Το θέατρο Ροές είναι σήμερα ασφυκτικά γεμάτο. Οι θεατές, καθισμένοι σαν σε συναυλία μέχρι και στα σκαλοπάτια, αδημονούν για την έναρξη της παράστασης. Οι ερμηνευτές τους υποδέχονται ακίνητοι στην σκηνή. Τα φώτα χαμηλώνουν, η λύρα αρχίζει να σιγομουρμουρίζει και η κίνηση ξεκινά.
Η ομάδα Κι όμΩς κινείται επαναφέρει τη δυνατή συνεργασία της με τους Χαΐνηδες. Και καλά κάνει απ’ ότι φαίνεται, τα τραγούδια τους με γνήσιες, σύνθετες και βαθιά πολιτισμικές γλωσσικές και μουσικές δομές, αποτελούν μια σύγχρονη μελοποιημένη ποίηση που περιγράφει μεταξύ άλλων όλη την αγάπη, την ένταση, τους φόβους, τα πάθη και τους πόθους των ανθρώπων. Το Δρακοδόντι αφηγείται μια παραμυθένια κατασκευή με την οποία ο κόσμος υπάρχει. Απάνω σε δρακόντια ράχη, όλη η ανθρωπότητα δονείται με την κάθε του αναπνοή, αναλώνεται σε δρακολέπια, εχθρεύεται τον δράκο κι αυτός εκείνη, μέχρι που αυτοκαταστρέφονται αμφότεροι, αφού είναι τελικά ένα. Και έχουν τη δύναμη να αναγεννηθούν, να πεθάνουνε ξανά και πάλι απ’ την αρχή. Η λύρα, η κιθάρα, η τρομπέτα, το λαούτο και τα λοιπά όργανα που συνδυάζονται με την εξαιρετική ιδιοτυπία που τους διακρίνει, ακολουθούν αλλά και γενούν παραδόξως αυτή τη συνειδησιακή αφήγηση που ακούγεται αυτούσια στην παράσταση.
Ως μια ακόμα σιωπηρή ποίηση, ο χορός εκτυλίσσει παράλληλα το παραμύθι από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν ανταγωνίζεται τη μουσική, ούτε φυσικά υποτάσσεται σ’ εκείνη, απλά ταυτόχρονα συμβαίνει μια απόδοση λόγου δίχως λόγο, απλά με την κίνηση των σωμάτων. Οι εξαιρετικά δουλεμένοι ερμηνευτές της ομάδας, όπως και σε κάθε τους παρουσία έτσι κι εδώ, αναζητούν με ειλικρίνεια και βρίσκουν εκστατικά τη σχέση των σωμάτων μεταξύ τους, με τη βαρύτητα, με την ορμή, τον στροβιλισμό, τη φυγόκεντρο, την επιτάχυνση. Μέσα σε μια συγχρονισμένη και αυτοσχεδιαστική χορογραφία δεν διστάζουν να επαναλάβουν σπασμωδικά τον εαυτό τους, να μείνουν στατικοί από τα μαλλιά μέχρι τα ακροδάχτυλα, να αλληλεπιδράσουν αλλά και να απομονωθούν, να πέσουν, να ξανασηκωθούν στα πόδια τους και στον αέρα ή να σκαρφαλώσουν στους τοίχους. Και να ξαναπέσουν.
Όπως πάντα η σχέση της ομάδας με τις κατασκευές επί σκηνής είναι ιδιαίτερη. Αυτή τη φορά δομούν ένα σύγχρονο μεταλλικό αρχιτεκτόνημα που υπαινίσσεται σαφέστατα δρακόντιο σκελετό. Δρουν και αλληλεπιδρούν με αυτόν, πάνω του και γύρω, το ψάχνουν και το λεηλατούν, μέχρι που το αποδομούν και μαζί πεθαίνουν και οι ίδιοι, αφού έχουν τελικά καταστρέψει γλαφυρά τον ίδιο τους τον τόπο. Πλάθονται έτσι σταδιακά δυναμικά ευρηματικές εικόνες, αποσπασματικές αλλά και ρευστές ταυτόχρονα, με τον μελετημένο φωτισμό να συγχρονίζεται πολύ καλά με κίνηση και μουσική, παίζοντας συνεπώς καταλυτικό ρόλο στο απόκοσμα ανατριχιαστικό αποτέλεσμα.
Εν τέλει μιλάμε για ένα άκρως ουσιαστικό συλλογικό έργο που αρμόζει για ακόμα μια φορά στον υψηλό πήχη της εν λόγω συνεργασίας. Η μουσική χορεύει την ποίηση και ο χορός την τραγουδά μέχρι που μοιάζει ως να γίνονται ένα πράγμα, ένας παλμός που δονεί θεατή κι ερμηνευτή από την αρχή μέχρι την έξοδο. Ίσως, ανά περιπτώσεις, και μετά από αυτήν.
Πληροφορίες:
Το δρακοδόντι
Από τους Χαΐνηδες και την ομάδα Κι όμΩς κινείται
Κάθε Σάββατο και Κυριακή
