’71 του Γιαν Ντεμάνζ
Ο Yann Demange ξεσηκώνει το κινηματογραφικό κοινό με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία για τις αιματηρές συγκρούσεις της Βόρειας Ιρλανδίας ενόψει εμφυλίου.
Μια ταινία που κατηγοριοποιείται στις λίστες θρίλερ και όχι απλής περιπέτειας, ούτε καν πολεμικού χαρακτήρα. Μεταφερόμαστε αρκετά γρήγορα στο Μπέλφαστ του 1971 όπου προτεστάντες και καθολικοί στήνουν εχθρικές ενέδρες μεταξύ τους. Δύσκολα χρόνια για το μεγάλο νησί, γνωστά στην ιστορία με τραγικές εκβάσεις όπως η «Ματωμένη Κυριακή» του 1972. Στη ταινία «’71» μία μονάδα του Βρετανικού στρατού σπεύδει να εμπλακεί στις συγκρούσεις υπέρ των προτεσταντών προσπαθώντας να ξεσκεπάσει τα μυστικά μέλη του IRA. Μια συμπλοκή είναι αρκετή για να δημιουργήσει χάος μεταξύ ένοπλων και άοπλων με την τυπική ορολογία. Οι ρόλοι γρήγορα αλλάζουν και ο Jack O’Connell ως Gary Hook «ξεμένει» στο δρόμο άοπλος και καταδιωκόμενος από μαινόμενα πλήθη. Καθώς πέφτει το σκοτάδι στη βόρεια Ιρλανδία, το σενάριο αποκαλύπτει ότι ο Hook δεν προσπαθεί να ξεφύγει μόνο από τους μαχητές των δρόμων αλλά και από τους ίδιους του τους ανωτέρους. Ένας βρετανός στρατιώτης είναι επιθυμητή λεία όλων τον μετώπων για διαφορετικούς λόγους και κάπως έτσι ένα παιχνίδι, εμπιστοσύνης ή μη, ξεκινάει στους δρόμους του Μπέλφαστ.
Ο Ντεμάνζ μας αποδεικνύει περίτρανα ότι μπορεί να φτιάξει 99 λεπτά ανεξάντλητης καταδίωξης με κυνηγούς ακόμη και μικρά παιδιά. Ένα κρυφτό για την επιβίωση και μόνο, σκηνοθετημένο μέσα σε μισογκρεμισμένα σπίτια, σκοτεινούς δρόμους, επαναλαμβανόμενες σκάλες και αλλεπάλληλους εικονικούς λαβυρίνθους που συναντάμε σε μια πόλη. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ο Ντεμάνζ επιβάλλει το σκοτάδι, όχι τυχαία. Ακόμα και σε εσωτερικό χώρο ο φωτισμός είναι χαμηλός υποδεικνύοντας τα μυστικά παιχνίδια, τους κρυφούς δωσίλογους και τον παρακρατισμό που βιώνουν εμφύλιες καταστάσεις. Στις στιγμές κορύφωσης της έντασης η κάμερα ακολουθεί την κίνηση. Πέφτει στο έδαφος, σηκώνεται, τρέχει, αποφεύγει, χάνει τον ήχο, θολώνει η εικόνα και ανεβαίνει ο σφυγμός μέχρι ο ήρωας να κρυφτεί και πάλι.
Αξιοσημείωτες ερμηνείες, όπως του Sean Harris και πολλών άλλων, με πρωταγωνιστή τον Jack O’Connell που ακολουθεί ταπεινά την σιωπηλή ερμηνεία του ήρωα. Οι διάλογοι είναι συγκρατημένοι και κοφτοί. Βρισκόμαστε άλλωστε σε εμφύλιο. Όσα λέγονται, έχουν σημασία. Σίγουρα ο Ντεμάνζ ακουμπάει ένα προκλητικό θέμα, χωρίς να στέκεται πολιτικά ξεκάθαρα. Σκοπός του φαίνεται, άλλωστε, ότι είναι η ανθρώπινή πλευρά μέσα σε φλεγόμενη κατάσταση και αυτό είναι εμφανές από το τέλος που διαλέγει να κλείσει την ταινία του καθώς επίσης και όταν ο ήρωας του δεν δύναται να απαντήσει αν είναι καθολικός ή προτεστάντης. Μεγάλη και χρόνια κουβέντα οι κινηματογραφικές καταγραφές ιστορικών γεγονότων. Όπως και να έχει, ο καλλιτέχνης επέλεξε να το δει από την πλευρά που ήθελε και κρίνοντας πλέον το αποτέλεσμα μπορούμε να πούμε ότι βρεθήκαμε μπροστά σε μια ταινία άριστα σκηνοθετημένη.
Μια ευχάριστη έκπληξη για το σκηνοθετικό ντεπούντο του Yann Demange, το οποίο και άξια βραβεύτηκε με την Χρυσή Αθήνα στις Νύχτες Πρεμιέρας.
ads in article εκδηλωσεις top}
