Στην πόλη του Άργους κυριαρχεί το μίσος για τον Ορέστη και την αδερφή του Ηλέκτρα. Οι δύο τους, έκπτωτοι γόνοι, μητροκτόνοι, με τη δυστυχία να εγγράφεται στο μυαλό και το σώμα τους, ψάχνουν συμμάχους προκειμένου η πόλη να μην τους καταδικάσει σε θάνατο για την δολοφονία της μητέρας τους και του εραστή της Αίγισθου. Ο Ορέστης προσδοκά την βοήθεια του φίλου του Μενέλαου που έρχεται στο Άργος λίγο μετά τον Τρωϊκό πόλεμο, αλλά εκείνος αρνείται να την προσφέρει. Λίγο αργότερα και αφού ο παππούς του Ορέστη, Τυνδάρεως, έχει αρνηθεί την οποιαδήποτε σχέση μαζί του, ο Ορέστης, η Ηλέκτρα και ο Πυλάδηςαποφασίζουν να σκοτώσουν την Ελένη προκειμένου να εκδικηθούν τον Μενέλαο για την αδιαφορία του στο πρόβλημα τους .
Τη λύση θα δώσει ο Απόλλωνας και σε μια ακόμα τραγωδία του Ευριπίδη το τέλος βρίσκει όλους τους ήρωες ζωντανούς και δικαιωμένους.
Ο Γιάννης Κακλέας εμπνεύστηκε από το κείμενο του Ευριπίδη και με οδηγό την εύγλωττη μετάφρασή του Γιώργου Χειμωνά δημιούργησε μια παράσταση βασισμένη στην ιδιαίτερη αισθητική του και την αγάπη του στο extravagance. Έτσι ο Χορός γυναικών του Άργους εμφανίζεται κάνοντας πασαρέλα μέσα στα γκλαμουρατα κοστούμια που εμπνεύστηκε ο ίδιος ο σκηνοθέτης μαζί με την Ηλένια Δουλαρίδη, ενώ ο Μενέλαος και η Ελένη,παρά του ότι είναι άρτι αφιχθέντες από τον Τρωϊκό πόλεμο, φορούν κοστούμι και βραδινή τουαλέτα. Οι μόνοι που διαφέρουν από την επίσημη ενδυμασία είναι ο Ορέστης και η Ηλέκτρα. Ρακένδυτοι και ταλαιπωρημένοι, με τις Ερινύες να τους κυνηγούν ενδιαφέρονται μόνο για τη σωτηρία τους σε μια πόλη που το μόνο που ζητά είναι εκδίκηση.
Στο ίδιο αισθητικό πλαίσιο με τα κοστούμια κινήθηκεκαι το καλόγουστο σκηνικό σε έμπνευση επίσης του σκηνοθέτη και της ΗλένιαςΔουλαρίδη. Στην ορχήστρα της Επιδαύρου, εκεί όπου ο Ορέστης και η Ηλέκτρα ζουν το δράμα τους επικρατεί το χώμα, τα στάχυα και το νερό. Στο βάθος το παλάτι του Άργους, μεγαλοπρεπές αλλά και αποδομημένο φέρει περισσότερο μια αίσθηση ξεπεσμένης αριστοκρατίας. Από εκεί θα εμφανιστεί ο Φρυγάς αγγελιαφόρος, αλλά και ο θεός Απόλλωνας που θα δώσει τη λύση στα δράματα των Αργειτών.
Στη γενική δοκιμή της παράστασης που παρακολουθήσαμε στην Επίδαυρο η αισθητική και η κίνηση βρέθηκαν στο επίκεντρο της σκηνοθεσίας. Ο Άρης Σερβετάλης, που εκτός από το ρόλο του Ορέστη επιμελήθηκε και την κινησιολογία της παράστασης ξεχώρισε στο ρόλο του, κυρίως για τις εκρήξεις του στο λόγο και την κίνηση, ενώ η Μαίρη Μηνά ακολούθησε το ίδιο μοτίβο ενσώματης ερμηνείας μεταφέροντας στη σκηνή τον πόνο ενός πένθους προσωπικού. Οι ερμηνείες των Πάνου Βλάχου στο ρόλο του Ορέστη και του Γιώργου Ψυχογιού σε αυτόν του Τυνδάρεω στάθηκαν πιο αποστασιοποιημένες και πιο κοντά στο ερμηνευτικό στυλ που έφεραν οι ερμηνείες του χορού, ενώ η Νικολέτα Κοτσαηλίδου ως Ελένη ξεχώρισε για την στιβαρότητα και την αμεσότητα της ερμηνείας της. Ο Αιμιλιανός Σταματάκης ως Πυλάδης και ο Τζερόμ Καλούτα ως Φρυγάς είχαν τη μεγαλύτερη σκηνική ένταση, μετά τους πρωταγωνιστές.
Το όμορφο σκηνικό φώτισε ιδανικά η Στέλλα Κάλτσου και οι μουσικές του Σταυρού Γασπαράτου προσμετρώνται στα συν της παράστασης.
Ο Γιάννης Κακλέας θέλησε να δώσει βάση στην εικόνα και την αισθητική, παρουσιάζοντας ένα θέαμα που γεμίζει το μάτι του θεατή. Άφησε τους ηθοποιούς να μιλήσουν με απλότητα του κείμενο του Ευρυπίδη και ο καθένας να προσθέσει σε αυτό το προσωπικό του στυλ. Αυτό δημιούργησε μια ανισότητα στις ερμηνείες που οδηγούσε σε κοιλιές καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Οι συχνές κορυφώσεις της ερμηνείας του Άρη Σερβετάλη δεν ακολουθήθηκαν από τους υπόλοιπους ηθοποιούς που κινήθηκαν σε πιο επίπεδες ερμηνευτικές τακτικές.
Η ξεχωριστή αισθητική του Γιάννη Κακλέα θα μπορούσε να είναι ιδανικός σύμμαχος στην παράσταση εάν οι ερμηνείες και ο ρυθμός ήταν μεθοδικότερα δουλεμένα. Στην προκειμένη περίπτωση δημιούργησε ωραίες εικόνες και έξυπνες σκηνικές λύσεις σε μια παράσταση που συχνά αναζητούσε την ουσία της.
Για να ενημερωθείτε για τους σταθμούς της περιοδείας κλικ εδώ
