Boyhood / Μεγαλώνοντας
Ένα παιδί μεγαλώνει μπροστά στις κάμερες. Ο Ellar Coltrane πρωταγωνιστεί ως πιτσιρικάς αλλά και ως έφηβος. Ο ίδιος άνθρωπος μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας. Τον γνωρίζουμε στα 5 πρώτα του γλυκά χρόνια όταν γυρνοβολάει γύρω από τη μητρική σκιά και συμπεριφέρεται αυθόρμητα σε κάθε ερέθισμα. Ψηλώνει, η φωνή βαραίνει και βασιλεύει η αμήχανη ντροπή της εφηβείας. Ο χρόνος κυλάει κινηματογραφικά αβίαστα και τα καλοκαίρια βρίσκουν τον Mason αντιμέτωπο με τις επιλογές της μητέρας του. Καινούργιοι σύντροφοι, μετακομίσεις, άλλοι φίλοι, σχολείο, υποχρεώσεις, έρωτες, μία μεγαλύτερη αδερφή και ένας πατέρας για τα σαββατοκύριακα. Τίποτα παραπάνω από αυτό που ξέρουμε και έχουμε όλοι ζήσει στην ενηλικίωση μας. Δυο καβγάδες πάνω – δύο καβγάδες κάτω δεν θα κάνουν τη διαφορά. Η ουσία είναι στον τίτλο. Μεγαλώνοντας!
Ο Linklater πήρε αναμφίβολα το μεγαλύτερο ρίσκο. Τι θα γινόταν, αν ο μικρό Mason δεν ήταν μετά από κάποια χρόνια το ίδιο χαριτωμένος όσο όταν ήταν 5 χρονών; Τι, αν οι ηθοποιοί δεν ήθελαν να δουλέψουν ξανά στο ίδιο project μετά από 5-10 χρόνια; O Linklater είχε να καλύψει 12 χρόνια κινηματογραφικής, καλλιτεχνικής και βιωματικής εξέλιξης όχι μόνο δικιάς του άλλα και όλων των συντελεστών. Ίσως γι’ αυτό κράτησε σταθερή και απλή την οπτική της ταινίας.
Είναι ένα τίποτα που διαδραματίζεται μπροστά μας. Το τίποτα είναι βέβαια στιγμές όμοιες με την πραγματικότητα. Αν μη τι άλλο, λοιπόν, η ταινία είναι ειλικρινής και σίγουρα μας γυρίζει πίσω. Αλλά σε έναν θεατή τι άλλο μπορεί να προσφέρει; Εμπειρία ζωής, βεβαίως, για τον μικρό Coltrane και γιατί όχι τα συγχαρητήρια μας στους γονείς, Ethan Hawke και Patricia Arquette καθώς και στην μικρή κόρη (του ίδιου του σκηνοθέτη), Lorelei Linklater. Ναι, καμία αντίρρηση, πείραμα καλλιτεχνικό και όχι μόνο, αλλά ο σκοπός του ήταν εξ αρχής η μεγάλη οθόνη και παραμένει απλά μία (σχεδόν) τρίωρη σειρά από στιγμές παιδικές και εφηβικές.
Μη βαράτε! Δεν είπα να μην την δείτε. Ο Mason έχει φοβερές εφηβικές σιωπές που σε ανατριχιάζουν. Θυμάστε πόσο φρικτή ήταν αυτή η περίοδος, είτε αν ήσασταν εσείς το παιδί είτε ο γονιός; Κέρδισε εντυπώσεις σίγουρα. Έχει πάρει φόρα για τα Όσκαρ απέναντι σε υπέροχες ταινίες, όπως το the Grand Budapest Hotel και φήμες λένε ότι θα σαρώσει (πως είναι δυνατόν;). Μέχρι και ο Ομπάμα την ψήφισε ως καλύτερη ταινία! Σε μια συνέχεια πέρα των 18 χρόνων θα έβγαζα το καπέλο, μα τώρα όσο και να προσπαθώ, συγχωρέστε με, αδυνατώ να την εκθειάσω τόσο, ακόμα κι αν περιοριστώ μόνο στον Αμερικάνικο κινηματογράφο.
Το να μεγαλώνεις είναι νοσταλγικά υπέροχο και ταυτόχρονα φροϋδικά φρικιαστικό, μα όχι και τόσο κινηματογραφικά ενδιαφέρον για 165 λεπτά, όταν το πλάνο είναι γνωστό και μη εξαιρετέο και το σενάριο μια απλή παρατήρηση. Όχι, αγαπημένε Linklater, προτιμώ μια τριλογία ηλιοβασιλέματος, όπως μας είχες συνηθίσει και ας λείπουν τα Όσκαρ και οι φανφάρες.
ads in article εκδηλωσεις top}
