Πώς μπορεί να κλασσικό κείμενο να παρουσιαστεί στη σκηνή χωρίς λόγια; Μπορεί ο χορός να μεταφέρει όλες τις αξίες και τα νοήματα ενός έργου που μιλά για τα μεγάλα θέματα της ζωής; Πώς θα μπορούσαν οι ήρωες του Σαίξπηρ να γίνουν χορευτές φλαμένκο μετατρέποντας το βασίλειο του Ληρ σε ένα άτοπο πεδίο μάχης;
Ο Σταύρος Λίτινας, μας έχει συνηθίσει στις μετεγγραφές κλασικών κειμένων σε μια γλώσσα σώματος, βασισμένη στο φλαμένκο, τοποθετώντας τα νοήματα των έργων σε ένα άλλο πλαίσιο επικοινωνίας. Αυτή τη φορά, το ίδιο κάνει με τον Βασιλιά Ληρ, του Σαίξπηρ. Έργο μεγαλειώδες, που μιλά για την εξουσία, τις ακμές και τις παρακμές της, τον εγωισμό, τον εγωκεντρισμό και τους μηχανισμούς εξουσίας. Ξεκινώντας από τον βασιλιά Ληρ της Βρετάνης και τις κόρες του να μάχονται πάνω από την περιουσία του βασιλείου, ο Σαίξπηρ υπογραμμίζει την απληστία και την αγριότητα των ανθρώπων, μπροστά στο κέρδος και στην ματαιοδοξία.
Η σκηνή του θεάτρου Arroyo, μετατρέπεται σε ένα ροντέο αρπακτικών της εξουσίας, όπου οι ερμηνευτές με τη δύναμη του φλαμένκο, χωρίς λόγια και με τη συνοδεία κλασικών μουσικών θεμάτων στο πιάνο (πιανίστα: Αλίνα Αναστασιάδη), ξετυλίγουν το κουβάρι της σαιξπηρικής ιστορίας. Ο Σταύρος Λίτινας είναι ο Ληρ και γύρω οι κόρες του και οι υπόλοιποι ρόλοι του έργου, όλοι ερμηνευμένοι από γυναίκες, χτυπούν τα πόδια και τα χέρια τους με πάθος και ένταση, ζητώντας από τη ζωή αυτά που τους χρωστάει.
Η υπέροχη φωνή της Δανάης Κατσαμένη συνοδεύει τη σκηνική δράση με άριες και φωνητικά σχόλια. Ξεχωριστή η τελευταία σκηνή, όπου ερμηνεύει το Ave Maria του Caccini ενώ βλέπουμε την κατάρρευση των ηρώων.
Εκτός από το φλαμένκο και τις ερμηνείες, που δίνουν ουσιαστικά το νόημα του λόγου μέσα από τις εκφράσεις και τις κινήσεις των ερμηνευτών, εκείνο που επίσης ξεχωρίζει στην παράσταση είναι η αισθητική της. Κάτι ανάμεσα σε dark cabaret, gothic σκηνή και παραμύθι τα κοστούμια του Σταύρου Λίτινα και οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου, μεταφέρουν τον θεατή σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, που άλλες φορές μοιάζει με όνειρο και άλλες με παράνομη τελετουργία.
Ο Βασιλιάς Ληρ στο θέατρο Arroyo είναι μια ευκαιρία να θυμηθούμε, ότι τα μεγάλα κείμενα υπερβαίνουν τον λόγο. Ναι, οι λέξεις είναι πολύ σημαντικές, οι μεγάλοι μονόλογοι, οι οξυδερκείς διάλογοι και οι σαιξπηρικοί καβγάδες είναι ωραίο να ακούγονται, αλλά είναι εξίσου απολαυστικό όταν υπονοούνται. Τα χέρια των ερμηνευτριών κινούνταν σαν ηλεκτρισμένα καλώδια ενώ «απαντούσαν» η μία στην άλλη χορευτικά, ο Σταύρος Λίτινας ενσωμάτωσε όλη την αλαζονεία και τη φιλαυτία του Ληρ, που καταρρέει στο τέλος. Τα μάτια, τα πρόσωπα και οι εκφράσεις έβγαζαν φλόγες και το πάθος για χρήμα, εξουσία και ζωή ήταν διάχυτο σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Ο Ληρ του θεάτρου Arroyo είναι μια αφορμή να απεγκλωβιστούμε από την εμμονή στα λόγια και να θυμηθούμε την ενστικτώδη και πρωτόγονη έκφραση του σώματος.
Info:
Ο Βασιλιάς Ληρ
του William Shakespeare
σε σκηνοθεσία & δραματουργία του Σταύρου Λίτινα
παίζεται για δεύτερη σεζόν κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο Arroyo
