Βρισκόμαστε ήδη στις πρώτες μέρες του νέου έτους, τα δώρα που ανταλλάξαμε θα μας συντροφεύουν στη νέα χρονιά. Κάποια από αυτά ίσως και σε πολλές επόμενες. Λόγια απλά, λιτά και μέσα από την καρδιά γίνονται στίχοι, πλαισιώνονται από μουσική και χαράζονται στην ψυχή των ακροατών. Ακόμα και το πιο δραματικό τοπίο γίνεται υπέροχα αποδεκτό από την καρδία, όταν δημιουργείται από ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν. Ο Κώστας Λειβαδάς, για ακόμα μια φορά, με τρυφερότητα στη μουσική του καλύπτει τα λιτά λόγια-στίχους του Κώστα Φασουλά, που περιγράφουν μια από τις πιο τραυματικές καταστάσεις στη ζωή των ανθρώπων. « Όσο δεν είμαστε μαζί» για όποια σχέση, για όποια εποχή, για όποια χρονιά, το μαζί είναι δημιουργία και ευλογία…το χώρια…θα το ανακαλύψετε ακούγοντας το πρώτο τραγούδι από το δίσκο του Κώστα Λειβαδά, που θα κυκλοφορήσει σύντομα σε μια υπέροχη ερμηνεία με την τρυφερή φωνή της Ελένης Τσαλιγοπούλου να τον συνοδεύει.
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Ήταν μια ήρεμη ημέρα, ο ήλιος ζέσταινε γλυκά τα παραθυρόφυλλα και οι δείχτες του ρολογιού έτρεχαν να προλάβουν όπως κάθε άλλη φορά το χρόνο.
Το μεσημέρι τα χέρια σκάλιζαν το χώμα και το νέο λουλούδι έβρισκε τη θέση του στον κήπο τους. Οι δυο τους καθίσαν αντίκρυ στο τραπεζάκι, ο καφές άχνιζε, όπως τα συναισθήματα στην αναπνοή τους.
Το βράδυ πλησίαζε και μαζί του ένα μαχαίρι έκοβε την μέρα και τους δεσμούς με τις προηγούμενες. Τα λόγια έγιναν η λεπίδα που ήρεμα και με αριστοτεχνικές κινήσεις χώριζαν το παρόν από το μέλλον. Όταν πια αποχαιρετήθηκαν, όλα έμοιαζαν να είχαν γίνει όπως έπρεπε. Εκείνη έριξε λίγο νερό στις ρίζες και εκείνος έκλεισε απαλά την πόρτα. Κάνεις τους δεν πρόσεξε πως το ρολόι σταμάτησε.
Οι μέρες που ακολούθησαν έμοιαζαν παγωμένες. Ρυθμικές κινήσεις καθημερινότητας. Πρωινά ξυπνήματα, αμήχανα χέρια να κρατούν το τηλέφωνο και καμία επαφή. Οι κινήσεις των πλανητών συνεχίστηκαν και το φεγγάρι καθημερινά έχανε ένα μικρό κομμάτι του. Τις νύχτες τα λόγια πια είχαν λιγοστέψει, αλλά η ηχώ των περασμένων γέμισε το μυαλό και το κενό στη απέναντι καρέκλα.
Δεν ήταν πια μαζί.
Οι δυνάμεις αρχίζαν να λιγοστεύουν, οι ώρες του ύπνου αυξήθηκαν, τα πρωινά γίνονταν όλο και πιο επώδυνα ενώ την νύχτα τα ματιά δεν έλεγαν να κλείσουν. Αντίθετες συνθήκες, που το σώμα αδυνατούσε να ακολουθήσει, μα το μυαλό έμοιαζε με δίσκος σε παλιό πικάπ, που αν και γρατζουνισμένος επιμένει κάποιος να τον ακούει.
Απρόσμενες βροχές μες το καλοκαίρι και κάποιες δροσερές νύχτες έκαναν το σώμα να αναζητά τη θέρμη του άλλου. Μερικές εβδομάδες μετά οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Οι μικρές διαδρομές ακόμα και μέσα στο σπίτι φάνταζαν ταξίδια που κάποτε σχεδίαζαν να κάνουν μαζί. Ανέλπιδες προσπάθειες φίλων για βόλτα στη θάλασσα, ναυαγούσαν. Και το μαρτύριο της μέρας που μεγάλωνε έκανε την καρδιά να χτυπά με μεγάλη προσπάθεια. Τυχαίες συναντήσεις που ηλέκτριζαν, λέξεις που ανασήκωναν σκόνες μνήμης, διακοπές που προγραμματίζονταν χωρίς κανένα ενδιαφέρον.
Και δυο σκιές λίγο πριν τη δύση να κοιτούν τον ουρανό και να εύχονται να περάσει και αυτό. Δεν ήταν η εποχή, ίσως ούτε η στιγμή, ήταν απλά ένας ολόκληρος κύκλος γύρω από τις καρδίες τους. Ανταμωθήκαν, περπάτησαν, έζησαν, πληγωθήκαν και χρειάστηκε να συνεχίσουν χώρια.
Ένα ήρεμο απόγευμα στις αρχές του καλοκαιριού, που έφτασε να χωρέσει τον επόμενο χειμώνα και κάνεις από τους δυο δεν μπορεί να υπολογίσει πόσες επόμενες εποχές ακόμα.
Γιατί «όσο δεν είμαστε μαζί»…«τα θεριά πληθαίνουν».
Στίχοι:
Όσο δεν είμαστε μαζί,
Δεν έχει η νύχτα τι να πει στους πικραμένους
αέρας κλέβει το νερό
από τους διψασμένους
Όσο δεν είμαστε μαζί
Όσο δεν είμαστε μαζί
Τρίζουν τα τζάμια σε παράθυρα που τρέμουν
Σιωπές τρομάζουν την σιωπή
Και τα θεριά πληθαίνουν
Όσο δεν είμαστε μαζί
Όσο δεν είμαστε μαζί
Σβήνει το χάδι και πεθαίνει από την πείνα
Χανει τα λόγια του ο θεός
Και ‘γω χάνω το βήμα
Όσο δεν είμαστε μαζί
