Βέβηλο και ατμοσφαιρικό, σκοτεινό και εξομολογητικό, ένα από τα πιο προσωπικά έργα του Tennessee Williams, το “Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι” ανεβαίνει στην σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου. Ο ίδιος σκηνοθετεί ένα κείμενο φαινομενικά ρεαλιστικό, αλλά ακραία ψυχαναλυτικό και δοκιμάζει το όρια του έργου, μέσα από τα όρια της υποκριτικής των ηθοποιών και της συμβολικής ανάλυσης των νοημάτων.
Ο Sebastian είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής του κειμένου του Williams, τι κι αν δεν τον βλέπουμε ποτέ. Περιφέρεται διαρκώς στην σκηνή διά της απουσίας του και ζει με τρόπο υπαρκτό μέσα στις σκέψεις και την καθημερινότητα της μητέρας του και της ξαδέρφης του. Ενοχές, αλήθειες, πραγματικότητα και όνειρο εμπλέκονται σε ένα ακραίας μορφής ψυχαναλυτικό κείμενο του Αμερικανού δεξιοτέχνη του δράματος. Ο Williams μας αφήνει να κοιτάξουμε μέσα από τις χαραμάδες της ζωής του σε θέματα πανανθρώπινα, που όσο κι αν φαντάζουν ρομαντικά, ξεπερασμένα ή μοναχικά, αφορούν ακόμα με τρόπο εξίσου συναισθηματικά βίαιο και καθοριστικό, όπως τις δεκαετίες του 50’ και 60’ που αναπτύχθηκαν δραματουργικά.
Ο χρόνος, η απώλεια, η ομορφιά, ο έρωτας, τα οικογενειακά συμπλέγματα, η υποκρισία της κοινωνίας, είναι ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται σε όλα σχεδόν τα έργα του ο Tennesse Williams, ο οποίος παραμένει ένας από τους πιο διαχρονικούς και πολυπαιγμένους συγγραφείς παγκοσμίως. Ενώ στην χώρα μας, είναι από τους πλέον αγαπητούς.
Στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» γραμμένο το 1958, αναπτύσσει δεξιοτεχνικά την παθογενή σχέση της Violet Venable με τον γιο της Sebastian, τις κρυμμένες αλήθειες και τα κρυμμένα μυστικά τους και πώς όλα διαταράσσονται όταν στην σχέση τους εισβάλει η ξαδέρφη του Sebastian, Kathrin. Είναι τότε η αρχή του τέλους για το νεαρό ποιητή, ο οποίος αδυνατεί να διαχειριστεί τα πάθη του μέσα στην κοινωνία του Αμερικανικού Νότου, που βρίθει υποκρισίας και ανθρωποφαγικού καθωσπρεπισμού.
Στο βάρος του κειμένου του Williams, ο Παπαγεωργίου στέκεται με αξιοπρέπεια και σεβασμό στο λόγο των δύο γυναικών, αλλά και στις επιθυμίες του συγγραφέα. Το μεγάλο πλεονέκτημα της παράστασης που σκηνοθέτησε με ατμόσφαιρα και λεπτομέρεια, είναι ότι το έργο ακούγεται ατόφιο στην εύληπτη μετάφραση του Αντώνη Γαλέου και καταφέρνει να σοκάρει τόσες δεκαετίες μετά με την φρεσκάδα της γραφής και της θεματικής του.
Η Θέμις Μπαζάκα, αναπτύσσει όλες τις πτυχές του gay icon, όπως προκύπτουν από τον δεσποτικό της ρόλο και ανατριχιάζει με την τελική δραματική της κορύφωση. Η Μαίρη Μηνά καθοδηγούμενη άψογα από το σκηνοθέτη και με την βοήθεια της Μαρίζας Τσίγκα στην κίνηση και του Αλέκου Αναστασίου στα φώτα, δίνει στην παράσταση ένα συγκλονιστικό φινάλε. Αποτελεί μάλιστα ένα άψογο σκηνικό ζευγάρι με τον πολύ καλό Παναγιώτη Εξαρχέα. Η Αθηνά Αλεξοπούλου και ο Γιάννης Λατουσάκης λειτουργούν ως το υποκριτικό πρόσωπο της κοινωνίας και το κάνουν επιτυχημένα, με μερικές αναίτιες υπερβολές του δεύτερου.
Το σκηνικό της Ευαγγελίας Θεριανού και τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, όμορφα και κλασικής γραμμής συνετέλεσαν σε μία όμορφη, καλοστημένη και ευαίσθητη παράσταση που κοίταξε με τρόπο κλασικό και ευγενικό τη λυσσασμένη γραφή του Williams. Όπως το έργο, έτσι και η παράσταση, απογειώνεται στο δεύτερο μισό με τις συνταρακτικές αποκαλύψεις να γίνονται βίωμα στο σώμα των ηθοποιών.
Δεν ξέρω αν η παράσταση του Νέου Κόσμου προσφέρει μια νέα ανάγνωση στο ρεαλιστικό κείμενο, που πιθανώς να μην την χρειάζεται, ούτε εάν πρόκειται για μια φρέσκια ματιά σε ένα γνωστό και αγαπημένο έργο. Πρόκειται όμως για μια παράσταση που σέβεται τον εαυτό της και τον θεατή και στις πιο δυναές στιγμές της ανατριχιάζει με την εσωτερική βιαιότητα που τη διακρίνει.
Πληροφορίες:
«Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι»
του Tennesse Williams
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου
Θέατρο του Νέου Κόσμου
