια. Ευτυχώς μας χαρίστηκε και σε ένα τραγούδι στο φινάλε και, αν και είναι περίεργο με μία λέξη να περιγράψεις τον Μαζωνάκη, πραγματικά ήταν απολαυστικός

Η Βασιλική Τρουφάκου σε ντάμπλ ρόλο ταξιθέτριας για αρχή και Ματζέντα στην διάρκεια της παράστασης, είναι τόσο ιδιαίτερο ερωτικό πλάσμα, όχι μόνο σαν ομορφιά αλλά και σαν ρόλος, λες και είναι γεννημένη να ξεχωρίζει και μόνο που βρίσκεται στο χώρο.

Η Νάντια Μπουλέ στον ρόλο της Τζάνετ Γουάις μας πείθει για αρχή πως είναι το κλασικό ξενέρωτο κορίτσι που το μόνο που ξέρει να κάνει, εκτός του να τσιρίζει και να λυποθυμά δήθεν απ’ την παιδική της αφέλεια, είναι να ονειρεύετεαι να παντρευτεί ένα επίσης ξενέρωτο αγόρι και να περάσουν μια ζωή αδιάφορη όσο και οι ίδιοι. Στην πορεία όμως σε εκπλήσσει, γιατί παρά τις αρχές της, αφήνεται στην έξαψη της ηδονής του σκηνικού και προσαρμόζει τις ανάγκες της σεξουαλικότητάς της με αποτέλεσμα να την ζηλεύεις γιατί εκτός του ότι είναι όμορφη, έχει κορμί έχει και φωνή.

Μάξιμος Μουμούρης και σαν ”μαλάκας” Μπράντ Μέιτζορς, ιδανικός και ανάξιος εραστής καλώς-κακώς για την αρραβωνιαστικιά του, γιατί τελικά αυτό που σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός αυτό και σε απογειώνει! Κέρδισε το κοινό και την συμπάθειά του, παρά τον άχαρο ρόλο του.

Ο Ριφ Ραφ εντελώς αποκρουστικός για αρχή, μα, ξαφνικά εκεί που λες πως το κακό ευδοκιμεί ανεξέλεγκτο, ο Ιβάν Σβιτάιλο μεταμορφώνεται σε έντονη παρουσία, απίστευτη κίνηση, εκπληκτικό σώμα, φωνή και σεξογήινη μορφή, έτοιμος για ταξίδι χωρίς γυρισμό.

Η Τζένη Θεωνά σαν Κολούμπια προσπαθεί με κάθε τρόπο να δηλώσει την παρουσία της στην σκηνή εισπράττοντας την αδιαφορία του ”αφέντη” της και δίνει μεγάλη ικανοποίηση σ’ αυτούς που την παρακολουθούν, ξεδιπλώνοντας κι άλλες πλευρές της δικής της προσωπικότητας, προσαρμοσμένη στον ρόλο της σε χορό και τραγούδι.

Τα υπέροχα πλάσματα, φαντάσματα γεμάτα ζωντάνια από την Τρανσυλβανία, οι Γιάννης Μωραΐτης, Χρήστος Νικολάου, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Ιώβη Φραγκάτου και Ηρώ Χαλκίδη, πλαισιώνουν τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί σ’ αυτή την αναζήτηση για ομορφιά με την απόδοση που δίνει ο καθένας στην έννοιά της, παρόλο που όλοι ξέρουμε πως αν δεν την έχουμε μέσα μας… απλά δεν πρόκειται να την βρούμε.

Στον ρόλο του Έντι, ο Γιάννης Τσεμπερλίδης και ενώ ξέρεις απ’ την αρχή πως δεν υπάρχει πορεία γι’ αυτόν στην διάρκεια της παράστασης, ξεχωρίζει όχι μόνο σαν ιδέα, αλλά και σαν σκιά που μερικές φορές είναι εντονότερη απ’ το φως.

Ρόκι Χόρορ και ένα πλάσμα που υποδύεται ο Νάσος Παπαργυρόπουλος έχοντας έτσι κι αλλιώς όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω του, γιατί εκτός του ότι ο ίδιος αποτελεί τον τίτλο του έργου, χαζεύεις κοιτάζοντάς τον και πραγματικά θεωρείς πως δημιουργήθηκε σαν κατασκεύασμα, οπότε αυτόματα αποκλείεται να είναι αληθινός γιατί ”γεννήθηκε” να εξυπηρετεί αχόρταγες σεξουαλικές δραστηριότητες. Παρόλο που φτιάχτηκε σαν σκεύος ηδονής, κυκλοφορεί μέσα του η ανάγκη για ελευθερία και να, που οι ρωγμές και οι αδυναμίες τελικά σε κάνουν ”άνθρωπο” κι ας έχεις θεϊκή μορφή.

Ντόκτορ Σκοτ, μικρός αλλά τεράστιας σημασίας ρόλος από τον Κλέωνα Γρηγοριάδη που καταχειροκροτήθηκε και όχι άδικα, γιατί η αξία διακρίνεται σαν την ελπίδα που διακινδυνεύει να διαψευστεί, όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση.

Άφησα επίτηδες στο τέλος τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη, όχι επειδή είναι πρωταγωνιστής και αφήνεις δήθεν το καλύτερο υλικό σου για το τέλος, αλλά γιατί είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω και ενώ έχω ακούσει διάφορα γύρω απ’ το όνομά του, ακόμα προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου γι’ αυτόν. Τον βλέπω σε όλη την διάρκεια της παράστασης και ενώ προσπαθώ να βρω πάνω του ψεγάδι, όχι για να τον κρίνω, απλά για να δώσω μια πιο γήινη μορφή σ’ αυτόν τον ηθοποιό που δεν μ’ αφήνει να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του, νιώθω πως προσπαθεί να καλύψει την μελαγχολία που τον κυριεύει σε λάμψη και την εξάρτηση που έχει από ”αϋλή” να την κάνει να φαντάζει πως είναι κυρίαρχος των πάντων. Το καταφέρνει απ’ την πρώτη στιγμή καθώς συμβαδίζουν τα λόγια με τις πράξεις του και δεν σε πείθει απλά, σε διαβεβαιώνει πως δεν μπαίνει στο πετσί του ρόλου ο ίδιος αλλά ο ρόλος προσπαθεί να βρει τρόπο να γίνει ένα μαζί του

Ενώ δεν έχω κανέναν λόγο να συμπαθήσω ή να αντιπαθήσω ένα πλάσμα που δεν έχει ξεκάθαρη σεξουαλική ταυτότητα, μέσω του Φράνκ – Κωνσταντίνου αισθάνομαι πως αυτό το εγκλωβισμένο διπλής ύπαρξης πλάσμα με απίστευτη αίσθηση στα πάντα, από χιούμορ, ευστροφία, αυθορμητισμό, καταφέρνει και ενώνει αδιέξοδα ελευθερώνοντας ψυχή, δίνει συντροφιά στην μοναξιά, απασχόληση στην μονοτονία και αντί να πεθαίνει γι’ αυτό που αγαπά, αγαπά να ισοπεδώνει τα πάντα κι όλα αυτά για να’ χει λόγο ύπαρξης.

Τον βλέπεις ασταμάτητα στην σκηνή και σε κερδίζει σε κάθε του βήμα, σε κάθε κίνηση, σε κάθε μορφασμό… η φωνή του στεντόρεια σε καθηλώνει, νιώθεις όχι ακριβώς ότι σε εξουσιάζει, αλλά σαν να σε αναγκάζει να δώσεις μια μορφή ύπαρξης σε αυτό το πάθος που τον διαπερνά για το κάθε τι με αποτέλεσμα να μην μπορείς να διαχωρίσεις το σωστό απ’ το λάθος και να μη σε νοιάζει κιόλας να το κάνεις. Σου αρκεί να τον βλέπεις, να τον ακούς, σαν να καθρεφτίζεις στο βλέμμα του τις πιο μύχιες σκέψεις σου και ανακαλύπτεις ότι, ενώ ο κόσμος της πραγματικότητας έχει όρια, ο κόσμος της φαντασίας δεν έχει περιορισμούς.

Τέλος και πραγματικά έχω ανάγκη να πιω ένα ποτό περιμένοντας να δω αυτό το φαινόμενο εκτός σκηνής, χωρίς να έχω να πω τίποτα παραπάνω από το πόσο εκπληκτικός ήταν. Ό, τι είχα στο μυαλό μου για εκείνον καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης, τελικά, ήταν το απόλυτο τίποτα σε σχέση μ’ αυτό που ένιωσα λέγοντάς στον Κωνσταντίνο Ασπιώτη ένα «ευχαριστώ» γι’ αυτό που μας χάρισε. Πραγματικά υποκλίθηκα στον όρο «ηθοποιός» και στο πώς μεταμορφώνεται ένας ”χαρακτήρας” μέσα απ’ την τέχνη … δηλώνω η μεγαλύτερη φαν του! 

Σκηνοθεσία – Χορογραφία – Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος
Μετάφραση: Σήλια Γεωργιάδη
Απόδοση στίχων: Γιάννα Βασιλείου, Σήλια Γεωργιάδη
Ενορχήστρωση: Δήμος Αναστασιάδης
Φωνητική διδασκαλία: Γιάννα Βασιλείου
Συνεργάτης Σκηνογράφος: Ζήσης Παπαμίχος
Ενδυματολόγος: Γιώργος Σεγρεδάκης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Σχεδιασμός Ήχου: Γιάννης Βενιός
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Άγγελος Παναγόπουλος, Έλενα Σκουλά
Διεύθυνση ορχήστρας: Κώστας Γκαγκαστάθης

Πρωταγωνιστούν με σειρά εμφάνισης:
Usherette / Magenta: Βασιλική Τρουφάκου
Brad Majors: Μάξιμος Μουμούρης
Janet Weiss: Νάντια Μπουλέ
Riff Raff: Ιβάν Σβιτάιλο
Columbia: Τζένη Θεωνά
Frank ‘n’ Furter: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Rocky: Νάσος Παπαργυρόπουλος
Eddie: Τζεφ Μαράουι
Dr. Scott: Κλέων Γρηγοριάδης

Στον ρόλο του αφηγητή ο Γιώργος Μαζωνάκης

Φαντάσματα: Τζεφ Μαράουι, Χρήστος Νικολάου, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Ιόβη Φραγκάτου, Ηρώ Χαλκίδη

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: