Ημέρα των ευχαριστιών, Νέα Υόρκη. Το ημιυπόγειο διαμέρισμα της Μπρίτζετ και του Ρίτσαρντ γεμίζει φωνές. Φωνές και ζωή. Είναι η οικογένεια της Μπρίτζετ που επισκέπτεται το ζευγάρι στη νέα του κατοικία. Η μητέρα και ο πατέρα της, η ανοϊκή γιαγιά της και η αδερφή της. Όλοι θέλουν να δείξουν χαρούμενοι και πλήρεις, όμως όλοι δείχνουν ότι κάτι τους απασχολεί. Τελικά τους απασχολεί η ίδια η ζωή όπως διαμορφώνεται στις σύγχρονες κοινωνίες. Τα οικονομικά προβλήματα, οι έντονοι ρυθμοί ζωής, η αδιαφορία της καπιταλιστικής Αμερικής για τον άνθρωπο. Όλα τα κοινωνικά προβλήματα, που μοιάζουν κοινά για όλους, δείχνουν να επηρεάζουν την οικογένεια Μπλέικ και το χριστουγεννιάτικο τραπέζι τους.
Αυτό είναι το «The Humans», η ιλαροτραγωδία του Stephen Karam, που παρουσιάζεται από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη στο θέατρο Μουσούρη. Ένα έργο πολύ αληθινό, πολύ Αμερικανικό και πολύ ρεαλιστικό. Στο διώροφο σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή άνθρωποι που συνδέονται με δεσμούς αίματος, προσπαθούν να κρύψουν ο ένας από τον άλλον τις πληγές τους μιλώντας αόριστα, καλύπτοντας με τις φωνές τους ο ένας τον άλλον. Επιδίδονται σε παράλληλους μονολόγους, στην προσπάθειά τους να κουκουλώσουν το κενό της σιωπής. Κι όμως αγαπιούνται. Αόριστα και καταναγκαστικά. Τους ενώνουν οι κοινωνικές επιταγές, που μοιάζουν ίδιες σε όλον τον δυτικό κόσμο, αλλά και η αγάπη τους για την γιαγιά της οικογένειας, που στέκεται βουβή σαν ο μαγνήτης που συγκρατεί αυτό το αλλόκοτο μίγμα ανθρώπων.
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, σκηνοθέτησε αυτό το έργο του Karam με ακρίβεια και αγάπη, τόσο στο κείμενο, όσο και τους ήρωές τους. Η παράσταση ξεκινά με υψηλές θερμοκρασίες, έντονο ρυθμό και διαλόγους υψηλής έντασης. Η κορύφωση από γραφής του έργου, αργεί να έρθει και αυτό πολλές φορές σε κάνει να αναρωτιέσαι, γιατί τόσα λόγια;
Ο απόλυτος ρεαλισμός του Karam, που καταλήγει σε ψυχολογικές και ονειρικές προεκτάσεις, υπογραμμίζεται από τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες. Η ακρίβεια των φωτισμών του Σίμου Σαρκετζή, των ήχων του Κώστα Μπόκου και των κοστουμιών της Κικής Γραμματικοπούλου είναι στα θετικά στοιχεία της παράστασης, που της δίνουν χρώμα και ζωντάνια.
Το ίδιο και οι ερμηνείες. Η Θέμις Μπαζάκα κινείται σε όλη τη διάρκεια μεταξύ ψυχικής φθοράς και αφθαρσίας. Χτίζει από την αρχή τον χαρακτήρα της Ντίντρη, μέχρι να φτάσει στην κορύφωση. Όπως και ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, με την ερμηνεία του προϊδεάζει ανεπαίσθητα για το συγκλονιστικό φινάλε του. Η Μαρία Πετεβή, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης και η Ειρήνη Μακρή, παίζουν τους ρόλους τους με μαθηματική ακρίβεια και απόλυτό ρεαλισμό. Η Ξένια Καλογεροπούλου, που δικαίως είναι πια ένας θρύλος της σκηνής, επιδίδεται στον άθλο να παίζει σε όλη την παράσταση έναν βουβό ρόλο, που όμως δεν σταματάει στιγμή να υπάρχει. Η ερμηνεία της είναι συγκινητική και μόνο μία ηθοποιός του επιπέδου της θα μπορούσε να την αποδώσει.
Το «The Humans» είναι ένα έργο που παρατηρεί τους ανθρώπους σε κάθε τους κίνηση. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ένα ανθρώπινο έργο ή ένα έργο που αναλύει τους ανθρώπους. Μοιάζει σε όλη του τη ροή, να κοιτάζει τους ανθρώπους, από μια μεγάλη κλειδαρότρυπα και όχι να μπαίνει στα παπούτσια τους. Είναι μια παρατήρηση της μέσης δυτικής οικογένειας από τα πάνω και όχι από τα μέσα και αυτό είναι ένα μείον του έργου. Όμως η παράσταση αντιμετώπισε το κείμενο του Karam με μεγάλη σοβαρότητα και στη σκηνή του θεάτρου Μουσούρη θα δει κανείς μια άριστα στημένη και εκτελεσμένη παράσταση.
Info:
Η παράσταη
The Humans
του Stephen Karam
σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη
Παίζεται Τετάρτη έως Κυριακή στο Θέατρο Μουσούρη
