Ο Σταύρος Σιόλας για μια ακόμα φορά ταράζει το μέσα μας κόσμο, με τη χροιά και τη μουσική του. Στο νέο τραγούδι του “Κοίτα Τη Χαραυγή” σε στίχους Πάνου Δημητρόπουλου και μουσική δική του, προσκαλεί τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Έτσι και οι δυο μαζί, ξεκινούν ένα ταξίδι στο πεντάγραμμο που μοιάζει με την εσωτερική φωνή του κάθε ακροατή, τη στιγμή που τον παροτρύνει για την αναγέννηση του. Ερμηνείες που στοχεύουν κατευθείαν στο θώρακα, διαλύουν την θλίψη και η ηχώ τους μοιάζει με κύμβαλο που ανακινεί και συντρίβει όποια αρνητική σκέψη.
Τίτλος: Κοίτα τη χαραυγή
Ερμηνεία: Σταύρος Σιόλας
Στίχοι: Πάνος Δημητρόπουλος
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Τον γνώρισε στην αρχή του καλοκαιριού και μέχρι τη μέση του έγινε ένα μαζί του. Ένα απόγευμα την ώρα που ο ήλιος έλιωνε μέσα στη θάλασσα συναντήθηκαν οι δυο κόσμοι τους και χύθηκαν μέσα στο κόκκινο νερό και σε μια αγκαλιά.
Κανείς δεν ήθελε αυτή την ένωση. Ήταν μια βουτιά στο κενό για την ίδια, μα δεν μπορούσε να δει την καταστροφή. Εκείνη η μέρα μάζεψε στο τέλος της όλη την οργή και τη δύναμη για να σταματήσει ότι είχε μόλις ξεκινήσει να μετρά χρόνο. Κατακαλόκαιρο το χαλάζι έμοιαζε ανεξήγητο, μα για εκείνους που μπορούν να δουν μέσα από τα σημάδια, όλα εξηγούνται.
Τα πόδια της βούτηξαν στη λίμνη που σχημάτιζε η άσφαλτος και έμεινε να τον κοιτά που απομακρυνόταν. Μια εικόνα που επαναλαμβανόταν μέχρι τη στιγμή που την γράπωσε από λαιμό, κόλλησε πάνω στην πλάτη της και εκείνη τον δέχτηκε σαν το παιδί την κουβέρτα της μητέρας. Τον κουβαλούσε για καιρό και άκουγε την ανάσα του. Μια για εκείνον και μια δική της. Του έδωσε τη σκέψη και τον ρυθμό της καρδιάς της. Τη δύναμη του κορμιού της και τη λάμψη του βλέμματος της. Έγινε ένα με εκείνον και αυτός ένας τιτάνας που κουβαλούσε όλη την πίκρα των ανθρώπων.
Μιας μάνας που κλαίει για τη γέννα και ενός πατέρα να μοιρολογεί για το θάνατο που δεν έχει ακόμα έρθει. Στη μέση ένα άδειο κουφάρι και ένα ακόμα που μεταγγίζει το κενό του.
Καλοκαίρι την αποχαιρέτησε. Για λίγο, μέχρι την αποσύνθεση ,που ήθελαν οι άλλοι και ξανά πάλι μαζί κοντά στο χειμώνα. Όταν κανείς δεν έβλεπε. Με εκείνον να ζητά την συγχώρεση και την ώρα που μες στις παλάμες της έπνιγε την κραυγή της.
Στάθηκε μπροστά του, γονάτισε για να τον φτάσει, έχωσε τα δάχτυλα στο χώμα και με γροθιές προσπάθησε να επαναφέρει την ανάσα του. Μα τελικά σταμάτησε η δική της. Την τραβούσε ακόμα στη ζωή του ακόμα και τώρα είχε τελειώσει και τη βύθιζε σε θάνατο.
Μέχρι που ένα πρωινό οι αχτίνες του Ήλιου χαράκωσαν τα κλειστά της μάτια και αντί για αίμα ή δάκρυα έτρεξε αγίασμα και έπλυνε το πρόσωπο της. Οι θυσίες της δεν θα μπορούσαν να γίνουν θυμίαμα πια για το νεκρό της σώμα. Ανέτειλε η νέα της ζωή και τα χέρια της είχαν ξανά τη θέση τους ψηλά στον ουρανό, φτερά για την ίδια και για την ψυχή της που δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται.
Στίχοι:
Σ’ αποχαιρέτισα και ξάπλωσα στο χώμα
μα η ψυχή μου ονειρεύεται ακόμα
ο χωρισμός έχει κι αυτός ωραίο χρώμα
κοίτα τη χαραυγή
ο χρόνος πέφτει σα δροσιά πάνω στο δέρμα
κι εξαργυρώνεται του έρωτα το κέρμα
θα ξανά αρχίσει η ζωή μετά το τέρμα
κοίτα τη χαραυγή
από τη στάχτη ανάβω φωτιά
γίνομαι σπίθα μεσ’ τον νοτιά
η νύχτα ανοίγει ξανά τα φτερά
κοίτα τη χαραυγή
θα ξεχαστεί με τον καιρό και το αντίο
θα ταξιδέψει η καρδιά σε άλλο πλοίο
έχει τελειώσει το ωραίο μας βιβλίο
κοίτα τη χαραυγή
