Πόσο εύκολα κανείς μπορεί να ξεφύγει από τις κοινωνικές συμβάσεις; Πόσο ελεύθερος είναι ακόμα και μέσα στις πιο μύχιες σκέψεις του; Πόσο αθώοι είναι όσοι περνιούνται για θύματα και πόση απομόνωση μπορεί να αντέξει μια ψυχή; Κι αν ο Μολιέρος τα τοποθετεί όλα αυτά στις μοναρχικές κοινωνίες της Δύσης του 17ου αιώνα, στην Αθήνα του 2018, μοιάζουν γαργαλιστικά πλάι μας – αν όχι μέσα μας – και μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου της μοναξιάς και της πλήρους ψυχικής αποξένωσης, κυνηγώντας ένα ανύπαρκτο έπαθλο.
Στην περίπτωση του Μισανθρώπου, που παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη και διασκευή για έξι πρόσωπα της ίδιας και του Άρη Ασπρούλη πάνω στη μετάφραση του Γιάγκου Ανδρεάδη, οι ήρωες μοιάζουν να κυνηγούν τις προσωπικές του επιβεβαιώσεις, με δικαιολογία την ψευδεπίγραφη κοινωνική και ηθική δικαιοσύνη, ενώ ταυτόχρονα βουλιάζουν στην μοναξιά και τις δικές τους προσωπικές φιλοδοξίες. Δείχνουν να χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλον, έντεχνα και άτεχνα και τελικά να βυθίζονται στο σκοτάδι των επιδιώξεών τους.
Όλα αυτά η παράσταση της Ιόλης Ανδρεάδη, τόσο μέσα από τη διασκευή, όσο και μέσα από τη σκηνοθεσία τα κάνει σαφή και κατανοητά. Ο ψυχισμός και η συμπεριφορά των ηρώων διαχωρίζονται με λεπτομέρεια σε τρία διαφορετικά επίπεδα. Το πρώτο είναι αυτό της προσωπικής τους εσωστρέφειας, έως και αυτισμού, όπου βρίσκονται μέσα στο προσωπικό τους πλαίσιο (για τις ανάγκες της διασκευής, πίνακας στην Πινακοθήκη της Σελιμένης), το δεύτερο η ψευδεπίγραφη εξωστρέφεια και επικοινωνία με τους άλλους και το τρίτο, αυτό των προσωπικών επιδιώξεων και μύχιων σκέψεων, που εκφράζεται με την χρήση του μικροφώνου (από τις λίγες φορές που η χρήση ενός τέτοιου μέσου παρουσιάζει έναν λόγο ύπαρξης).
Η παράσταση, πέραν της σκηνοθετικής έμπνευσης, ευτύχησε και στις ερμηνείες. Ο Μιλτιάδης Φιορέντζης γοητευτικός και αποξενωμένος είναι ένας πικρός και πικραμένος Μισάνθρωπος, πλάι στην εντυπωσιακή Σελιμένη της Βασιλικής Τρουφάκου, η οποία είναι μάλλον η έκπληξη της παράστασης. Γοητευτική, αληθινή, με σκηνικό εκτόπισμα και πολύ πειστική στην ανατροπή της στο φινάλε. Ο Θύμιος Κούκιος είναι μια πολύ καλή επιλογή για τον γοητευτικό Ορόντη, ενώ οι Ορέστης Καρύδας και Δανάη Επιθυμιάδη δημιουργούν άλλοτε μαζί και άλλοτε κατά μόνας τις ευχάριστες νότες της παράστασης, με μέτρο και χιούμορ. Τέλος, η γκροτέσκα παρουσία της Μελίνας Θεοχαρίδου στο ρόλο της μοναχικής Ελιάνθης δημιουργεί ένα νέο πλαίσιο γύρω από την ηρωίδα της, που συνδυάζει την αδίστακτη και την ευαίσθητη πλευρά της.
Η όμορφη όψη της παράστασης με την Μετα – Αναγεννησιακή αισθητική και τα Μπαρόκ κοστούμια που δημιούργησε η Δήμητρα Λιάκουρα, δημιουργεί μία νέα χρωματική παλέτα, φωτισμένη από τη Στέλλα Κάλτσου.
Ο Μισάνθρωπος, τόσο ως έργο, όσο και ως παράσταση στο Σύγχρονο Θέατρο, στηλιτεύει την υποκρισία της σύγχρονης κοινωνίας, τον αγώνα για άγονες επιδιώξεις, το καθοδηγούμενο των αρχών και της δικαιοσύνης και βέβαια προκαλεί ένα μεγάλο ερωτηματικό για το πώς οι άνθρωποι, τόσο προ – νεωτερικά, όσο και μετα – νεωτερικά μοιάζουν να κυνηγούν στόχους που τους βυθίζουν όλο και βαθύτερα στη μοναξιά και την προσωπική αποξένωση. Ίσως η επανάσταση πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από μέσα μας.
Ο “Μισάνθρωπος” του Μολιέρου
σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη
Παίζεται στο Σύγχρονο Θέατρο
Από Παρασκευή έως Κυριακή
Περισσότερες πληροφορίες… κλικ εδώ
