Οι χαμηλές τονικότητες, το γοητευτικό γρέζι, η υποβόσκουσα μαγκιά…
Αντρικά τραγούδια ή «αντρίκια», αυτός ο όρος που πολλές φορές βασάνισε κοινό και δημιουργούς, μελετητές της τέχνης και μουσικούς παραγωγούς. Προσωπικά, ποτέ δεν κατάλαβα ή δεν αποδέχτηκα τον όρο ως κάτι εξέχον, δέχτηκα μόνο την ύπαρξη αυτής της διαφορετικής προσέγγισης με την οποία το αρσενικό εκφράζει το συναίσθημα, γράφοντας, συνθέτοντας ή τραγουδώντας. Λιγότερο σύνθετα, περισσότερο στοχευμένα, με μια διάθεση λιτότητας.
Η Βίκυ Καρατζόγλου διάλεξε τα αγαπημένα της αντρικά τραγούδια, τα διήθησε μέσα από τη γυναικεία της ματιά και έφτιαξε μια παράσταση με τίτλο ενδεικτικό του περιεχομένου της: «Όσα λεν οι άντρες». Από την θλιμμένη προστακτική του «φίλε, έλα απόψε» μέχρι την εξωστρεφή εξομολόγηση «την αγαπούσα, το παραδέχομαι», από τις νεοφερμένες «Κλειδαριές» ως το διασκευασμένο «Μυαλό δε θα βάλει», όλοι οι σπουδαίοι άντρες του ελληνικού πενταγράμμου πέρασαν από το μικρόφωνό της και εκείνη για αντάλλαγμα τους χάρισε πίσω σπουδαίες ερμηνείες. Με το βάρος που τους αναλογούσε, τη σαφήνεια της έκφρασης που απαιτούταν και την εύρεση του συναισθηματικού κέντρου του κάθε τραγουδιού, η Βίκυ έκανε ένα ταξίδι δύο ωρών σε ξεχασμένα και μη κομμάτια, αποδεικνύοντας το άφυλο της έκφρασης και ταυτόχρονα την δική της ικανότητα για ελιγμούς και εκπλήξεις. Μια άρτια ερμηνεύτρια που ξέρει να δίνει στις λέξεις τις σημασίες που τους αναλογούν και στις μελωδίες το βάθος που χρειάζονται για να μιλήσουν στο μέσα κόσμο σου.
Μια μικρή πρόζα, λόγια που προϋπαντούν τις ιστορίες των τραγουδιών, «βόλτες» ανάμεσα στα τραπέζια και τα γελαστά πρόσωπα. Μια γυναίκα ανάλαβε να σηκώσει στους ώμους της τις αντρικές ιστορίες και κατάφερε να κάνει δική της κάθε εικόνα που έχτισαν τα χείλη της. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, έβαλε στην άκρη την όποια ανούσια προκατάληψη και έφερε στο κέντρο το φως. Και αυτή η επίτευξη φέρει την απόλυτα γυναικεία υπογραφή της…
