Imam Baildi @ Ρυθμός Stage
Προσγείωση στη νοσταλγία
Ευερέθιστο καλλιτεχνικό κύτταρο, από εκείνα που ο πυρήνας τους έλκει μόνο τα ετερώνυμα. Οι Imam Baildi συνεχίζουν να επενδύουν στην ιδιαιτερότητα της ιδέας που κάπου στο παρελθόν έστησαν με μαεστρία, μη αναλογιζόμενοι τη θεαματική της εκτόξευση, τα αδέρφια Φαληρέα. Εκπροσωπούν ένα πολυπρισματικό μουσικό αντικείμενο, μια πολύχρωμη φωτιά κι έτσι φέρονται και στη σκηνή.
Η περασμένη εμφάνιση στο «Ρυθμός Stage» επιβεβαίωσε τις προσδοκίες. Η αλήθεια είναι πως έχουν αποκτήσει, μετρώντας ήδη δέκα χρόνια μουσικής πορείας, ένα φανατικό κοινό που τους ακολουθεί και τους συμπαραστέκεται στα μουσικά τους άλματα. Άλματα από τον μουσικό παράδεισο των δεκαετιών του ’50 σ’ εκείνον του ’60 και πάλι πίσω, με κορυφαίο εκείνο το άλμα που τα φέρνει όλα στο σήμερα, μέσα απ’ τον ήχο του τώρα, όχι τον φθηνό ή τον «εκτοπισμένο» απ’ τον παράδεισο, αλλά εκείνον που πατώντας σε στέρεες βάσεις κάνει το «ένα βήμα παραπέρα».
Για να είμαστε ειλικρινείς, ο χώρος του «Ρυθμού» δεν προσφέρεται επαρκώς για τον ξεσηκωμό που επιβάλλει η μουσική των Imam Baildi, το ίδιο και το «σταθερό» κοινό του. Παρά ταύτα, αυτή η δόση νοσταλγίας που αποπνέουν αλλά και η «ελληνικότητα» ως σημείο αναφοράς τους, έδωσε φως στο φαινομενικό «σκοτάδι». Η Ρένα Μόρφη και ο MC Yinka ταίριαξαν τα αταίριαστα υλικά τους, ράπαραν με λαϊκό και έβαλαν το ρεμπέτικο στη φόρμα του hiphop.
«Αργοσβήνεις Μόνη», «Ακρογιαλιές-Δειλινά», «Πόσο Λυπάμαι», «Πασατέμπος», «Μινόρε της Αυγής», «Δε θέλω πια να ξαναρθείς» αλλά κι ένα ολοκαίνουργιο «Σημείωμα», η πρώτη τους ολοκληρωμένη μουσική και στιχουργική προσωπική δημιουργία, ξετρύπωναν στη σκηνή μ’ έναν αέρα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, «επαγγελματικού ερασιτεχνισμού». Με τον πειραματισμό τους να θυμίζει εφηβική ηλικία και την αλήθεια τους βαριά ενηλικίωση, οι Imam Baildi, μέσω της ξεχωριστής και αισθαντικής φωνής της Ρένας Μόρφη, πατούν στη σκηνή την ίδια στιγμή που πετούν, είναι τόσο εκεί όσο και εκτός, είναι το καινούργιο και το παλιό σε σχήμα απροσδιόριστο, εύκολα εκτεθειμένο στα μάτια των κριτών επί παντός επιστητού αλλά και προστατευμένο απ’ την καθαρότητα που αποπνέει.
Ακροβατώντας στο λεπτό σχοινί που χαρακτηρίζει τη μουσική τους, κάθε τους ζωντανή εμφάνιση αποδεικνύει τη θέληση τους να τερματίσουν χωρίς να χάσουν ισορροπία, να μη φανεί ότι ετεροπροσδιορίζονται μέσω αυτού που αγαπούν να κάνουν. Περισσότερο, το είδος που υπηρετούν σε φέρνει συχνά προ των πυλών μιας βασανιστικής ερώτησης: Μήπως επαναλαμβάνω τον εαυτό μου; Η απάντηση δίνεται απ’ το ίδιο το κοινό, όταν δείχνει να επιδοκιμάζει κάθε τους βήμα, να συμπλέει με το ρεύμα που χάραξαν. Αυτό το ρεύμα που θέλει τον Τσιτσάνη και τον Χιώτη να επαναπροσδιορίζουν το μουσικό τους εαυτό, σωστά ζυγισμένο και τακτοποιημένο σε κατάλληλες φόρμες, βλέποντας τον να χορεύει ραπ ή τζαζ ή ηλεκτρονική μουσική και να τους αρέσει. Άλλωστε, είναι ωραίο να τοποθετείς τον εαυτό σου μέσα σ’ έναν άλλο – ογκόλιθο εαυτό και να βγαίνεις όχι μόνο αλώβητος αλλά και κερδισμένος. Επίσης, είναι ωραίο να πηγαίνεις κόντρα στο μουσικό κατεστημένο της εποχής σου και να φέρνεις το «καλό» καινούργιο μέσω του «καλού» παλιού. Ιεροσυλία ή όχι, το κοινό που τους πιστεύει το αποδεικνύει με την παρουσία του κάθε φορά. Μια παρουσία που εξισώνεται με την επιβεβαίωση. Η εμφάνιση στο «Ρυθμό Stage» ήταν ένα μικρό δείγμα του τι μέλλει γενέσθαι…
1) Κάντε κλικ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το “Play” για να τις δείτε σε μορφή Slideshow ή τα βελάκια πάνω, δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
ads in article ρεπορτάζ}
