Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν σκαρφαλώνει στη βιβλιοθήκη μας, ξεδιαλέγει ένα από τα ευφυέστερα βιβλία της και μας το παρουσιάζει για πρώτη φορά επί σκηνής. Λιγότερο ή περισσότερο υποψιασμένοι περί των συμβάντων μικρόκοσμου και μακρόκοσμου θεατές αντιλαμβάνονται άμα τη εμφανίσει των ερμηνευτών ότι η παράσταση τους αφορά άμεσα.
Ο καταιγισμός ερωτήσεων που απευθύνονται προς εμάς μας ενεργοποιεί, ύστερα τα φώτα χαμηλώνουν και ακούγεται η γνώριμη, ρομποτική φωνή που καθιέρωσε – χωρίς ίχνος υπερβολής – την αντίληψη του σύγχρονου κόσμου.
Ακολουθώντας τα κεφάλαια και τη διάθεση του ίδιου του Hawking, η παράσταση αποτελεί μια κομψή και εκλεπτυσμένη εκλαΐκευση των πιο αιχμηρών πληροφοριών στο φάσμα της φυσικής, της αστρονομίας, της κοσμολογίας αλλά και του θάρρους.
Με ιδιάζον χιούμορ, χωρίς φλυαρίες και βαρύγδουπο ύφος, η αρχή της απροσδιοριστίας, η μοναδικότητα και ο θερμοδυναμικός χρόνος μοιάζουν τώρα λίγο πιο οικεία απ’ ότι πριν, η θεωρία της σχετικότητας και η κβαντική φυσική πιο κοντά μεταξύ τους και η συμπεριφορά του χρόνου υπό συνθήκες μοιάζει πλέον πιο απρόβλεπτη απ’ ότι μπορεί να διανοηθεί ο μέσος ανθρώπινος νους.
Η γοητευτική απλότητα με την οποία περιγράφονται τέτοιου βεληνεκούς ανακαλύψεις, υποστηρίζεται εύστοχα και από τη δομή της παράστασης.
Η σκηνοθεσία της Νατάσας Τριανταφύλλη έχει επίγνωση της δύναμης του λόγου και δεν τον «καμουφλάρει» παραστατικά, αντιθέτως αποκαλύπτει θριαμβευτικά αυτή του την απλότητα. Η συχνότητα των εννοιών διακόπτεται ευρηματικά και ξεκουράζει με αφηγήσεις καθημερινών βιωμάτων, που τις φέρνουν έτσι πιο κοντά στην αντίληψή μας: οι περιγραφόμενες πληροφορίες δεν βρίσκονται τελικά μέσα στις σελίδες των επιστημονικών βιβλίων, αλλά στην αναμονή για τον επόμενο συρμό, μέσα στην μοναχικότητα του ερωτευμένου ανθρώπου, στα όνειρά μας και στην ταπεινή φωτεινότητα των αστεριών.
Αντίστοιχα και η σκηνή αντιμετωπίζεται όπως αρμόζει στη θεματική. Χωρίς φαινομενική σκηνογραφία, ο χώρος δεν «παράγεται» από στατικά σκηνικά αλλά μάλλον από την ίδια την κίνηση των δυο (συν έναν) ερμηνευτών και στις τρεις (τουλάχιστον!) διαστάσεις, με τρόπο που αξιοποιεί σε μεγάλο βαθμό την πολυλειτουργικότητα του θεάτρου.
Μεγάλο ρόλο στην χωρικότητα παίζουν εδώ οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη και ο ήχος της Monika, οι οποίοι ενισχύουν με συγχρονισμό την εναλλαγή του λόγου, παράγουν εικόνες υψηλής αισθητικής ποιότητας και δημιουργούν ένα ενδιαφέρον παιχνίδι με τους ερμηνευτές.
Το δύσκολο εγχείρημα των δουλεμένων Μελέτη Ηλία και Δημήτρη Πασσά, να σηκώσουν δηλαδή μόνοι τους ένα τέτοιο «βάρος», τους επιβραβεύει δυναμικά. Οι δυο τους, παρέα με ένα ζευγάρι γυαλιά που σηματοδοτεί ευκρινώς το πρόσωπο και την ευφυΐα του συγγραφέα, μας εισάγουν με λόγο συμπυκνωμένο και ταχύ αλλά παρ’ όλα αυτά ρευστό και καθημερινό, σε ένα έργο που αντιμετωπίζεται συλλογικά και συμπληρωματικά με αξιοπρέπεια αλλά και την δέουσα ταπεινότητα.
Εντέλει το ενδιαφέρον που παρουσιάζει η θεατρική αυτή εμπειρία δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι αποκαλύπτει με σαφήνεια τα σύνορα και τα πολλαπλά επίπεδα αυτού που καλούμε πραγματικότητα. Ούτε στο ότι αντιπροσωπεύει και συμπληρώνει τη ροή της σύγχρονης ελληνικής σκηνής. Ουσιαστικότερα, έγκειται στην ενθύμηση του μεγαλείου του ανθρώπινου νου και ταυτόχρονα της μικρότητάς του μέσα στην κοσμική πληροφορία. Ίσως αυτή η γνώση της άγνοιας να οδηγεί σε μια μερική επαναδιαπραγμάτευση του τι θεωρείται τελικά σημαντικό σε καθημερινή βάση – και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό.
Πληροφορίες:
Το χρονικό του χρόνου
του Stephen Hawking
Σκηνοθεσία: Νατάσσα Τρυανταφύλλη
Στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
Σκηνή: Φρυνίχου
Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00 έως 14 Απριλίου
