Birdman ή Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας
Μια ακόμα ταινία στον βωμό των Όσκαρ που πλησιάζουν. Αυτή τη φορά μιλάμε για τον Alejandro G.Inarritu και το Birdman. Έξυπνα και θεωρώ συνειδητά ο καλός μας μεξικάνος δημιουργεί την αίσθηση της σύγχυσης στον θεατή. Αντιληπτό ακόμα και από τον τίτλο της ταινίας. Birdman ή ένας τίτλος σε μία παρένθεση. «Η απρόσμενη αρετή της αφέλειας». Τίτλος από αυτούς που διαλέγεις στην παντομίμα και που σίγουρα ταιριάζει σε μία κουλτουροταινία που πολλά βλέπεις και λίγα αντιλαμβάνεσαι. Δύο τελείως διαφορετικοί τίτλοι, δύο διαφορετικά χαρακτηριστικά. Μπλογκμπαστεριά ή κουλτούρα λοιπόν;
Το ερώτημα είναι ρητορικό και δεν παίρνει απάντηση. Είναι το επιφανειακό ερώτημα που τίθεται και στον πρωταγωνιστή της ταινίας Michael Κeaton. Από τον Batman νομίζω έχουμε να τον πάρουμε στα σοβαρά. Μα τι σύμπτωση; Ένας υπερήρωας! Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Inarritu κέντησε ένα έργο αληθοφανές. Λες και πριν λίγο συζητάγανε μαζί με τον Keaton το προσωπικό του αδιέξοδο. Ένας ηθοποιός, γνωστός στο αμερικάνικο κοινό για τον ρόλο ενός υπερήρωα που θυμίζει πουλί, τώρα θέλει να ανεβάσει θεατρικό έργο και να πρωταγωνιστήσει. Να και η κουλτούρα στον απόηχο μιας ξεφτισμένης καριέρας.
Δίπλα του ο Edward Norton ως πετυχημένος θεατρικός ηθοποιός από αυτούς που ζουν στη σκηνή και υποδύονται στην πραγματική ζωή. Μαζί χτίζουν τον ανταγωνισμό μεταξύ τους. Ποιος αξίζει περισσότερο; Ποιος το ζει ποιο έντονα; O Edward Norton χαρισματικός, όπως συνήθως κάνει τον απόλυτο ενοχλητικό υπερόπτη και εγωκεντρικό που τον λατρεύεις για αυτό που είναι. Η ανασφάλεια είναι χαρακτηριστικό όλων μας. Μα οι ηθοποιοί έχουν πιο μεγάλους καθρέφτες και όλα αντικατοπτρίζονται υπερμεγέθη.
Το casting συνεχίζεται φιλόδοξο. Η Emma Stone πιο γοητευτική και μυστηριώδης αυτή τη φορά, είναι η κόρη του επίσης ανασφαλή μπαμπά Keaton που δεν ήταν ποτέ παρών. Άλλη μια γυναίκα στο θίασο, η Naomi Watts, που πάντα ήθελε να παίξει στο Broadway αλλά μάλλον ποτέ δεν το πίστευε. Μα τι γίνεται; Όλοι πάσχουν από την ίδια ασθένεια; Να, εξαιρείται ο Zach Galifianakis, ο επιχειρηματίας της υπόθεσης που μπορεί να χειριστεί επιδέξια τις ματαιοδοξίες τους έστω και στις σύντομες παρεμβάσεις του.
Όλα αυτά εξελίσσονται ανάμεσα σε διαδρόμους, καμαρίνια, παρασκήνια και μία πελώρια σκηνή. Ένα σχεδόν κλειστοφοβικό έργο σε εσωτερικό σκοτεινό χώρο που βγαίνει από το θέατρο μόνο για λίγες στιγμές. Τα πλάνα του Inarritu μοιάζουν να ακολουθούν τους ηθοποιούς ασταμάτητα. Χρησιμοποιεί την φαντασία συνεχώς δίνοντας μια σουρεαλιστική δύναμη στον πρωταγωνιστή-υπερήρωα μας. Ο διχασμένος εαυτός του Riggan ακροβατεί ανάμεσα στην ζωή και τις ανάγκες, την ανθρώπινη επαφή, τις σχέσεις, τη δουλειά, την επιτυχία, τον θαυμασμό, την αναγνώριση και όσο προχωράμε γίνεται πιο μεγάλο το κουβάρι. O Inarritu μας έχει συνηθίσει σε βαριά θλιβερά έργα. Ίσως χρειαζόταν μια αλλαγή. To Birdman φαίνεται ελαφρύ, κάποιες στιγμές σχεδόν σατιρικό… οι τσακωμοί των ηθοποιών ενίοτε εμφανίζονται γελοίοι, μα η σεναριακή οπτική διαπραγματεύεται ισχυρά και βαθειά ζητήματα της αιώνιας ανθρώπινης φύσης που κάνουν την ταινία, πάρα την σύγχυση της, να σε κερδίζει.
Το να αγαπήσουμε τον εαυτό μας εξαρτάται από την αποδοχή των γύρω μας. Είναι όλα ένα παιχνίδι προβολής για να φανεί η αξία μας. Πόσο πιο «λιανά» να μας το κάνει ο αγαπημένος σκηνοθέτης; Ερινύες και φωνές του διπλού εαυτού μας που άλλοτε μας κατεβάζουν στα τάρταρα και άλλοτε στα σύννεφα. Όλοι μας νιώθουμε την ανάγκη να μας θαυμάσουν. Σίγουρα βέβαια μπορούμε και καλύτερα και η προσπάθεια αυτή πρέπει οπωσδήποτε να πετύχει από την avant premiere γιατί o αυστηρότερος κριτής μας καραδοκεί τις πιο ανύποπτες στιγμές και έχει ήδη στραφεί εναντίον μας.
ads in article εκδηλωσεις top}
