Θέατρο Δημήτρης Χορν
«Θείος Βάνιας» του Αντον Τσέχωφ
«Κοιταχτείτε, κοιτάξτε πόσο άσχημα και πληκτικά ζείτε όλοι σας»
Σε μια εποχή αλλοτινή, μακριά μεν από εδώ, τα βάσανα ήταν κάπως διαφορετικά απ’ τα σημερινά. Η αρρώστια και ο θάνατος διεκδικούσαν την καθημερινότητα όσο ακόμα και η πείνα. Μα όσα περισσότερα και να ήταν της μοίρας τα κακά, η ψυχή πονούσε για τις ίδιες αιτίες που πονά και τώρα. Τα όνειρα και οι επιθυμίες, κάποιες φορές καλά κρυμμένα, έκαιγαν κάθε ζωντανό επιβήτορα. Αυτά ήταν όσα οι μεγάλοι συγγραφείς και γεννήτορες της τέχνης έθιγαν στα έργα τους. Ανάμεσα σε αυτά είναι και ο «θείος Βάνιας», όταν κάπου στo 1897 ο Άντον Τσέχωφ ταράζει την γαλήνια μα και μίζερη ζωή των συνοδοιπόρων του.
Ο μέγας αυτός συγγραφέας ακόμα κι αν έλιωνε σιγά σιγά στην επιστήμη και τους ασθενείς του, κατάφερε να καταγράψει την ασχήμια της τότε εποχής και να χαθεί στα βάθη των ανθρώπων. Η μοναδικότητά του ήταν αυτή ακριβώς η ικανότητα να προσπερνάει διακριτικά όποια άλλα θέματα επιβίωσης και να εστιάζει σε ανεκπλήρωτα πάθη, σε εγκλωβισμένες ψυχές, στην ίδια τη ζωή και τον άνθρωπο. Ο «θείος Βάνιας» είναι ένα από τα έργα που θίγει την πληκτική ζωή της καθημερινότητας πέρα από κάθε πλούτο και ιδιοκτησία. Την οκνηρία δίπλα στην ηθική. Την ελευθερία κόντρα στην λογική.
Οι άνθρωποι φαίνονται αλλόκοτοι, είναι αλλόκοτοι όταν δεν μπορούν να ερμηνευτούν. Ήρθαν για να καταστρέψουν ό, τι υπάρχει σε αυτή τη γη και μαζί και τους εαυτούς τους. Τι παράξενο να μεταφέρεται η πλήξη από άνθρωπο σε άνθρωπο σαν κολλητική ασθένεια. Άραγε είναι περισσότερο ανήθικο να προδώσεις τον άνθρωπο σου από το να πνίξεις τις δικές σου επιθυμίες; Ο θείος Βάνιας είναι ένας άνθρωπος εργατικός, ταπεινός, γεμάτος προσήλωση μέχρι να φτάσει να αντιμετωπίσει την ανεξέλεγκτη οργή του για όσα χρόνια έχασε εκτιμώντας λάθος την πραγματικότητα. Η αγανάκτηση και η απογοήτευση της ψυχής του είναι ολοφάνερη όσο φιλοξενεί και λογομαχεί με τον καθηγητή Σερεμπριάκωφ. Οι χρόνιες αυταπάτες τον στρέφουν τώρα πια με πάθος στην νεότατη σύζυγο του καθηγητή, Ελένα, την οποία και πολιορκεί. Η ίδια σαγηνεύει ακόμα και τον ξεχωριστό ιατρό και φίλο οικογενειακό Αστρώφ και αυτός με τη σειρά του τη Σόνια, κόρη του καθηγητή από τον πρώτο γάμο και ανιψιά του Βάνια.
Όλα αυτά συμβαίνουν στη σκηνή του θεάτρου Χόρν με απόλυτη συνέπεια στο έργο του Τσέχωφ. Καθαρά κλασσική απόδοση και σκηνοθετική συνειδητή ματιά της Λίλλυ Μελεμέ, που κάποιοι θα την αποκαλούσαν άτολμη για την θεατρική επικαιρότητα. Ενδιαφέρουσα η έκφραση των κωμικοτραγικών σκηνών, που κάποτε αποσιωπούνταν προς τιμήν του δράματος. Συνοδεύεται από μία γενιά ηθοποιών από άλλη εποχή, όπως ο Γιάννης Βόγλης, που αποδίδει με φυσικότητα τον κουρασμένο και ιδιότροπο καθηγητή. Αντίστοιχα και ο Γιάννης Φέρτης υποδύεται τον θείο Βάνια, με συνέπεια μεν, χωρίς να του ταιριάζει το ψυχολογικό αδιέξοδο δε. Το ίδιο αταίριαστο θα μπορούσαμε να πούμε και τον ρόλο της μοιραίας Ελένα από την Μαρίνα Ψάλτη.
Ξεχωρίζουν στην παράσταση ο Στέλιος Μάινας ως Αστρώφ και η Αλεξία Καλτσίκη ως Σόνια φορώντας τους ρόλους και αποδίδοντας τη χροιά που τους πρέπει. Κομβικοί και οι δύο μιας και ο ιατρός Αστρώφ μεταφέρει το ταξιδιάρικο ελεύθερο πνεύμα (όπως θα ήθελε και ο ίδιος ο Τσέχωφ) ενώ η Σόνια κλιμακώνει το αδιέξοδο για να αποχαιρετήσει τους θεατές με τον σκληρό «θα αναπαυτούμε» ως μόνη ελπίδα στην γκρίζα απελπισία. Ευχάριστη νότα ο Χάρης Χαραλάμπους ως «βάφλας» και ζεστή η μικρή ερμηνεία της Έρση Μαλικένζου σε αντίθεση με αυτήν της Μελίνα Βαμβακά ως μητέρα του Βάνια. Αξιοσημείωτα σκηνικά (σκηνικά, Αριάδνη Βοζάνη). Ίσως το πιο εκσυγχρονισμένο στοιχείο της παράστασης οι συρόμενοι τοίχοι με αληθινούς ή ψεύτικους κρυμμένους χώρους καλύπτοντας κάθε ανάγκη σε αντίθεση με τους φωτισμούς και τον ήχο που απλά συνυπήρχαν στην σκηνοθετική οπτική.
Δεν μπορούμε φυσικά να παραβλέψουμε την υπέροχη φωτογραφία του Tάσου Βρεττού που διακοσμεί αρκετούς χώρους της Αθήνας και αποδίδει το θέμα του έργου άριστα. Γκρίζοι άνθρωποι, μονόχρωμοι και μισογκρεμισμένοι που μάχονται κατά του χρόνου προσπαθώντας να αναπληρώσουν τις άδειες και μίζερες ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα μετανιώνοντας για κάθε επιθυμία που δεν εκπλήρωσαν, για κάθε πάθος που δεν έζησαν, για κάθε ελευθερία που έχασαν.
Η Ταυτότητα της Παράστασης:
Μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη
Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ
Σκηνικά: Αριάδνη Βοζάνη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάγδα Κόρπη
Βοηθός Συνθέτη: Δημήτρης Γιακουμάκης
Βοηθός Σκηνογράφου: Ερμιόνη Γκαρραμόνε
Παραγωγή: Λυκόφως, Γιώργος Λυκιαρδόπουλος
Executive Producer: Μάγδα Λαδά
Φωτογραφίες: Tάσος Βρεττός
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Φέρτης, Γιάννης Βόγλης Στέλιος Μάινας, Έρση Μαλικένζου, Μαρίνα Ψάλτη, Μελίνα Βαμβακά, Αλεξία Καλτσίκη, Χάρης Χαραλάμπους
Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων: Τετάρτη 20.00, Πέμπτη 21.00, Παρασκευή 21.00,
άββατο 18.30 & 21.30, Κυριακή 20.00
Τιμές εισιτηρίων: Τετάρτη 15 ευρώ
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 18.30, Κυριακή 18 ευρώ, Εξώστης 16 ευρώ
Σάββατο 21.30 20 ευρώ, εξώστης 17 ευρώ
Φοιτητικό, ανέργων 12 ευρώ
Διάρκεια Παράστασης: 130 λεπτά (με διάλειμμα)
Προπώληση εισιτηρίων: www.ticket365.gr
Θέατρο Δημήτρης Χορν
Διεύθυνση: Αμερικής 10, Κολωνάκι, Αθήνα, Τηλέφωνο: 210 3612500
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
