Χωρίς Μέτρο (Whiplash)
Whiplash! Ένα μουσικό κομμάτι γίνεται εμμονή. Μέχρι να λιώσουν τα χείλη στα πνευστά. Να ματώσουν τα δάχτυλα στις μπαγκέτες και να στάξει ο ιδρώτας παντού. Not quite my tempo! Ξανά! Ξανά! Ξανά! Η τελειότητα απαιτεί επιμονή. Αυτή που ταιριάζει με την αλαζονεία και καμιά φορά και την ξεροκεφαλιά. Της νιότης, δηλαδή, χαρακτηριστικά.
Νέος είναι και ο πρωταγωνιστής της ταινίας! Ο Miles Teller υποδύεται ένα νέο μαθητή μιας από τις πιο καλόφημες μουσικές σχολές. Δεκαεννιά χρονών, λίγο λιγότερο από την πραγματική ηλικία του σκηνοθέτη. Πήραν και οι δύο ένα ρίσκο στη καριέρα τους και το κέρδισαν. Ο Damien Chazelle, μετά το μικρού μήκους φιλμ, αποφάσισε να δώσει μια καλύτερη ευκαιρία στο Whiplash. Μας χάρισε μια μουσική ταινία χωρίς φλυαρίες και ηρωισμούς καλλιτεχνικούς. Μα ναι! Το ταλέντο δεν γεννιέται, γίνεται! Ο Teller ως ονειροπόλος Άντριου θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική. Όχι έτσι απλά! Όχι να παίζει με φίλους του για να περνάει η ώρα. Άλλωστε δεν έχει και πολλούς. Θέλει να ξεχωρίσει. Η μετριότητα είναι σκληρό πράγμα στην τέχνη. Και τι χρειάζεται για να την ξεπεράσεις; Σωστή εκπαίδευση! Δεν φτάνει. Επιμονή και εξάσκηση! Δεν φτάνει! Προσωπικός χρόνος! Ούτε αυτό φτάνει; Να βάλεις τα κλάματα και τις φωνές. Να σπάσεις τον εγωισμό σου και να ξαναφτιαχτείς από την αρχή ως το σημείο που θα έχεις αυτογνωσία. Να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς ούτε να θέλεις! Να είσαι παράφρων ανάμεσα στους λογικούς που σ’ αγαπάνε.
Η επιβεβαίωση και το μπράβο πρέπει να έρθει από τον πιο αυστηρό κριτή σου. Ο Chazelle επιτυχώς προσωποποίησε όλες τις απαιτήσεις σε έναν άνθρωπο. Καθηγητής Φλέτσερ. Ο J.K. Simmons πάντα μαυροφορεμένος με απίστευτη απολυταρχία, βλέμμα οξύ και διαπεραστικό μεγαλουργεί στο ρόλο του. Οι σπασμοί του προσώπου του, η κυκλοθυμική ερμηνεία, η αίσθηση αυστηρότητας αλλά και το πλάγιο χαμογελάκι τύπου «κάτι παραπάνω ξέρω ..» είναι οι άσσοι στο μανίκι του. Ταιριαστός μαζί με τον νέο Teller που χρειάστηκε να πάρει κιλά, να κλειστεί στο σπίτι και να κουραστεί πάνω από τα ντραμς. Είναι φυσικός στην ερμηνεία του και μαζί με το φιζικ θα γίνει ο αντισυμβατικός του Hollywood. Ίσως. Μπορεί. Το παιδί με τα σημάδια στο πρόσωπο κατάφερε πια να γίνει συμπαθές, στην ταινία που φτάνει μέχρι και τα Oscar.
Ο σκηνοθέτης κέρδισε το στοίχημα με το κοινό γιατί δημιούργησε μια μουσική ατμόσφαιρα έντασης. Εικόνες αμέτρητης πρόβας. Κοντινά πλάνα. Εκφάνσεις σωματικής κόπωσης. Ο πρωταθλητισμός δεν αγγίζει μόνο τα αθλήματα, άλλωστε. Δεν υπάρχουν τρομεροί διάλογοι και σοφιστείες. Μια- δυο μόνο συμβουλές που άντε, λες, θα τις θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή. Το βασικό είναι ότι ακούς τους υπέροχους τζαζ ρυθμούς όπως ένας μουσικός. Τόσες φορές μέχρι να ανοίξουν πληγές, να μπουν στο δέρμα σου. Είσαι εκεί. Μπήκες στη σχολή μαζί του. Την ίδια στιγμή. Τρομάζεις στο λάθος. Η αναπνοή σου σταματάει. Έχεις τον Φλέτσερ σε απόσταση χιλιοστού και φοβάσαι να τον κοιτάξεις στα μάτια. Νομίζεις ότι θα τα βάλει ακόμα και μαζί σου που τους παρακολουθείς. Βρες το ρημάδι το τέμπο να σωθούμε! Αυτό είναι η επιτυχία της ταινίας!
Α ναι! Είναι κι γιατί είπες και εσύ πάνω από μια φορά «μήπως να τα παρατήσει»;
Μα αν δεν είναι εμμονή πως θα είναι τελειότητα;
Not quite his tempo!
ads in article εκδηλωσεις top}
