O Αλκίνοος Ιωαννίδης, στην τελευταία συναυλία του την Παρασκευή, μοιράστηκε με το κοινό τα τραγούδια του, με μια φωνή που μένει αναλλοίωτη στον χρόνο και επικοινώνησε μαζί μας με χιούμορ και ευαισθησία. Η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα, στο να ακούς ένα τραγούδι ηχογραφημένο σε cd ή στο youtube και να το ακούς live σε μια συναυλία, είναι ότι, στην δεύτερη περίπτωση, το τραγούδι αποκτάει πρόσωπο. Έρχεσαι σε επαφή με τον δημιουργό του, τον άνθρωπο που το εμπνεύστηκε ή το ερμήνευσε και οι στίχοι αποκτούν περιεχόμενο πέρα από τις λέξεις, αφού συχνά ανακαλύπτεις ότι αποτελούν μέρος μιας βαθύτερης σκέψης ή μιας εμπειρίας ενός συγκεκριμένου ανθρώπου, που τo μοιράζεται μαζί σου επί σκηνής. Αυτό ακριβώς συνέβη.
Ο χώρος του Vox ήταν αναμφίβολα μια επιτυχημένη επιλογή για την διεξαγωγή της συναυλίας, άνετος αλλά όχι υπερμεγέθης, με την εσωτερική του δομή να συνδυάζει χαρακτηριστικά θεάτρου και μουσικής σκηνής. Η συναυλία χωρίστηκε, θα μπορούσαμε να πουμε, σε δύο μέρη.
Στη αρχή τον συνόδευαν οι ταλαντούχοι μουσικοί του. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης τραγούδησε γνωστά και αγαπημένα κομμάτια, όπως “ο καθρέφτης”, “ο προσκυνητής”, ” το όνειρο του Άδη”, “ο τιμονιέρης”, “όσα η αγάπη ονειρεύεται”.
Η μουσική ήταν ως επι το πλείστον ηλεκτρονική, με τον Μιχάλη Καπηλίδη στα ντραμς να μεταδίδει επιδέξια σε όλους μας τον ρυθμό, τον Γιώτη Κιουρτσόγλου στο ηλεκτρικό μπάσο να μας χαρίζει απίστευτα σόλο, τον Σταύρο Λάντσια στο πιάνο να συνδέει αρμονικά όλα τα όργανα μεταξύ τους, και τον Μιλτιάδη Παπαστάμου στο ηλεκτρικό βιολί να μας θυμίζει γιατί οι μελωδίες στον “Κεμάλ”, όπως και στα άλλα κομμάτια, μας ταξιδεύουν τόσο όσο και οι στίχοι.
Μετά την πρώτη υπόκλιση, την αποχώρηση από την σκηνή των μουσικών και ύστερα από επίμονα χειροκροτήματα του κοινού, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επέστρεψε και αυτήν την φορά, με μόνη συνοδεία την κιθάρα του, άφησε το κοινό του να διαλέξει τα επόμενα κομμάτια που θα ακουστούν. Με χιούμορ, συχνά αυτοσαρκαστικό, σχόλια και σκέψεις για τους καιρούς μας, δημιούργησε μια ζέστη ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα οι παρέες γύρω μας να σιγοψιθυρίζουν και, ορισμένες φορές, να τον συνοδεύουν στα τραγούδια του. Με ενδιάμεσες αφηγήσεις και ιστορίες, από το ένα τραγούδι στο άλλο, ήταν σίγουρα ένα από τα αξέχαστα σημεία της βραδιάς! Έπαιξε και τραγούδησε για εμάς, μεταξύ άλλων, τα “κόκκινα χείλη”, την “πατρίδα”, τον “νεοέλληνα”, ενώ για κλείσιμο τον συνόδευσαν όλοι οι μουσικοί στο “ο κόσμος που αλλάζει”.
Αν τα τραγούδια είναι τα κλαδιά ενός δέντρου που έχει ρίζες μέσα μας, τότε, για όσους είδαμε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη για πρώτη φορά, τα τραγούδια που μέχρι τότε ξέραμε μετατράπηκαν απο κλαδιά σε δέντρο, γίνανε δηλαδή μέρος ενός ανθρώπου, πήρανε σχήμα και μορφή, και σίγουρα είναι πια στο μυαλό μας πιο ολοκληρωμένα και πιο ενδιαφέροντα από ποτέ! Μια απολαυστική βραδιά, που μας συγκίνησε και μας ευχαρίστησε πολύ.
Info:
Σταύρος Λάντσιας: πλήκτρα
Μιλτιάδης Παπαστάμου: ηλεκτρικό βιολί
Γιώτης Κιουρτσόγλου: ηλεκτρικό μπάσο
Μιχάλης Καπηλίδης: τύμπανα
Αλκίνοος Ιωαννίδης: ηλεκτρική κιθάρα, φωνή
Ηχοληψία: Βαγγέλης Λάππας – Βασίλης Δρούγκας
Σχεδιασμός φωτισμών: Μαρία Βενετάκη
Παραγωγή: Roll Out Vision Services
Επιμέλεια παραγωγής: Αθύρ
Δημόσιες Σχέσεις / Επικοινωνία / Media: Ε. Τώρου – Μ. Μαγιάτης – Ε. Βλαχοπούλου
Διεύθυνση παραγωγής: Αθανάσιος Μαροσούλης
Παραγωγή: MK Group of companies / Ηλίας Μαροσούλης, Άγγελος Κοταρίδης
