Ο «Αύγουστος στην Αθήνα» είναι για λίγους. Δεν είναι κάτι που το αντέχουν όλοι. Πρέπει να είσαι ερωτευμένος με την Αθήνα και με τη δουλειά σου. Πρέπει να είσαι μαζόχας μέχρι το κόκκαλο.
Μπορεί η δική μου ιστορία με τον «Αύγουστο στην Αθήνα» να ξεκίνησε ως μια αναγκαιότητα, κατέληξε όμως να είναι το φετίχ μου. «Να φύγετε, να πάτε αλλού» ουρλιάζει σιωπηλά η εσωτερική φωνή του κατ’ επιλογήν αγοραφοβικού και πλέον εσωστρεφή εαυτού μου. Ησυχία: η λέξη τζακ ποτ.
Τσιμέντο που λιώνει, άδειοι δρόμοι, πάρκινγκ παντού. Κέντρο, νύχτα, άνετη θέση στο μπαρ, χωρίς κοκορομαχίες με τη γυναικοπαρέα που αδίκως διεκδικεί το κατοχυρωμένο πόστο μου – εκείνο δίπλα στον μπάρμαν τον καλό.
Πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά. Εκείνη που δε μου δίνει χρήματα, αλλά εκείνη που μου δίνει νόημα στη ζωή. Δούλεψα όλο το χειμώνα σαν το μυρμήγκι, καιρός τώρα να τραγουδήσω σαν το τζιτζίκι. Στήνω μικρόφωνα, φορτώνω τέρα σκληρούς με νέους ήχους και πάμε.
Πάμε να ζήσουμε για έναν μήνα τη ζωή που θέλουμε να ζούμε πάντα: Ξυπνητήρι στο off, καφές μέχρι τις 7 το απόγευμα, μουσική και φίλοι, χρόνος για μελέτη, χρόνος για όνειρα, χρόνος για ζωή.
Αυτός είναι για μένα ο Αύγουστος.
Αύγουστος στην Αθήνα, για τους λίγους.
Στίχοι: Αλεξάνδρα Κλάδη
Μουσική: Αλεξάνδρα Κλάδη
Στίχοι:
Ποιος θα με πάρει αγκαλιά ποιος θα με πάρει
Στο φιλί του να χαθώ, να με στείλει στο φεγγάρι
Αφού δεν είσαι εσύ αυτός που περιμένω
Γιατί εγώ ακόμα επιμένω;
Όλο λείπεις, κι όλο φεύγεις
Για τη δουλειά σου τάχα ταξιδεύεις
Και γω στην Αθήνα, Αύγουστο μήνα
Σκέφτομαι εσένα κι άλλον δεν θέλω κανέναν
Και γω στην Αθήνα, Αύγουστο μήνα
Σκέφτομαι εσένα κι άλλον δεν θέλω κανέναν
Αχ! να μη σε γνώριζα
Αχ! τη ζωή μου να όριζα
Μα τώρα πια είναι αργά
Μου ‘χεις πάρει τα μυαλά
Αχ! να μη σε γνώριζα
Κι έτσι δεν θα νόμιζα
Πως κάποτε μπορεί να μαστε μαζί
Ποιος θα μου δώσει ένα φιλί ποιος θα μου δώσει
Στο λαιμό μου το γυμνό που απ’τη ζέστη έχει λιώσει
Αφού δεν είσαι αυτός που πλάι μου θα ξαπλώσει
Γιατί δεν έχω ακόμα ξενερώσει;
Όλο λείπεις, κι όλο φεύγεις
Για τη δουλειά σου τάχα ταξιδεύεις
Και γω στην Αθήνα, Αύγουστο μήνα
Σκέφτομαι εσένα κι άλλον δεν θέλω κανέναν
Και γω στην Αθήνα, Αύγουστο μήνα
Σκέφτομαι εσένα κι άλλον δεν θέλω κανέναν
Αχ! να μη σε γνώριζα
Αχ! τη ζωή μου να όριζα
Μα τώρα πια είναι αργά
Μου ‘χεις πάρει τα μυαλά
Αχ! να μη σε γνώριζα
Κι έτσι δεν θα νόμιζα
Πως κάποτε μπορεί να μαστε μαζί
